dinsdag 29 december 2009

Wijsheid En Geloof Voor Elke Dag

Onder deze rubriek zullen we geregeld een pastorale tekst publiceren van kardinaal Danneels uit het boek: ‘Een jaar met kardinaal Godfried Danneels * Wijsheid en geloof voor elke dag’. Het boek is een bloemlezing uit zijn vele geschriften: 366 bijdragen, één voor elke dag van het jaar. Vandaag nemen we zijn bijdrage voor 30 december:
Met vallen en opstaan
God belooft je de vrede van het hart, een nieuw hart, dat de wet van God volledig en zonder moeite aanhangt. God belooft innerlijkheid en bekering. Hij bevrijdt niet alleen van de uiterlijke boeien, maar van de innerlijke slavernij: van de knelling van de wet. God geeft de toekomst ook een andere naam: vergiffenis. De hoop wordt verinnerlijkt. Veel van Gods beloften overschrijden de grenzen van de geschiedenis: ze zullen uitkomen in een ander leven, in ‘een nieuwe hemel en een nieuwe aarde’.
Niet alleen voor Israël, maar voor alle mensen aan wie Israël de ware God moet openbaren. De hoop wordt dus universeel! Het reilen en zeilen van de wereld wordt het toneel zelf waarop Gods heilsplan zich door alle kronkels van het vallen en opstaan van mensen en volkeren heen doorzet. Onstuitbaar. Niets van wat we doen op deze wereld is onbelangrijk; niets is ook definitief. De beloften eisen vrije medewerking, maar ook hard werk en grenzeloos vertrouwen. Zo kan een christen echt mens, mens van ware hoop worden. De hoop is de motor van zijn bestaan.
Tot zover kardinaal Danneels.

Scheiding Van Kerk En Staat

‘Scheiding van kerk en staat betekent dat de clerus zich niet bemoeit met het beleid van de staat en de staat zich niet mengt in de zaken van het geloof. Dat betekent niet dat iedere uiting van geloof moet uitgeroeid en verwijderd worden alsof we een nieuwe beeldenstorm beleven.’
(Luc Van der Kelen in Het Laatste Nieuws van 10 december)

Klein Belgisch woordenboek door G. D’URNAY

(Gelezen In Tertio Van 16 December 2009)
HAIKU: Het zou een flinke stap vooruit zijn, mochten de Europese wetten voortaan bestaan uit drie regeltjes van respectievelijk 5, 7 en 5 lettergrepen.
ROKEN: Onderzoeken hebben uitgewezen dat het ongezond is te leven als je rookt.
TWITTEREN: Engels voor het oud-Vlaamse ‘tetteren’.
VAN ROMPUY: Moet een precedent scheppen.
ZWITSERLAND: Ik ben geen racist, maar de torens van de Zwitserse banken ontsieren ginder de steden.
Enkele vragen voor interviewers:
-Heeft de architect in uw woning ook in een budgettaire ruimte voorzien?
-Waar bewaart u thuis uw rommelkredieten?
-Wat gebeurt er als de belastingplichtige een belangenconflict inroept?
-Waarom gaat men op de maan naar water zoeken terwijl bij ons op aarde de zeespiegel met 1,4 meter kan stijgen?
-Moeten wij een kruis maken over onze kerkhoven?
Enkele spreuken:
-’t Is te vroeg de put gegraven als de as wordt verstrooid.
-Jong geleerd, oud ontslagen.
-Zo de ouden zongen, zo doof zijn de jongen.
-Muziek verzacht de zedeloosheid.

Ongeveinsde liefde

(Gelezen In Tertio Van 16 December 2009)
De Nederlander Stef Bos (1961) groeide op in een “warm, gereformeerd nest”. Hij volgde de lerarenopleiding in Utrecht, maar kwam op de kleinkunstschool in Antwerpen terecht. In 1991 brak hij door met het lied Papa waarin hij de gelijkenissen en verschillen tussen hem en zijn vader bezingt. Van zijn oprecht gelovige en nu 86-jarige vader kreeg hij in 1974 zijn eerste Bijbel met daarin handgeschreven de volgende opdracht: “De liefde is ongeveinsd. Weest afkerig van het kwade en gehecht aan het goede. Weest elkander in broederliefde genegen.”
“Ik ben met de Bijbel grootgebracht. Het was een onderdeel van mijn vorming en het is een onderdeel van onze cultuur”, zegt Bos. “Het is opmerkelijk dat je gehecht blijft aan de Bijbelvertalingen waarmee je opgroeide. Voor mij is dat de protestantse vertaling uit de jaren 1930 en de oude Willibrordvertaling. Soms klinken die archaïsch, maar dat nodigt net uit om de mooie woorden weer te leren. Die oude taal spreekt meer tot de verbeelding. Wij verloren veel van de prachtige uitdrukkingen zoals de ‘ongeveinsde liefde’ waar Paulus het over heeft. Engelsen lezen William Shakespeare toch ook niet in hedendaagse hertalingen, maar in de taal waarin die man zelf schreef. Zo bewaren ze de band met hun geschiedenis en de oorsprong van hun taal. Zo zouden wij Vondel en Bredero moeten lezen’, vindt de zanger. (EVL)

Geloof geeft zuurstof

(Gelezen In Tertio Van 16 December 2009)
“Religie is op haar mooist als mensen iets doen met hun geloof, van Johann Sebastian Bach tot Moeder Theresa. Dat tastbare is voor mij een graadmeter”, zegt zanger Stef Bos die een cd over Bijbelse figuren schreef. “Geloof heeft niets te maken met ‘verdeel en heers’, maar met de kracht die je eruit haalt. Geloof moet zuurstof geven, niet verstikken.”

Het Leven Van Benedictus – Deel 1

Toen de liefde tot de Vader van onze Heer Jezus Christus wijd en zijd in die landstreek om zich heen greep als een vuurgloed, en velen het leven in de wereld opgaven en de nek van hun hart temden onder het lichte juk van de Verlosser, begon de priester van een naburige kerk, Florentius - de grootvader van onze subdiaken Florentius - opgestookt door de boosaardige Oude Vijand, uit jaloezie het optreden van de heilige man met schele ogen aan te zien. Want wie niet deugen, plegen jaloers te worden op anderen omwille van hun deugd, een goed waar zijzelf niet naar talen. Hij begon af te geven op Benedictus’ wijze van leven en iedereen, als hij kon, ervan af te brengen hem te bezoeken.
Toen hij zag dat hij de wasdom van Benedictus’ werk niet kon tegenhouden, dat door zijn loffelijke faam de roep van zijn levenswijs juist aanwies, en dat in de openbare mening onophoudelijk velen tot een betere levensstaat werden geroepen, raakte hij hoe langer hoe meer in brand door de fakkels van de naijver. Hij kwam van kwaad tot erger, want hij haakte naar de lof die de ander oogstte van zijn levenswandel - maar zelf een lofwaardig leven leiden wilde hij niet.
Verblind door dit soort duistere jaloezie kwam hij er tenslotte toe aan de dienaar van de almachtige Heer een vergiftigd broodje, bij wijze van wijbrood, te laten brengen. De man Gods nam het onder dankzegging aan, maar de pest die in het brood was verborgen, ontging hem niet.
Nu placht op het etensuur een raaf uit het naburige bos bij hem binnen te vliegen en uit zijn hand een broodje te krijgen. Toen de vogel zoals gewoonlijk binnenvloog, wierp de man Gods het namens de priester gebrachte brood voor de raaf neer en beval hem: ‘In naam van onze Heer Jezus Christus, neem dit brood mee en werp het weg op een plek waar geen mens het kan vinden.’ Daarop begon de raaf met opengesperde snavel en opgestoken vleugels om het brood heen te hippen, onder luid gekras, alsof hij duidelijk wilde maken dat hij wel wilde gehoorzamen maar het bevel niet kon uitvoeren. Nog eens en ten derde male beval de man Gods: ‘Toe, pak het op, pak het gerust op, en gooi het ergens neer waar het onvindbaar blijft.’ Na lang dralen beet de raaf erin, pakte het op en vloog weg. Drie uur later, nadat hij het brood had weggegooid, kwam hij terug en ontving uit de hand van de man Gods zijn gewone rantsoen.
Toen onze eerbiedwaardige vader zag hoe gloeiend die priester hem naar het leven stond, had hij meer met hem te doen dan met zichzelf. Maar die Florentius, die het lichaam van de vader niet had kunnen doden, zette nu alles op alles om de zielen van diens leerlingen om te brengen. Hij ging zo ver, dat hij in de tuin van het klooster waar Benedictus verbleef, zeven naakte meisjes op hen afstuurde die, elkaar bij de hand houdend, lange tijd voor hun ogen in ringelrei dansten, om zo hun zielen tot oneerbare lust te doen ontvlammen.
De heilige man zag het vanuit zijn kluis en, bang dat met name zijn jeugdige leerlingen tot zonde zouden vervallen en beseffend dat het er alleen om ging hemzelf dwars te zitten, ging hij uit de weg voor de jaloezie. Hij stelde orde op zaken door alle kapellen die hij gebouwd had, over te dragen aan de oversten van de hun toegewezen broeders, en hij verhuisde, slechts enkele monniken meenemend, naar een andere plaats.
Nauwelijks was de man Gods de man die hem haatte, uit nederigheid uit de weg gegaan, of deze werd door de Almachtige verschrikkelijk getroffen. Toen die priester vanaf zijn balkon zag dat Benedictus was weggetrokken, en luidruchtig uiting gaf aan zijn blijdschap, stortte het balkon waarop hij stond in, hoewel de rest van zijn huis ongeschokt overeind bleef, en verpletterde Benedictus’ vijand.
Maurus, de leerling van de man Gods, vond dat hij dit onmiddellijk aan zijn eerbiedwaardige vader Benedictus diende te berichten. Deze bevond zich nog geen tien mijl ver. Hij zei tegen hem: ‘Kom terug, want de priester die u naar het leven stond, is dood!’
Toen Benedictus dat hoorde, brak hij uit in heftige weeklachten, niet alleen omdat zijn vijand was omgekomen, maar ook omdat zijn leerling zijn blijdschap over diens dood niet kon bedwingen. Ja, hij legde de leerling zelfs een boete op, omdat hij het bestaan had bij het overbrengen van een dergelijk bericht vreugde te tonen over de ondergang van een vijand.
(Uit: Gregorius de Grote, Dialogen. Het leven van Benedictus en andere heiligen)

Afrikaanse Spreekwoorden

Laat ons samenwerken, zeiden de mieren, dan kunnen wij een olifant verplaatsen.

Wie honing wil, moet moedig genoeg zijn om de bijen tegemoet te gaan.

dinsdag 22 december 2009

Het Leven Van Benedictus – Deel 1

Ik wil regelmatig uittreksels publiceren uit het “Bronnenboek van het Christendom” van Anton de Wit en Richard Steenvoorde. Het zijn teksten en auteurs die een stempel op de ontwikkeling van het christendom hebben gedrukt. De eerste bijdrage gaat over BENEDICTUS en komt uit het boek ‘Dialogen’ van paus GREGORIUS DE GROTE, vertaald door G. Bartelink en F. van der Meer.

Hoge bomen vangen veel wind. De grote kloosterstichter Benedictus, wiens Regel tot op de dag van vandaag geldt als een inspiratiebron voor goed leiderschap, ondervond dat regelmatig aan den lijve. Hij kreeg te maken met roddel en achterklap, pogingen om hem tot het kwade te verleiden, en zelfs moordaanslagen.
We weten dit dank zij de levensbeschrijving van Benedictus door paus Gregorius I (ca 540-604), ook bekend als Gregorius de Grote. Kerkvader Gregorius, wiens naam nog voortleeft in het gregoriaans, was erg onder de indruk van Benedictus en diens kloosterregel. Hij wijdde dan ook het gehele tweede boek van zijn hagiografische Dialogen aan hem. In onderstaand fragment komt de verholen en openlijke weerstand tegen Benedictus aan de orde, en de wijze waarop ‘de man Gods’ daarmee omging: kalm maar resoluut, zonder zichzelf tot wrok of vijandschap te verlagen.

Nadat de bekoring geweken was, bracht de man Gods uit het zaad van zijn deugden weliger vrucht voort, juist zoals een omgespit stuk land waar de doornstruiken zijn uitgewied. Door de faam van zijn uitnemende levenswandel werd zijn naam beroemd.
Niet ver van hem vandaan lag een klooster. Toen de vader van die gemeenschap overleed, kwam zij in haar geheel naar de eerbiedwaardige Benedictus en vroeg hem met aandrang haar overste te worden. Hij weigerde lange tijd en stelde zo de beslissing uit: zijn levenswijze en die van de broeders, voorspelde hij, zouden niet kunnen harmoniëren. Ten slotte echter liet hij zich verbidden en stemde toe.
Maar toen hij in dat klooster strikt vasthield aan de eerbiediging van de Regel en, anders dan voordien, niemand meer door ongeoorloofd gedrag van de rechte weg van de strikte wandel naar rechts of links mocht afwijken, begonnen de broeders die hij onder zijn hoede had genomen, in waanzinnige woede eerst zichzelf te verwijten dat zij hem als overste hadden gevraagd, want hun slinksheid botste voortdurend met zijn voorbeeldige rechtschapenheid. Toen zij inzagen dat onder hem het ongeoorloofde ongeoorloofd bleef, toen het hun speet dat ze hun gewone leven moesten opgeven, toen het hun hard viel om in hun aan het oude gehechte gemoed onder dwang iets nieuws te verwerken - verdorven lieden is het leven van de goeden altijd een doorn in het oog - begonnen zij een plan te beramen om hem te doden.
Zij werden het onderling eens en deden gif in zijn wijn. Toen hun vader Benedictus aan tafel zat, boden zij hem naar kloosterlijk gebruik de glazen beker met die dodelijke drank ter zegening aan. Hij strekte zijn hand uit en maakte er een kruisteken over, en door dat teken brak hij de beker, die hem op enige afstand werd voorgehouden. Het glas viel zo in scherven alsof hij, in plaats van over dat vat des doods een kruis te maken, er een steen tegenaan had geworpen.
De man Gods begreep onmiddellijk dat de beker een drank des doods had bevat, die het teken des levens niet had kunnen verdragen. Onmiddellijk stond hij op en sprak, met volmaakt rustig gelaat en ook innerlijk kalm, de verzamelde broeders als volgt toe: ‘De almachtige God, broeders, erbarme zich uwer: waarom heeft u mij dit willen aandoen? Waarom toch? Had ik u van tevoren niet gezegd dat uw levenswijze en de mijne niet harmoniëren? Gaat eropuit en zoekt u een vader naar eigen levensopvatting, want mij kunt u na zoiets volstrekt niet meer hebben.’
Daarop keerde hij terug naar zijn geliefde eenzame kluis, en woonde met zichzelf, alleen onder de ogen van Hem die schouwt uit den hoge.
(wordt vervolgd)
C.L.

De Zusters Annonciaden In Korbeek-Dijle – Deel 12

Week 2009-52 - Schoolfoto Christiane Van Geel

Christiane Van Geel bezorgde mij bijgaande foto. Het is de kleuterklas met zuster Richarda tijdens het schooljaar 1945-1946.
Op de foto van links naar rechts en van voor naar achter:
Eerste rij:
-Irène Bruggemans
-Maria Van Geel
-Francine De Greef
-Denise Van Hemelrijck
-
-
-
-
-Louis Van Neck
Tweede rij:
-
-Odette Mommaerts
-Theo Van Geel
-Victor Devan
-Georges Sterckx
-Willy Letellier
-
-Jozef Debontridder
Derde rij:
-Sieke Vanderwegen
-Maria Berthels
-Christiane Van Geel
-
-Victor Harlophe
-Jules Verstraeten
-Edgard Pelgrims
-Louis Goovaerts
Er zijn dus nog zeven kinderen die wij niet konden identificeren. Wie kan helpen?

Cyriel Letellier

Qoute van de week

(Gelezen In Tertio Van 9 December 2009)
“De bevrijding van het geloof en de traditie heeft niet altijd geleid tot meer tevredenheid, maar integendeel tot een wijdverspreide verwarring, angst en rancune. (…) Die priemende minaretten, die zwarte hoofddoeken zijn bedreigend omdat ze zout strooien op de wonden van zij die hun geloof verloren zijn.”
De Amerikaanse auteur en hoogleraar democratie, mensenrechten en journalistiek aan Bard College in New York Ian Buruma in De Morgen van 5-6 december.

Kerstmis

Een Opkikkertje van Hedwig van Peteghem
Het feest staat voor de deur. Misschien zal het zijn zoals andere jaren: gezellig bij elkaar, het licht binnen en de duisternis buiten. Of kan het ook een tikkeltje anders … wordt er iets nieuws geboren? Ik weet het: het zullen geen opvallend grootse dingen zijn, maar des te meer hartverwarmend. Een kind dat glimlacht zonder bijbedoelingen en zo onze ernstige gezichten ontgrimt en ontfronst: dat kan ons leven goddelijk maken. Zo kan elk vertederend gebaar de hardheid van het leven doorbreken, meer dan we ooit hadden kunnen vermoeden. Kerstmis brengt God dichterbij. Als een mens leeft hij mee met alles wat we meemaken en laat ons met kinderoogjes zien: alles komt wel goed. Een god als een kind - nog weinig betekenend en heel kwetsbaar - maakt ons duidelijk: Ik sta aan jouw zijde, vooral aan de broze kant. Daar kan je me tegenkomen, waar je pijn gestild wordt en waar je zwakheden gesterkt worden. Onberekend en ondoordacht komt hij uit een onverwachte hoek om ons leven een nieuwe dynamiek en nieuwe impulsen te geven. Als God mens wordt is het omdat wij een stukje god zouden worden: zijn beeld. Dit is geen fabeltje. Iedereen moet dat aan jou kunnen zien. Mensen zullen van je zeggen: Nice to meet you. Het leven wordt mooi als je mensen ontmoet die god in zich dragen. In mensen, aan de wieg van onze kwetsbaarheid, krijgt God een gezicht. Dat brengt licht in ons leven.
Naar welke mens je ook gaat, bezoek hem als een wijze en bied hem of haar dit lichtgevende geschenk aan. Zo gebeurt Kerstmis elke dag opnieuw.
Tot zover Hedwig Van Peteghem.

Vriendschap is

Een verfrissende regenbui
Alles aan elkaar vertellen
Bellen om een afspraak te maken
Elkaar gemeend gelukwensen
Beide voeten op de grond houden
De eeuwig brandende haard
Dezelfde vakantiewensen delen
Een standvastige koers varen
(Uit Het Grote Boek van de Vriendschap)

dinsdag 15 december 2009

Acht zaligheden plus één

zalig
die zegt zich te beteren
een andere weg te gaan.

zalig
die troost geeft
en bemoediging brengt.

zalig
die een hand geeft aan de lamme
mond is voor de stomme.

zalig
die een melaatse opneemt in zijn kring
een vreemde aanspreekt met zijn naam.

zalig
die kan lachen huilen
durft spreken kan zwijgen.

zalig
die uitziet naar wat komt
en niet hangt aan wat was.

zalig
die muren breekt
en grenzen uitwist.

zalig
die gelooft
in het visioen van vrede.

zalig
die zichzelf vindt
en God in zijn hart.

Peter Verhoeven

Geloof en wetenschap

(Gelezen In Tertio Van 2 December 2009)

Een uitspraak van Sabine Van Huffel, gewoon hoogleraar aan het departement Elektrotechniek van de faculteit Ingenieurswetenschappen van de K.U.Leuven, en een internationaal deskundige in de biomedische signaalverwerking: ‘God is veel groter en ongrijpbaarder dan wat wij met de wetenschap kunnen peilen.’

Overheidsgeld voor abortus?

(Gelezen In Tertio Van 2 December 2009)

Een van de grootste pijnpunten van Obama’s project de gezondheidszorg te hervormen, is dat federaal overheidsgeld mogelijk naar abortus kan gaan. Maar in de realiteit is dat niet zo duidelijk. Het ‘Hyde Amendement’, een wet die dateert van 1979, sloot abortus uit van ‘Medicaid’, de bestaande maar beperkte ziekteverzekering van de Amerikaanse federale regering voor mensen met een laag inkomen. In de loop der jaren stemde het Congres in met uitzonderingen op de wet. Zo betaalt Medicaid toch mee bij zwangerschapsafbreking in geval van verkrachting, incest of als het leven van de zwangere vrouw duidelijk is bedreigd.
In het huidige debat is dat een heet hangijzer. Vooral christelijk rechts stelt dat de hervorming van de ziekteverzekering uiteindelijk een steun in de rug is van het ‘pro-choicekamp’. De katholieke bisschoppen maakten eveneens hun bezorgdheid duidelijk, maar in de regel hoeden zij zich voor de verbale excessen van sommige tegenstanders van de president. Op 7 november werd de wet goedgekeurd met 220 tegen 215 stemmen in het door Democraten gedomineerde Huis van Afgevaardigden. Even daarvoor was een ‘abortus amendement’ aangenomen - dat abortus duidelijk uitsluit van de hervorming. Dat amendement werd goedgekeurd met 240 stemmen tegen 194, wat gold als een grote overwinning van het pro-lifekamp. Het hete debat moet worden overgedaan in de Senaat en de uitkomst daarvan is uiterst onzeker. (JAD)

Qoute van de week

(Gelezen In Tertio Van 2 December 2009)

“Als het over de islam gaat, dan zie je vooral onzekerheid en angst: het geweld wordt geminimaliseerd, je hoort dat je respect moet hebben voor religieuze gevoeligheden. Dat hoor je dan van mensen qui bouffent du curé tous les jours! Dan zeg ik : oké, maar dan eis ik respect voor álle religies, voor álle gelovigen, niet alleen voor degenen die dreigen met geweld.”
Mia Doornaert in gesprek met Tom Naegels in De Standaard van 28-29 november.

Euthanasiewet inperken, zeker niet uitbreiden

(Gelezen In Tertio Van 2 December 2009)

Uit een artikel van Peter Vande Vyvere
Naast het beducht zijn voor een geleidelijke uitbreiding van het toepassingsgebied van de euthanasiewet is er ook een wezenlijke reden waarom de katholieke ethiek zich in principe tegen euthanasie kant. De christelijke visie op lijden en dood is intiem verbonden met het lijden en de kruisdood van Jezus Christus. Voor gelovigen is die onlosmakelijk verbonden met de Verrijzenis. Het verrijzenisgeloof drukt uit dat ook in de diepste duisternis en de onmacht aan het kruis God aan de zijde van Jezus stond: Hij bevestigde het leven in diens opwekking. Als christenen gaan we ervan uit dat deze opwekking ook voor de mens is weggelegd. Dat neemt onze angst voor de dood niet weg en bespaart ons niet het bittere doorléven van onze stervensfasen, maar het voedt onze hoop dat God ons in de dood terzijde staat, dat we niet in het niets vallen, maar in zijn armen. Elk leven dat er is (of nog is), hoe zwak en broos ook, is door God gewild en daarom eindeloos kostbaar en beschermwaardig.
Ethisch berust de katholieke huiver voor euthanasie op het fundamentele gebod ‘gij zult niet doden’. Dat impliceert de ‘absolute’ beschermwaardigheid van het leven, van zijn conceptie tot zijn natuurlijk einde. Geneeskunde staat in functie van het leven - ter genezing of ter verzorging van het leven. Daarom gaan christenen radicaal voor de uitbouw van comfortverhogende palliatieve zorg en pijnstilling. Therapeutische hardnekkigheid is evenwel uit den boze.

De Zusters Annonciaden In Korbeek-Dijle – Deel 11

Week 2009-51 - Schoolfoto Angèle Van Geel

Christiane Van Geel bezorgde mij bijgaande foto. Het is het eerste en het tweede leerjaar met zuster Rachilda. De foto werd genomen tijdens het schooljaar 1938-1939. Dat is het laatste schooljaar dat er nog jongens zaten bij zuster Rachilda. Vanaf september 1939 is meester Jules Paeps in dienst getreden en hij nam de jongens van het eerste, tweede en derde leerjaar voor zijn rekening in de gemeentelijke jongensschool. 
Van links naar rechts op de foto:
Achteraan:
-Hilda Vleminckx
-Jef Vanderwegen
-Gaston Vandermueren
-Jef Mommaerts
-Leon D’Hondt
-Lucien Pelgrims
-Margriet De Bontridder
-Roza Darche
-Gilberte Vandenplas
-Irma Poeckens
Middenste rij:
-Louis Sterckx
-Maria Dewit
-Victor Vlasselaer
-Jules Vanbrusselen
-Frans Vermeulen
-Robert Lemmens
-Gilbert Coeckelberghs
-Simonne Dereymaeker
-Angèle Van Geel
-Rachel Dottermans
-Rosalie Devan
- ?
-Bertha Kriegels
-Maria Gauthier
-zuster Rachilda
Vooraan (zittend):
-?
-Frida Vanden Eynde
-François Vrijdags
-?
-Josée Ruelens
-Gusta Zwarts
-Paula D’Hondt
-René Mommaerts
-Lucienne Vandermueren
-?
-Ghislain Devijver
Zouden die twee onbekende jongens op de voorste rij Louis Ruelens en Emiel Van Caudenberg kunnen zijn? Dan blijven er ook nog twee onbekende meisjes. Kan iemand helpen?
Cyriel Letellier

Kerstvieringen 2009

Week 2009-51 - Kerstvieringen

Soep Op De Stoep Te Korbeek-Dijle

Op een mooie sabbat komt een jongen
bij zijn vader, een joodse rabbijn.
Woedend roept de jongen uit:
"nou vader, als ik God was zou ik het wel weten,
ik zou weten wat te doen met deze wereld.
Alles wat je hoort, ziet en leest:
armoede en bewapening, moord en verkrachting, milieuverontreiniging...
één grote troep is het allemaal.
Als ik God was, ik zou..."
De jongen krijgt geen kans om uit te spreken.
Zijn vader springt overeind
en zet de voordeur wagenwijd voor hem open.
"Bent u kwaad, vader," vraagt de jongen.
"Helemaal niet! Integendeel!," zegt de vader,
"Ik ben blij. Ga maar vlug de straat op, daar kun je meteen
met je werk beginnen..."
Op 20 december willen wij, de jongeren die zich voorbereiden
op hun plechtige geloofsbelijdenis, soep verkopen na de viering van 9u.
Dit heet soep op de stoep.
Zo willen wij ons steentje bijdrage om God te helpen wat meer
vrede in de wereld te brengen voor iedereen. ook de mensen die het
door eender welke omstandigheid, hier bij ons in België, moeilijk hebben.
Hopelijk mogen we jullie alvast hartelijk welkom heten om te genieten van
een heerlijke warme kom (of 2) soep.
Tot dan.


de teofielers

dinsdag 8 december 2009

De Zusters Annonciaden In Korbeek-Dijle – Deel 10

Christiane Van Geel bezorgde mij bijgaande foto, die genomen werd kort na de oorlog 1940-1945.

Week 2009-50 - 4 Zusters

Van links naar rechts:
Achteraan:
-waarschijnlijk een Hongaarse vluchtelinge die bij de zusters verbleef
-zuster Armella (de Moeder)
-zuster Richarda
-zuster Zelie
-zuster Rachilda
Vooraan:
-Annie Vancampenhout
-Maria Vancampenhout
-Christiane Van Geel
De vier zusters op de foto hebben tientallen jaren lang samen in Korbeek-Dijle verbleven en er gewerkt.

Cyriel Letellier

Chiro Kadee Viert Christus Koning 2009

Week 2009-50 - Christus Koning 2009 011 Week 2009-50 - Christus Koning 2009 006 Week 2009-50 - Christus Koning 2009 007 Week 2009-50 - Christus Koning 2009 009

Op zondag 22 november 2009 was het één-en-al CHIRO in de kerk van Korbeek-Dijle. Maria Maginelle, oud-chiroleidster, leidde de woord- en communiedienst. De Chiro en alle aanwezigen beleden hun geloof met volgende woorden:
Ik geloof in een God die ons draagt.
Ik geloof in de noodzaak van eenvoud.
Ik geloof in de noodzaak van leven in
gemeenschap om gelukkig te worden.

Ik geloof in mensen om mij heen
die bekommerd kunnen zijn,
zich durven laten raken door
wat er in deze wereld gebeurt.
Zo is God in ons midden.

Ik geloof in vergeven,
in het verzoenen van mensen.
Ik geloof in een God die er altijd is,
als je Hem nodig hebt,
zowel om te vragen als om te danken.
Ik geloof in mensen die elkaar
kunnen en durven vertrouwen.

Ik geloof in liefde tussen mensen.

Er werd ook veel gezongen, o.a.:

Ik blijf in Chiro geloven
en ik stuur een ballon naar boven,
want ’t is het teken, ’t is het verhaal
van kind’ren dat ik zing:
de Chiro, een uitdaging.

Veertien jongeren van de leiding legden samen hun engagementsverklaring af.

C.L.

Project Advent 2009 Bertem

Advent

Zoals elk jaar wordt tijdens de advent door de VZW Welzijnszorg bijzonder veel aandacht besteed aan sociale problemen in onze directe omgeving.
Welzijnszorg bestrijdt armoede en uitsluiting in Vlaanderen en Brussel.
Dit jaar heeft Welzijnszorg gekozen voor het thema: “Werkt armoede weg”

Niemand droomt ervan om werkloos of arm te worden.
Toch is dit de harde realiteit voor heel wat mensen.
1,5 miljoen Belgen leven met een armoederisico.
Armoede wegwerken wordt dé grote uitdaging van deze campagne.
Werk is de beste garantie om uit de armoede te geraken.
Maar werk alleen volstaat niet.
Want ook mensen die werken, leven soms in armoede.
Welzijnszorg streeft naar meer jobs, met een volwaardig loon en op maat van mensen in armoede. Bovendien hebben ook mensen die niet (meer) kunnen werken, recht op een waardig inkomen.

Als concreet project willen de parochies Bertem, Leefdaal en Korbeek-Dijle
de  “Boerderij De Brabander” steunen.
Bij voorbaat  dankjewel voor uw medewerking en financiële steun.

Boerderij De Brabander 
Leedse Vroente 6 te Kersbeek-Miskom 
016  77 14 80             www.boerderijdebrabander.be

Gaat de boer op
Verscholen in het Weidse Hageland, tussen groen en graan, ligt Boerderij de Brabander.
Het motto van onze kleinschalige sociale werkplaats luidt: duurzame tewerkstelling.
Bij ons bloeien: een bakkerij, een groendienst en een groentetuin.
Momenteel verschaffen wij werk aan meer dan twintig laaggeschoolde,
langdurig werkloze mensen uit de regio.
Zij krijgen bij ons meer dan een job in de bakkerij, groentetuin of groendienst.
We bieden hen ook een degelijke arbeidsbegeleiding met oog voor sociale en individuele ontplooiing.
Wie helemaal geen kans meer maakt op de arbeidsmarkt, kan terecht in ons arbeidszorg project .
Deze mensen draaien, op hun eigen ritme, mee in onze bakkerij of tuinproject.
Wij geven hen werk en zorg op maat.
De Brabander zaait, kneedt, snoeit en groeit.
De Brabander gaat mee met zijn tijd.
Hedendaagse vormen van dynamiek en maatschappelijke tendensen worden gevolgd.
Dit resulteert regelmatig nieuwe projecten.

Bakkerij

1
Ambachtelijk, biologisch
Wij halen dagelijks honderden broden, koeken, pizza's en groentetaarten uit onze ovens.
Ze worden allemaal ambachtelijk gemaakt.
Met onze bakkerij produceren we een heel gamma van biologische producten.
Wil (bio -)brood, iets hartigs of zoiets, dan kan je dit komen kopen in onze winkel of bestellen via onze site of via voedselteams, broodrondes, Hoeven mobile, ..... . Zij leveren onze producten aan huis.
Je kan ook grote hoeveelheden bij ons bestellen.
Broodjes, pizza's, falouchen, feestbroden, ... doen het bijzonder goed op recepties of feesten en vliegen de deur uit.
Wie een receptie of feest geeft, is bij ons dan ook een graag geziene gast.

Groentetuin

2
In de Velpe- vallei verbouwen we bio- groenten .
In de serre aan huis wordt het plantgoed opgekweekt.
Nadien verhuizen deze plantjes naar het veld waar ze groeien, bloeien en geoogst worden.
Een gedeelte van deze oogst gaat regelrecht naar onze huisbereide pizza’s of geurige groentetaarten.
De rest verkopen we kraakvers in onze thuiswinkel of via de Hartenboer, voedselteams, ...
We zaaien niet alleen groenten maar ook kennis.
Scholen en andere geïnteresseerden kunnen een dagje komen meewerken op het veld.
Onze werknemers vertellen vol liefde over het waarom van een groenbemester of het belang van composteren en het zelf maken van deze compost

Groendienst

3
Handmatig, Ecologisch
Gemeenten, OCMW’ s , natuurbeheer en andere openbare diensten doen regelmatig een beroep op onze groendienst.
Intensieve handmatige arbeid is immers onze specialiteit. Waar grote machines niet geraken, komt onze groendienst tot haar recht. Dagelijks bindt de groenploeg de strijd aan met onkruid, hoog gras, dichtgeslibde beken en grachten, ... Geen zwerfvuiltje is veilig voor onze handen.
Zo brengen we een Hagelands natuurschoon meer tot leven

dinsdag 1 december 2009

Klein Belgisch Woordenboek Van G. D’urnay

(Gelezen In Tertio Van 18 November 2009)
Armoede: Straks Kun Je Alleen Nog In De Kempen In Weelde Baden.
Griepcommissaris: Spuiter.
Inspuiting: Kost Meer Dan Een Prikje.
Respect: Moet Opgebracht Worden, Meestal Door Anderen.
Revolverheld: Kieken Dat De Haan Overhaalt.
Volksraadpleging: Grote Organisatie Om Nee Te Zeggen.
Voorstanders: Mensen Die Ergens Achter Staan.
Spreuken
Hier Vloekt Men, Wij Kijken Televisie.
Wie Voor Eigen Deur Veegt, Heeft Geen Poetsvrouw.
Vragen Voor Interviews
(Speciaal Voor Tv-Quiz) Naar Welk Land Is De Mexicaanse Griep Genoemd?
Goed, Het Debat Over De Immigratie Is Nu Op Gang Gekomen, Kunnen Wij Nu Weer Over Voetbal Praten?

Quote Van De Week

(Gelezen In Tertio Van 18 November 2009)
“Ik Ga Nog Steeds Naar De Bidkapel Van De Antwerpse Kathedraal Om Een Kaars Te Branden. Het Is Een Mooi Symbool Dat In Alle Religies Terugkomt, Een Teken Van Hoop, Van Het Licht In De Duisternis. Het Helpt Me Als Ik Even Tot Inkeer Wil Komen.”
Comedienne En Actrice Els De Schepper In De Morgen Van 14-15 November.

Eén God, drie religies

Vandaag laten we Herman Frijlink vertellen over David en de Davidsster.
David was koning van het oude Israël van 1012 v.C. tot 972 v.C.. David veroverde Jeruzalem en maakte er de hoofdstad van. Daarnaast is hij bekend als dichter. Veel van de Psalmen uit het gelijknamige Bijbelboek heten ‘van David’ te zijn. Dat betekent echter niet dat hij al die teksten zelf heeft gedicht. Hij en zijn nakomelingen zijn voor joodse gelovigen het symbool van het verbond tussen God en het volk van Israël. Voor christenen is hij een voorouder van Jezus Christus. De herkomst van de naam David is niet duidelijk. Sommige geleerden menen dat David boezemvriend betekent. Anderen houden het op aanvoerder of held.
David was de zoon van een herder en kwam als jongeman in dienst van Saul, de eerste koning van Israël. Hij had al snel een vooraanstaande positie aan het hof van koning Saul omdat hij de koning tot troost was met zijn zang en muziek en vooral omdat hij er in slaagde de Filistijnen, vijanden van Israël, te verslaan door hun kampioen, de reus Goliath, te doden. Toen zowel koning Saul als zijn zoon Jonathan, Davids boezemvriend, gesneuveld waren op het slagveld werd David koning van Israël.
De Davidsster is het joodse symbool dat bestaat uit twee gelijkzijdige driehoeken die elkaar kruisen zodat er een ster met zes punten ontstaat. In het Hebreeuws heet de ster Magen David. Dat betekent ‘Schild van David’. Het teken is overal terug te vinden waar joden zijn: op synagogen, grafstenen, huizen en andere gebouwen, en ook in winkels, zoals bijvoorbeeld in Antwerpen. De zeshoekige ster is eveneens terug te vinden op de vlag van de staat Israël. De Davidsster is voor de joden wat het Kruis is voor de christenen en de Halve Maan voor de islam. Deze zeshoekige ster is niet altijd het typisch joodse symbool geweest dat het nu is. Pas in de 17de eeuw kwam de Davidsster in gebruik als het typerende symbool van het jodendom. Voor en tijdens de Tweede Wereldoorlog verplichtten de Duitsers de Joden in alle landen waar ze de macht hadden tot het dragen van de Davidsster, voorzien van het woord ‘Jood’.
Tot zover Herman Frijlink.

Oud-Strijders Van Korbeek-Dijle

Rachel Dottermans bezorgde mij bijgaande foto. Hij werd genomen ergens tussen de jaren 1966 en 1970. Naast Oud-strijders (of hun echtgenote) staat er ook het toenmalige gemeentebestuur op.

Week 2009-49 - oudstrijders 
Steeds van links naar rechts:
Bovenste rij:
-raadslid Maurits Fagot (1925-1995)
-schepen Constant Berthels (1908-1994)
-burgemeester Louis Vandermueren (1930-2009)
-oud-strijder 40-45 Jules Vanderlinden (1911-1997)
-O.S. 40-45 Jules Vermeulen (1911-2002)
-O.S. 40-45 Frans Bruggemans (1903-1977)
-O.S. 40-45 François Van Neck (1908-1983)
-raadslid en O.S. 40-45 Jan Baptist Letellier (1920-1996)
-raadslid Marcel Devijver (1910-1985)
-schepen Gustaaf Haine ontbreekt op de foto
Middenste rij:
-O.S. 40-45 Kamiel Bruggemans (1914-1996)
-raadslid Louis Crabbé (1903-1994)
-O.S. 40-45 Frans De Greef (1901-1982)
-O.S. 40-45 Albert Vanderlinden (1919-2001)
-O.S. 40-45 Kamiel Van Geel (1907-1989)
-O.S. 40-45 Frans D’Hont (1901-1971)
-O.S. 40-45 en vaandrig Constant Vanderstappen (1907-2001)
-O.S. 40-45 Willem Vanderstappen (1910-1980)
-O.S. 40-45 Alfons Carels (1909-1989)
-O.S. 40-45 Prosper Poeckens (1902-1990)
Zittend:
-O.S. 14-18 Karel Ruelens (1893-1970)
-O.S. 14-18 Karel Gauthier (1890-1985)
-O.S. 14-18 Kamiel Coeckelberghs (1892-1971)
-Celine Vanderwegen (1894-1982), weduwe van O.S. 14-18 Theofiel Vanden Eynde (1891-1966)
-Aline Van Geel (1897-1981), weduwe van O.S. 14-18 Ferdinand Vandermueren (1892-1961).

Ik wil nog een kleine anekdote vertellen. Rarebekkentrekker en fantast Constant Vanderstappen (Stakke Schoen) pakte, na de oorlog, graag uit met zijn ‘heldendaden’ tijdens de oorlog. Bij ons thuis (op Ormendaal) rond de Leuvense stoof vertelde hij in geuren en kleuren volgend verhaal: In 1940 was hij krijgsgevangen genomen door de Duitsers, naar Duitsland gevoerd en daar tewerkgesteld op een boerderij. Op een zekere dag was hij aan ’t ploegen met een koppel paarden. Een Duitse soldaat kwam hem controleren op het veld. Die controle beviel Stakke niet. Hij kreeg ruzie met de Duitser. Op de duur raakten zij slaags. Stakke haakte bliksemsnel een ‘onschaa’* af, sloeg daarmee de Duitser neer, wierp hem in de ploegvoor en ploegde hem onder. Voilà, opgeruimd staat netjes! Het was toen bij ons een beetje de zoete inval want Stakke was amper klaar met zijn verhaal of Julie Vandezande (Deulleke) kwam binnen. Op een verbaasde toon riep zij uit: “Wa ne pestoeër es ie na oont preike?” Over pastoors en preken wist Deulleke alles. Zij was getrouwd met Pestoeër van den Dars. Op de uithoek Ormendaal woonden toen een heleboel sympathieke mensen die misschien wat raar overkwamen. In het Dorp stond men een beetje wantrouwig tegenover alles wat van den Dries kwam (Ormendaal is een stuk van den Dries). Als er nieuws verteld werd dat afkomstig was van iemand van Ormendaal, zei men: “Ge moet eut ni voets vertelle-n-è, want het komt van den Dries.”
* Voor ‘onschaa’ zie mijn boek ‘Een Geschiedenis van Korbeek-Dijle’ blz.289.

Cyriel Letellier

Dag Van Het Kind

Je Lag Zo Zacht In Mij Geborgen
Tot Het Vroege Licht
Van Deze Nieuwe Morgen
Onthulde Ons Je Lief Gezicht.

Nu Je Vredig Ligt,
Zachter Dan De Morgen
In De Armen Van De Zon Geborgen,
Aan Mijn Hart Zo Dicht,

Weet Ik: Je Bent Van Deze Morgen
Zelf Het Vredig Nieuwe Licht.
In Een Wereld Vol Van Zorgen
Heb Jij Weer Hoop Bericht.

Je Bent De Liefde, Nieuw Geboren,
Waarvoor Alle Verten Opengloren!

Emmy Swerts

dinsdag 24 november 2009

Herfst

Ze kunnen ons zo in bewondering doen staan, de kleuren van de herfst die geen enkel moment hetzelfde zijn, de bladeren - die ondanks hun sierlijkheid - waggelend naar beneden dwarrelen. Alsof ze twijfelen. Want het kan toch niet gemakkelijk zijn: in schoonheid moeten eindigen, alles wat je opgebouwd hebt los moeten laten en toch weten dat je op de grond terechtkomt. Maar zelfs daar behouden ze nog iets van hun charmes. Schoonheid is relatief en hangt onopvallend - zonder dat we het beseffen - samen met vergankelijkheid. Misschien is de herfst daarom het mooiste seizoen.
Het helpt ons wat stil te staan bij de dingen van het leven waar we normaal gezien geen tijd voor hebben. We zien de vreugde liever dan het verdriet, en het genot liever dan de pijn. En toch maken de herfstbladeren ons stilzwijgend duidelijk dat het één niet los kan gezien worden van het andere. Groeien en vergaan, vasthouden en loslaten kan niet afzonderlijk gebeuren. Het één heeft het ander nodig: zoals barensweeën en nieuw leven.
Ons leven is nu eenmaal niet eindeloos, op het einde niet en onderweg ook niet. Gelukkig beheersen sommigen de kunst om in de beperktheid de vrijheid te ontdekken. Misschien kan de gedachte van de wetenschapper Gerard Bodifée voor ons een hart onder de riem zijn: als de natuur volmaakt zou zijn, zou alles zwart zijn. Geef ons dan toch maar de kleuren.

dinsdag 17 november 2009

De Zusters Annonciaden In Korbeek-Dijle – Deel 9

Week 2009-47 - Schoolfoto Paula Swillen 2

Philomène Van Kildonck bezorgde mij bijgaande foto. Wij dachten eerst dat zuster Arthura op de foto stond tijdens haar laatste jaar als leerkracht in Korbeek-Dijle (1963-1964), maar dan klopte er iets niet met de leeftijd van de kinderen. Een mailtje naar zuster Arthura in Keyhof bracht uitsluitsel. De zuster belde mij onmiddellijk terug om te zeggen dat het niet zij maar zuster Harlindis is op de foto. Het gaat dus om de kinderen van het vierde tot het achtste leerjaar in het schooljaar 1964-1965. Zuster Harlindis woont momenteel in de Ark op de Tiensesteenweg in Heverlee. Zie ook mijn boek ‘Een Geschiedenis van Korbeek-Dijle’ blz. 244 en volgende.
Wie zijn de kinderen op de foto?
Steeds van links naar rechts en van voor naar achter:
Eerste rij:
-Maria Vleminckx
-Paula De Waele
-Liliane Paeps
-Mia Bulens
-Magda Binon
-Mia Vandermueren
-Paula Swillen
-Godelieve Ginis
Tweede rij:
-Greta Hoefkens
-Nadia Fagot
-Elza Letellier
Derde rij:
-Yvette Vleminckx
-Elvire Vanden Eynde
-Christiane Hoefkens
-Clementine Mees
-Magda Vanden Eynde
-Julia Dekelver
-Eliane Bruggemans

Cyriel Letellier

Kruisen Niet, Pompoenen Wel

(Gelezen In Tertio Van 11 November 2009)
De uitspraak van het Europees Hof in Straatsburg die staatsscholen in Italië verbood nog kruistekens op te hangen, blijft reacties uitlokken. Bisschop Shlemon Warduni uit Irak stelde dat de christenen in het Midden-Oosten nog weinig hulp moeten verwachten van Europa, dat zich toenemend distantieert van zijn geschiedenis en traditie. Ook Pierbattista Pizzaballa van de Custodie van het Heilig Land reageert met onbegrip. “In al onze klassen in katholieke scholen, waar een meerderheid van de leerlingen moslim is, hangen kruisbeelden. Geen enkele moslim heeft daarmee problemen. Onder het voorwendsel van de scheiding van kerk en staat is Italië van zijn geschiedenis, traditie en identiteit beroofd.”
Kardinaal Tarcisio Bertone, de staatssecretaris van het Vaticaan, betreurde de uitspraak al eerder. “Wij zullen bekijken hoe wij onze geloofssymbolen en die van anderen kunnen bewaren. Dit Europa van het derde millennium laat ons alleen nog de pompoenen van ingevoerde feesten”, waarmee hij doelde op het heidense feest Halloween. Toch is de Italiaanse regering niet van plan gehoor te geven aan de uitspraak. Vrijdag kondigde ze aan ertegen in beroep te gaan. De kruistekens blijven dus in de klassen. (Kerknet)

Quote Van De Week

(Gelezen In Tertio Van 4 November 2009)

“Die moeilijke periode heeft mij geleerd dat het huwelijk nu eenmaal hard is. Niemand vertelt je dat. Het enige wat wordt gevraagd, is: hou je van hem en hoe ziet je jurk eruit?”
Michelle Obama in The New York Times

’Schuldloze Echtscheiding Misleidend’

(Gelezen In Tertio Van 4 November 2009)

Uit een artikel van Jos Vranckx
Roger Pauly, algemeen voorzitter van de Gezinsbond, kan de wetgeving die echtscheiding zonder meer als schuldloos vooropstelt, niet onderschrijven. Hij bepleit meer aandacht voor relatieondersteunende initiatieven. “De aandacht gaat te uitsluitend naar opvoedingsondersteuning, terwijl die weinig fundament heeft als de relatie tussen de ouders niet stand houdt.”
“Er zijn genoeg scheidingen van koppels die zeker niet schuldloos zijn”, vindt Roger Pauly. “Een vader van drie kleine kinderen die zijn gezin plotseling in de steek laat om met een vrouwelijke collega te gaan samenwonen. De gevolgen kunnen desastreus zijn. Voor de samenleving die opdraait voor het verlies aan stabiliteit, de materiële nood van de moeder en de mogelijke ontsporing van de kinderen. Voor de moeder die veelal na de verkoop van het huis moet instaan voor een onderkomen, een inkomen, de zorg voor de kinderen en zichzelf overeind moet houden. In Brussel is een op de drie een eenoudergezin, waarvan 92 procent alleenstaande moeder is.”
“Niet zelden worden de kinderen van hier naar ginder gezeuld, ook emotioneel. Hun instemming wordt niet gevraagd. Ze staan weerloos aan de kant. Ze verliezen structuur en het klimaat om hun wereld te verbreden vanuit de geborgenheid van een warm nest, broodnodig om zelfvertrouwen te ontwikkelen. We geloven te graag dat kinderen de situatie kunnen begrijpen door hen uitleg te geven. Maar kennis en begrip gebeuren aan de buitenkant, terwijl de pijn vanbinnen zit.”
Volgens Pauly is het ‘schrikbarend’ met welk gemak we denken, praten en handelen over echtscheiding. “Straks doen we alsof het iets is wat ons overkomt als een ziekte waarvan we het slachtoffer zijn. Om een relatie duurzaam in stand te houden is er nood aan solidariteit, soberheid, offervaardigheid, verantwoordelijkheid, plichtsbesef, trouw en belangeloze inzet. Dat zijn waarden die inspanning en moreel besef vergen en dat ligt wellicht wat moeilijker.”
“De gangbare normen van onze wegwerp- en consumptiemaatschappij - de mentaliteit dat alles wat kan ook maar moet mogen - en het primaat van het individu op de gemeenschap vormen geen vruchtbare bodem voor stabiele relaties. Als we de natuur ziek maken, verliest die haar genezende invloed op de mens. Als we het gezin ziek maken, blijft ook de samenleving niet overeind.”
In een tweede artikel laat Jos Vranckx Roger Pauly zijn stelling ontwikkelen dat ‘duurzame relaties en zelfontplooiing helemaal niet tegenstrijdig zijn’.
Ook in Het Nieuwsblad van 5 november stond een paginagroot artikel van Willy De Buck over de noodkreet van Roger Pauly: ‘Een scheiding is geen griepje’ met als kernidee: ‘De individualisering van de jaren zestig en zeventig van de vorige eeuw was zeer positief, maar ze is haar doel voorbijgeschoten, naar egoïsme en egocentrisme’.
In De Bond, de veertiendaagse gezinskrant, van 6 november, tenslotte, wordt een colloquium aangekondigd:
Duurzame relaties en spiritualiteit
Zelfontplooiing en welbevinden scoren vandaag in onze cultuur hoger op de waardeschaal dan duurzaamheid en kwaliteit. Kunnen mensen nog voldoening en geluk vinden in een relatie waarin men zich zonder reserve aan elkaar toevertrouwt?
Over die thematiek organiseert het Tijdschrift voor Geestelijk Leven (TGL) op 28 november 2009 een colloquium . Vier sprekers zullen er hun visie op ‘duurzame relaties en spiritualiteit’ geven vanuit een verschillende invalshoek. Naast Roger Pauly, algemeen voorzitter van de Gezinsbond, zijn dat Alfons Vansteenwegen, relatietherapeut en auteur van bestseller ‘Liefde is een werkwoord’, Anne Dekeyzer, kinderpsychologe en gezinstherapeute en Mieke Kerckhof, pastor in het Jan Yperman Ziekenhuis in Ieper en voorzitter van de vzw Gezondheidszorg ‘Berm-hertigheid Jesu’. Na het panelgesprek is er tijd voor vragen uit het publiek.
Het colloquium vindt plaats op zaterdag 28 november , van 10.30 tot 13 uur in de Universiteit Antwerpen, Prinsstraat 13, 2000 Antwerpen (zaal T 105). Inschrijvingen en info: www.tgl.be, info@tgl.be of bij Liselotte Anckaert op tel. 02-509.96.05. Leden van de Gezinsbond betalen op vertoon van hun lidkaart 15 in plaats van 20 euro. Koffie en middaglunch inbegrepen. (A.C.)

Solidariteit

Ooit
was er een Vlaamse koppigaard
die naar niemand luisterde,
behalve naar verstoten mensen
die op een eiland
letterlijk zaten te wachten op hun dood.
Zijn naam is Damiaan.

Ook vandaag
zijn er nog veel
Vlaamse koppigaards.
Het zijn de mannen en vrouwen
die niet luisteren
naar de wetten van rijkdom en macht.
Vrijwillig
koken zij voor daklozen,
delen voedselpakketten uit
aan kansarme gezinnen,
of luisteren naar verhalen
van ziekte en gemiste kansen.
Hun namen zijn onbekend.

Damiaan
en deze vele mannen en vrouwen
die verdriet horen en onrecht en armoede zien,
maken van de hel een hemel,
zij geven mensen zin in het leven,
zij verleggen stenen in de rivier op aarde.

God,
Jouw liefde waarmaken,
het gebeurt ook vandaag.
Blijf ons uitnodigen
over de muren van ons eigen wereldje te kijken,
om te zien
waar mensen ons nodig hebben,
om te voelen
waar solidariteit handen en voeten moet krijgen.

Leen Vermeire

(Uit Bestuursblad KVLV okt.2009)

De Rode Vlinder – Deel 4

Dacca, zondag 13 april 2003
‘Feestdag voor de christenen!
Ik heb het je al verteld, zelf ben ik moslim, en ik begrijp dus die ceremonie niet. Maar zingen doen ze wel. Soms wordt er maar geneuried, soms kent iedereen het lied. Nu komt er een vrouw vooraan op het podium een tekst lezen. Een vrouw in het zondagsgebed!
Dan volgt er weer een lang verhaal over de profeet Jezus, die gevangen genomen werd en stierf op zo’n houten kruis. Hoe kan je zo iemand nu ernstig nemen? Hoe kan je zo iemand nu God noemen? Maar hier luisteren honderden mensen stil, aandachtig, gespannen. En zingen liederen over hem… Damiaan was ook christen en zelfs priester. Misschien toch…’

Bij de Vlaamse residerende arts, -zij woont schuin tegenover het hotel- is er die avond een ruim theater gemaakt voor de videovertoning.
‘Amar Bhundi-Mijn Vriend is een flitsend filmpje. Ayubdallah, de leprapatiënt, kwam uit het zuiden, uit de Sunderlands. Ik kom uit het noorden. Maar ik herken zijn vriend uit het verhaal zo goed! Want ik heb er ook een gevonden, een Vlaamse.’
Buiten zwelt het onweer aan tot het water over de straten en de daken plenst. Al is de ren naar het hotel maar dertig meter, iedereen komt kletsnat toe, aan het einde van deze dag van het water.
Het land, zoals de landkaart in de gang, zal vannacht verder rotten…

Dacca, maandag 14 april 2003
‘Achter mij schreeuwt iemand naar mijn Vlaamse maat: “Bush! Bush!” Is Bush groot? Heeft hij kortgeknipt donker haar? Op de TV zie ik hem soms, als ik ga kijken bij de haarkapper. Verder weet ik het niet. Ik weet niets. Lezen of schrijven heb ik nooit geleerd. Maar vertellen, vertellen kan ik wel. Van mijn vriendjes zijn er maar enkelen naar de dorps¬school geweest. Ik heb de Koran geleerd in de madrassa. Daar zei de leraar: “De christenen in het westen willen alle moslims onder¬drukken.” Misschien. Maar mij hebben ze genezen.
De drukte van de kleine straatjes in de stad is mij bekend. Maar enkele Vlamingen botsen voor het eerst op het rauwe leven van een paar miljard mensen. Zij schrikken en schuiven snel langs de muren heen. Zij vluchten over de schrijnende afgrond tussen de morsige modder hier en het kristalklare zwembad van hun hotel ginds. Daar luieren alleen schatrijke lijkbleke westerlingen.

Morgen, heel vroeg, vliegen zij terug naar hun thuis.
Ik zal er zijn, op de Zia-luchthaven.
Tot aan de poort.
Want dan word ik tegengehouden.
Achter de tralies zal ik moeten wachten.
Een kleine lepralijder komt niet verder
in mijn land.

Maar in mijn hart klinkt steeds de stem van Gard,
van allen die Damiaanactie steunen
om de klinieken van De Rode Vlinder
op gang te houden
voor tb-patiënten en lepralijders.
Gratis voor iedereen,
ook voor kinderen,
ook voor armen,
ook voor vrouwen.

Mijn hart draagt een beeld van hem…
Mijn leven dank ik immers aan hem…

Sayyed.

Uit het boek ‘De Rode Vlinder
Damiaanactie in Bangladesh’
door Gard Vermeulen.
Dit boek is uitsluitend te koop bij
www.unibook.com
Zoek naar ‘De Rode Vlinder’

dinsdag 10 november 2009

De Zusters Annonciaden In Korbeek-Dijle – Deel 8

Week 2009-46 - Schoolfoto Paula Swillen 1

Philomène Van Kildonck bezorgde mij bijgaande foto. Het is het eerste, tweede en derde leerjaar in het schooljaar 1961-1962. De leerkracht was Lena Andries uit Begijnendijk. Zie ook mijn boek ‘Een Geschiedenis van Korbeek-Dijle’ blz. 246.
Steeds van links naar rechts:
Bovenste rij:
-Christiane Hoefkens
-Liliane Paeps
-Paula De Waele
Tweede rij:
-Godelieve Ginis
-Maria Vleminckx
-Elvire Vanden Eynde
-Yvette Vleminckx
-Mia Vandermueren
-Paula Swillen
-Juffrouw Lena Andries
Zittend :
-Huguette Mommaerts
-Nadia Fagot
-Mia Bulens
-Magda Binon
-Greta Hoefkens
-Elza Letellier
-Linda Letellier

 

Cyriel Letellier

President Obama Rekent Op Religieuze Organisaties

(Gelezen In Tertio Van 28 Oktober 2009)

Uit een vraaggesprek van Jan De Volder met Joshua DuBois, een zwarte predikant en spiritueel raadgever van president Barack Obama.
Obama’s voorganger, George W.Bush, legde veel nadruk op de steun aan ‘faith based initiatives’ (= op het geloof gebaseerde initiatieven), organisaties die maatschappelijk actief waren op basis van hun geloof. Hoe denkt president Obama daarover?
“President Obama is een geëngageerde christen. Tegelijk gelooft hij dat mensen van alle gelovige en filosofische overtuigingen hun plaats hebben in het openbare leven. Hij rekent op hen om de nationale en globale uitdagingen aan te pakken. De president weet dat je dat niet alleen kunt als regering, dat je dat maar kunt doen door te werken met echte ‘change agents’ (= veranderingsagenten), die mensen en verenigingen die werken op het terrein. Zij slaan de hand aan de ploeg, vaak op die plaatsen waar de maatschappelijke problemen zich het hardst laten voelen. Heel dikwijls zijn dat religieuze organisaties. Het is dus normaal dat ook de regering streeft naar partnerschap en samenwerkingsverbanden met dat soort ‘faith based initiatives’. Natuurlijk moet hij daarbij rekening houden met de grondwettelijke parameters en de belangrijke notie van scheiding tussen kerk en staat. Die is bedoeld voor alle religieuze groepen, niet alleen voor een bepaald segment. Maar het is duidelijk dat de president sterk rekent op de religieuze organisaties en hen steunt. Dat zal heel zijn presidentschap zo zijn.”
Obama kreeg al veel lof van het Vaticaan, terwijl heel wat Amerikaanse bisschoppen veel kritiek op hem uiten. Hoe gaat hij bruggen bouwen met de katholieke critici?
“De president heeft het diepste respect voor de katholieke kerk. Hij weet hoeveel ze in de Amerikaanse geschiedenis heeft bijgedragen aan de armenzorg en aan de versterking van het onderwijs, en hoezeer ze dat nog altijd doet. Hij heeft veel respect voor kardinaal Francis George van Chicago en heeft goede relaties met enkele leden van de Amerikaanse bisschoppenconferentie. Het is ons doel samen te werken met de Amerikaanse bisschoppenconferentie op die punten die ons beiden ter harte gaan. Natuurlijk zijn we het niet over alles eens, maar toch zijn er veel meer punten van overeenkomst dan van meningsverschil. De president streeft naar goede persoonlijke verhoudingen en hij doet dat in alle bewondering en respect voor de katholieke kerk.”
Het grootste pijnpunt in de relaties met de katholieken is de abortuspolitiek. Toen de Notre Dame University hem eredoctot maakte, was er veel kritiek van katholieke kant, vooral om pro-lifeargumenten.
“De president beseft dat er domeinen zijn waar de meningen sterk uit elkaar lopen. Kun je tussen de pooleinden een compromis maken? In alle nederigheid is de president er toch van overtuigd dat er heel wat deeldomeinen zijn waarover je eensgezindheid kunt bereiken. Ik denk bijvoorbeeld aan een versterking van het adoptiesysteem in Amerika, betere gezondheidszorg voor zwangere vrouwen en het voorkomen van tienerzwangerschappen. Op die punten probeert hij overeenstemming te krijgen en partnerschappen uit te bouwen.”
Hoe zou u het geloof van de president beschrijven?
“Ik heb het plezier gehad om heel wat tijd met hem door te brengen en ook samen naar de kerk te gaan. Ik kan getuigen dat hij een geëngageerd christen is. Tegelijk gelooft hij dat alle mensen, welke geloofsovertuiging ze ook hebben en ook als ze er geen hebben, hun bijdrage moeten leveren aan de samenleving. Iedereen is drager van bepaalde waarden. Maar dat de president een authentieke gelovige is, staat buiten kijf. Zijn geloof is voor hem elke dag zijn steunende kracht.”

Quote Van De Week

(Gelezen In Tertio Van 28 Oktober 2009)

“Het zijn doffe tijden voor seculieren. De stelligheid waarmee Voltaire, Marx, Nietzsche, Freud en zoveel anderen de triomf van de ratio en het einde van de godsdienst voorspelden, bleek een grandioze vergissing. God is weer helemaal terug. Niet alleen in de Verenigde Staten, maar evengoed in postcommunistisch Rusland, China en Europa.”
Paul Goossens in De Standaard van 24-25 oktober.

De Rode Vlinder – Deel 3

Jalchatra, vrijdag 11 april 2003
“Op naar de jongen met de koe”, dwingt de reisleider.
‘Die jongen is een bofkont midden zijn lepra-ellende. Uitzonderlijk kreeg Damiaanactie eens enkele koeien. Eentje ervan is hem toebedeeld. Met de melk wint hij het loon van een dag. Met het geld van haar kalf heeft hij geitjes gekocht. Zo kan hij verder leven. Zijn dorpsgenoten gunnen het hem. Ik ook.
Toen ik genezen was, kwam er geen geschenk uit de hemel geregend. Evenmin voor mijn duizend lot-genoten van dat jaar. In het dorp werd ik angstig aangekeken. Soms met de nek, soms uitgejouwd. Al waren mijn handen ge¬kromd, ik kon bij mijn ouders verder boeren. Maar anderen…
‘Door bossen en tussen de velden, komen we bij een oude man. Ook hij kreeg ooit een koe van Damiaanactie. Maar verder heeft ongeluk hem het zicht ont¬nomen. Later ook zijn vrouw. Zo intriest kan een mensenleven zijn.
Voorbij het avondeten trekt een stilzwijgend onweer over de hemel. Gewikkeld in een mat van gevlochten palmbladeren, ligt het lichaam van een overleden tb-lijdster in de laadbak van de jeep. Alleen een oud vrouwtje, weggekrompen en verschrikt in een hoekje, treurt naast haar.
In het kabinet voor spoedgevallen ruisen in een rustig duo de monotoon-nasale klank van een Vlaamse jonge vrouw en de sonore gorgel van een Bengaalse arts.
Liefde en dood, alleen bewaard in de vluchtige herin¬nering van een wandelaar, die zal zwijgen alsof hij nooit heeft gedwaald door die nacht. image

Jalchatra, zaterdag 12 april 2003
“Naar het noorden”, zeiden de gasten, “Naar de grens met India.”
‘Hier komen zo zelden blanke reuzen! Iedereen staart hen nieuwsgierig aan. Soms verschijnt er een glimlach op hun gezicht. Maar wij, Bengaalse muzelmannen, zijn niet echt vrolijk.’
De Garo echter [zij noemen zichzelf ‘Mandi’!] verwelkomen de bezoekers weer waardig in het dorp. Zij komen wel veel te laat toe, maar dat drukt de pret niet. Mét hen zijn de poppen¬kastspelers van De Rode Vlinder meegekomen. Een paar zeiltjes zijn vlug gespannen tussen twee palen. Enige palmmatten liggen snel op het zand gespreid. Enkele honderden leerlingen vallen erop… Zij twijfelen of zij naar het poppenspel vooraan of naar de eregasten achteraan zullen kijken.
Vooraan leert een vriendelijke heer een mantra aan.    
“Lepra kan genezen”, zingt hij.   
“Lepra kan genezen”, antwoorden alle keeltjes op de matten.
‘Nu begint een spel in drie bedrijven. De geschiedenis van een jonge man die vlekken vindt op zijn lichaam. Daarom ziet hij zijn huwelijk afgewezen. Door zijn vriend wordt hij naar een vlinderkliniek gestuurd. Onderweg ontmoet hij nog tb-patiënten op zoek naar genezing. Hij komt zelf ook weer gezond in het dorp terug. Dan kan hij toch trouwen. En zij leefden lang en hadden gelukkige kinderen… of iets in die aard. “Lepra kan genezen”, zingt het dorp.
Zo ben ik ook ooit na een voorstelling opgepikt. Zo ben ik ook ooit genezen. Zo heb ik Damiaanactie en hun donatoren leren kennen.

image

Uit het boek ‘De Rode Vlinder
Damiaanactie in Bangladesh’
door Gard Vermeulen.
Dit boek is uitsluitend te koop bij
www.unibook.com
Zoek naar ‘De Rode Vlinder’

De appel

Ik groei me rot
dat is mijn lot
zo sprak een rooie appel
ik ben de heer
zo sprak de peer
ik maak mij niet te sappel (= te druk)

Acteur, schrijver en schilder
Toon Hermans (1916-2000)

De Nieuwe Parochie-Assistente

Op zondag 25 oktober 2009 werd Hilde Marcelis aangesteld tot halftijdse parochie-assistente in de O.L.Vrouwparochie van Herent. Op de foto overhandigt Theo Borghermans, federatiepastoor van Herent, haar het evangelieboek tijdens de plechtige eucharistieviering van 11.00 u in de O.L.Vrouwkerk.
Van harte gefeliciteerd, Hilde!

Week 2009-46 - Hilde Marcelis

dinsdag 3 november 2009

Kinderviering 8 november 2009

Week 2009-45 - Affiche Kinderonthaal 8.11.2009

Missing you

Week 2009-45 - Affiche Missing you 1

De Zusters Annonciaden In Korbeek-Dijle – Deel 7

Christiane De Bontridder bezorgde mij bijgaande foto. Het is de klas van zuster Armella, het vijfde tot het achtste leerjaar in het schooljaar 1944-1945.
Steeds van links naar rechts:
Bovenste rij:
-Frieda Letellier
-Angèle Smets
-Rosalie Harlophe
-Irma Poeckens
-Roza Darche
Tweede rij:
-Maria Gauthier
-Bertha Kriegels
-Margriet De Bontridder
-Simonne De Reymaeker
-Rachel Dottermans
-Liza Kriegels
-Camilia Beersaerts
Derde rij:
-Lucienne Vandermueren
-Christiane De Bontridder
-Jacqueline Van Brusselen
-Maria Dewit
-Josée Ruelens
Zittend :
-Lydia Letellier
-Elvire Mommaerts
-Maria Vandermueren
-Paula Vandezande
-Godelieve De Clerck

Week 2009-45 - Schoolfoto Frieda Letellier 1

 

Cyriel Letellier

Sam Dillemans

(Gelezen In Tertio Van 21 Oktober 2009)

Met zijn verfkwast wroet Sam Dillemans (1965) zich een weg naar de waarheid achter de schijn. De blik van zijn vrouwen loopt over van trieste geheimen. Midden in de boksmatch vallen de maskers en toont hij de ambitie, de pijn en de teleurstelling. Zijn schilderijen bouwt hij op uit klonters en vegen, maar alles valt op zijn plaats en de diepste werkelijkheid dringt door de verflagen heen naar de oppervlakte. Tot 6 december te zien in de Napelsstraat 32-34, Antwerpen (donderdag tot zondag 14-18 uur, www.sam-dillemans.com). (SA)

Bruto Nationaal Geluk als standaard

(Gelezen In Tertio Van 21 Oktober 2009)

Uit een artikel van Koenraad De Wolf
“De huidige financiële crisis illustreert het bankroet van het neoliberalisme”, vindt de Wereldraad van kerken. “Het Bruto Nationaal Geluk moet uitgroeien tot de nieuwe standaard.”
De christelijk-oecumenische Wereldraad van kerken vertegenwoordigt 550 miljoen christenen van 340 kerken in 110 landen. De rooms-katholieke kerk is geen lid, maar werkt daar nauw mee samen. Op zijn bijeenkomst begin vorige maand hekelde het Centraal Comité van de Wereldraad de toegenomen tegenstellingen tussen arm en rijk, de aftakeling van ons ecosysteem, de diep gewortelde hebzucht, de verheerlijking van het geld en het eenzijdig hameren op het aambeeld van het individualisme. “De wereldwijde financiële crisis toont het bankroet van het neoliberalisme, dat de internationale financiële instellingen promoten. De kerken die deel uitmaken van het systeem worden uitgedaagd een profetische rol te vervullen. De crisis biedt immers de gelegenheid ons engagement en onze inzet te onderzoeken. Economie is immers ook een zaak van geloof door haar impact op het menselijk leven en de schepping.”
“Er is een nieuwe manier van denken nodig”, meent het slotcomuniqué van de Wereldraad. “We moeten niet langer uitgaan van het Bruto Nationaal Product, maar van het Bruto Nationaal Geluk.”
Op de slotbijeenkomst van de Wereldraad van kerken werd volgend gebed voorgelezen:
O God,
U die drie-eenheid bent,
in U vinden we de perfecte relatie van liefde en gerechtigheid.
We belijden:
dat onze relatie te vaak wordt gekenmerkt
door hebzucht en eigenbelang,
dat we de weelde en veiligheid hebben gezocht voor onszelf
met te weinig aandacht voor de schepping,
dat ons verlangen naar meer betekende
dat er minder was voor anderen,
dat we de arrogantie van de farizeeën aan de dag leggen
en niet de ingetogenheid van de weduwe in haar geefgedrag.
Inspireer ons met uw visioen van oecumene,
gekenmerkt door liefde en hartstocht:
waar allen genoeg te eten hebben,
waar werk rechtvaardig wordt gewaardeerd,
waar zorg voor de minste ons grootste verlangen is,
waar we het leven vieren,
en we U de gever van leven prijzen.

Verliefd

Was ze verliefd op Joop of Jan,
op Otto of Emiel,
dan zei ze: ‘O … mijn lieve man,
I fall in love’, en viel.

Nu heeft ze geleerd
om niet te vroeg te juichen
want als ze zegt: ‘I fall in love’
valt steeds de boel in duigen.

Acteur, schrijver en schilder
Toon Hermans (1916-2000)

De Rode Vlinder – Deel 2

Jalchatra, woensdag 9 april 2003
‘Toen ik lang geleden in het hospitaal toekwam, was ik heel bang. Zij waren er wel heel vrien¬delijk, maar ik miste mijn vrienden. Mijn ouders konden niet bij mij blijven. Zij moesten het veld bewerken, rijst planten en later oogsten. Mijn klein broertje moest de geit hoeden. Mijn twee zussen moes¬ten hout verzamelen en er koeienmest op strijken om het vuur te stoken. Vaak heb ik geweend. Soms kwam dan een verpleger praten.
Vier maand later zei de dokter: “Jij bent genezen. Alleen je hand moet nog geopereerd worden. Ook dat kost je niets.” Ik mocht helemáál stoppen met pillen nemen!
Lepra doet verschrikkelijke dingen. Zij kan de huid gevoelloos maken. Dat kan men eenvoudig testen. Maar zo loopt men ook in een doorn of een scherf en verzorgt zich niet. Zo is een stukje van mijn duim weggezworen. Of zij verlamt de spieren van de enkel of van het ooglid. De ene mankt, de andere kijkt star en krijgt een oogontsteking. Weer anderen krijgen gekromde vingers of tenen.
Ik heb in de vlinderkliniek ook vele anderen leren kennen, tb-lijders. Voor elke leprapatiënt waren er vijftien van hen. Zij hoestten de ganse nacht. Ik heb wel eens in dat rare toestel met twee gaatjes gekeken. Daar zag ik de blauwe staafjes. “Dat zijn de bacillen”, zei de dame. “Een zieke hoest die uit en daarvan worden anderen ziek.”

Na de koffie trekt de stoet bezoekers naar de mannenafdeling. Vóór de deur van de verzorgingskamer baden enige zieken hun voeten en hun wonden. Want lepra vreet het huidsmeer weg zodat hun vel openbarst; weer volgen er zweren. Een enkele patiënt krijgt een gezicht als een leeuwenkop. Nu zitten ze hier allen op een rijtje met teenloze voet¬klompen, geblokkeerde enkels, ver¬krampte handen, onbeweeglijke oogleden. Afschuwelijk om zien, maar met zuivere wonden!
Sommige tb-lijders hebben het nog moeilijker met bij¬komende hartproblemen. Finoz’ stem is steeds schor. “Zijn strottenhoofd is ook aangetast”, legt de dokter uit. Bij een ander is de long al driekwart volgelopen met etter. Die moet regelmatig met een naald weggezogen worden. En Shariz, verslaafd aan heroïne, was vroeger een rijke boer. Hij heeft vrouw en kinderen verwaarloosd en verstoten. Nu is hij straatarm, want elke dosis kost hem vijfhonderd taka. Tien euro per dag. “Dat is meer dan ik zelf verdien”, flapt de dokter eruit. Hij geeft de man terstond een verbale behandeling. “Een zedenpreek”, lacht mijn maat. “Ik zal proberen te stoppen”, belooft Shariz. Maar zal hij echt zijn verslaving overwinnen met een uitbrander en een belofte? Naast hem ligt een ander levend geraamte. Al voor de derde keer weer. Telkens hij ontslagen wordt, weigert hij verder pilletjes te slikken. “Nu is hij resistent”, verklaart de arts.’
Het middageten is klaar voor de patiënten. Verblijf, genees¬middelen, verzorging en eten voor hen, het is hier allemaal gratis. De familie die bij de zieke blijft, betaalt voor zichzelf de helft van de kosten.

‘Plots weet ik het niet meer. Wat moeten deze mensen straks? Alleen de minst verminkten zullen nog kunnen werken. Zij worden nog opgenomen in hun familie en hun dorp. En de anderen? In slechts enkele gevallen zet de kliniek hen weer op weg. Met een koe of een naaimachine komt een familie er bovenop!

Gehuld in de nacht, zo tastbaar dichtbij, huilt de jakhals. Een bijna menselijke schreeuw van pijn, zo onvoorstelbaar luid. Een beest bonkt in het donker over het dak. Mensen blijven in het licht. En niemand ziet de angst in hun ogen...

Jalchatra, donderdag 10 april 2003
In het polikliniekje van Damiaanactie, één kamertje klein in dit grote ziekenhuis, trappen de tien bezoekers op mekaars tenen en staan onverwacht op elkaars foto’s. Rond twee tafeltjes rommelt het van patiënten die willen gewogen worden of onderzocht, onder bewaking pilletjes slikken en waarbij een nietig vrouwtje ook nog een prik moet krijgen in haar onzichtbaar achterwerk.
‘In zo’n zaaltje in mijn upazilla, heb ik ooit elke morgen een dosis pillen geslikt. Tot ik het opgegeven heb. Enkele maanden later was ik er weer veel slechter aan toe. Dat is nu gelukkig voorbij.’
Ondertussen lummelt een oude man met grote baard wat rond en draait een doosje spuug om en om in zijn hand. In de hoek staart een nette dame vlijtig in zo’n ding met misschien blauwe bacterie¬staafjes. In de andere hoek wast ze dan weer rustig glasplaatjes bij al dat gekakel.

Uit het boek ‘De Rode Vlinder
Damiaanactie in Bangladesh’
door Gard Vermeulen.
Dit boek is uitsluitend te koop bij
www.unibook.com
Zoek naar ‘De Rode Vlinder’

Week 2009-45 - K L uittreksels foto's

dinsdag 27 oktober 2009

Voorbij de dood

(Gelezen In Tertio Van 14 Oktober 2009)

Uit een artikel van Emmanuel Van Lierde
VRAAG NAAR CHRISTELIJKE AFSCHEIDSRITUELEN BLIJFT
Voor het laatste afscheid verkiest de overgrote meerderheid van onze bevolking nog altijd een christelijk ritueel. Statistieken tonen aan dat ruim zestig procent van de overledenen een uitvaart in de kerk krijgt en ook in de crematoria verloopt een kleine veertig procent van alle afscheidsplechtigheden christelijk.
Enkele statistische gegevens:
Kerkelijke begrafenissen 1990-2006
Tot 1990 was er slechts een lichte daling. Vanaf dan ging het steil bergaf.
                        1990           2006
-Vlaanderen      88,8%        70,4%
-Wallonië          76,8%        52,8%
-Brussel            60,4%        29,8%
-België              81,4%        61,0%

Het aantal crematies in België steeg spectaculair van 17,2% in 1989 tot 48,1% in 2008. Hier is Vlaanderen toonaangevend. Wallonië loopt zijn achterstand (procentueel) op Vlaanderen langzaam in. In het Gewest Brussel gaat het aantal crematies zelfs achteruit (maar het was en blijft wel het hoogste percentage van het land).

Klein Belgisch Woordenboek

(Gelezen In Tertio Van 14 Oktober 2009)

Uit een bijdrage van G. D’URNAY
ENKELE VRAGEN TEN DIENSTE VAN INTERVIEWERS:
-Had u voorkennis toen u met haar trouwde?
-Is Darwinfundamentalisme ook verwerpelijk?
-Als de integratie van allochtonen in België lukt, gaat men het dan ook proberen met Vlamingen en Walen?
-Is dat geen Belgische contrarevolutie: een Nationale Ploeg die wordt geleid door een eentalige Hollander?
-Is het vanwege al dat voetbalgeweld dat de Rode Duivels nu een advocaat hebben gekregen?
-Een eerlijk man? Is dat niet iemand die nog niet gesnapt is?
-Mijnheer de chirurg, kan de wonde genezen met een voorlopige hechtenis?
-De vraag is: wie moet er brugpensioen krijgen, de Antwerpse burgemeester of Karel Vinck?

Nobel devalueert zichzelf

(Gelezen In Tertio Van 14 Oktober 2009)

Uit een artikel van Jan De Volder
De totaal onverwachte Nobelprijs voor de vrede 2009 voor de Amerikaanse president Barack Obama deed overal de wenkbrauwen fronsen. Niet in het minst die van de gelauwerde zelf, die toegaf: “Ik verdien dit (nog) niet.” Een erg voorbarige prijs, meer een aanmoediging dan een beloning, en dat is niet de eerste keer dat het Nobelcomité zich daaraan laat vangen. Bovendien devalueert de Nobel steeds meer zichzelf en laat het zien wat het is: een tamelijk links-protestants gezelschap, dat veeleer een eigen ideologische agenda volgt. Hoe kun je anders verklaren dat iemand als Joannes-Paulus II de prijs nooit kreeg? Dat nooit een voorvechter van de Europese eenmaking - toch een van de meest succesvolle vredesstichtende projecten ooit - werd onderscheiden?

De Zusters Annonciaden In Korbeek-Dijle – Deel 6

Philomène Van Kildonck bezorgde mij bijgaande foto en ook alle namen van de meisjes die er op staan. Het is de klas van zuster Armella, het vierde tot het achtste leerjaar in het schooljaar 1936-1937.


Steeds van links naar rechts:
Bovenste rij:
-Maria Beyens
-Maria Vanden Eynde
-Maria Poeckens (later annonciade)
-Marie De Greef
-Philomène Van Kildonck
-Jeanne Ruelens
-Maria Vermeulen
-Josine Vandenplas


Tweede rij:
-zuster Armella (de Moeder)
-Irma Vandermueren
-Julia Vermeulen
-Marie Vandermueren
-Aline Coeckelberghs (van aan de Dijle)
-Maria Beersaerts
-Maria Letellier (later annonciade)
-Julia Darche
-Simonne Van Pee
Voorste rij (rechtstaande):
-Maria Monival
-Josée Vranckx
-Elodie Vandenplas
-Amelie Vandermueren
-Wiske Letellier (later annonciade)
-Julia Meulemans (later annonciade)
-Yvonne Beyens
-Bertha Beersaerts
-Irène De Greef


Zittend :
-Bertha De Greef (van den Tie)
-Aline Coeckelberghs (van Warke)
-Mathilde De Greef (van Torre Paal).

Week 2009-44 - Schoolfoto Philomène

De Vlinder

Ik zoek al dagenlang
het rood
voor deze roos,
maar het rood,
dat Hij gebruikte,
heb ik niet
in mijn doos.

Acteur, schrijver en schilder
Toon Hermans (1916-2000)

De Rode Vlinder – Deel 1

Zaventem, zondag 6 april 2003
Negen schenkers aan Damiaanactie vzw
vertrekken op inleefreis naar Bangladesh.
Gard is één van hen.

Duizenden armen, lijders aan tb of lepra,
genezen in een kliniek met De Rode Vlinder.
Zij leven dankbaar verder,
als een broze vlinder.
Sayyed is één van hen.

Deze jongeman vertelt in het boek ‘DE RODE VLINDER’ door Gard Vermeulen. In vier afleveringen zal KERK & leven passages uit het boek publiceren, die de werking van ‘Damiaanactie’ beschrijven. In het spoor van Pater Damiaan, bestrijdt de organisatie vandaag lepra en tb in verschillende landen, zoals onder meer in Bangladesh. Dat is de plek waarin dit verhaal zich ontrolt.

Dacca, maandag 7 april 2003
‘Kijk, daar, daar is hij. Gard! Gá-ard!
Mijn vriend is er, eindelijk.
Vanuit Haluaghat, een gat in het noorden van Bangladesh, ben ik naar hier gekomen, naar Dacca, de hoofdstad. Te voet, met de fiets, een camion, de trein, een riksja. Om hem te zien en om hem mijn land te tonen. Om samen blij te zijn om mijn nieuwe, gave huid en om hem te danken. Want zijn giften zijn mij wel besteed.
Om achter deze tralies een plaatsje te bemachtigen ben ik deze morgen al om vijf uur naar de luchthaven gekomen. Het was nog donker. Ik heb baksjisj moeten geven aan die bewaker met de dikke stok. En aan die militair met zijn zilveren ster. Hier moet je altijd baksjisj geven om wat te bekomen.
Mijn vriend heeft me al gezien, zwaait en komt naar mij toe. Ik steek mijn hand uit, maar hij aarzelt een moment. Hij heeft mijn halve duim gemerkt en mijn gekromde vingers. Ja, het heeft te lang geduurd voor ik in de vlinderkliniek van Damiaanactie terecht kwam. Genezen ben ik. Allah, de Barm¬hartige, zij dank. Maar lepra heeft te lang aan mijn hand geknaagd. Toch worden mijn vingers volgende maand ge¬opereerd. Insj’Allah.
Een ogenblik later klaart zijn gezicht op en grijpt hij lachend mijn hand. Ik ben er hem dankbaar voor. Zijn eerste afschuw begrijp ik. Maar ik vind het fijn ook dat hij mij neemt zoals ik ben. Wij, genezen melaatsen, worden soms uit het dorp gegooid. “Toch is lepra nauwelijks besmettelijk”, zegt de vlinderdokter. En deze vriend stapt kordaat over zijn schrik voor mijn verminking heen.

Jalchatra, dinsdag 8 april 2003
Een gast kwettert en kakelt doorheen de ontbijtvrede. Zij strooit haar beslissingen over de ontwakende hoofden van de andere eters. Twee uur later luisteren ze allen naar dokter Selim, de medische directeur van alle vlinderklinieken in Bangladesh. ‘Vandaag’, zegt de directeur, ‘vinden wij in dit land maar één van elke drie lepralijders.’
‘Toch hebben zijn mensen mij gevonden en genezen! Ik heb hem zelf nooit eerder gezien. Maar hij is mijn grote beschermer.
Ik woon met mijn ouders in een upazilla. Zo heet een unie van enkele dorpen. Op een dag kwam er een voorlichtingsteam aan. Een assistent heeft mij eerst overal bekeken. Dan heeft hij mij op verschillende plaatsen geprikt. Soms kon ik het voelen. Soms niet. “Sayyed, jij hebt lepra”, zei hij. “Dat is heel ernstig.”
Al stribbelde ik tegen, die man heeft me laten behandelen. Hoe ik ook zei dat ik arm was, hij luisterde niet. Hij vertelde me dat alles gratis was. Hoe hij ook aandrong, achteraf ben ik gestopt met pilletjes slikken.
Toen kwam die vuile ziekte terug. Na een paar maanden was ik weer bij hem. Zo gaat het vaak. Dan heeft hij lang naar mijn gekromde hand en weggezworen duim getuurd. Hij heeft mij niets verweten, mij niet toegebeten. Maar hij heeft mij wel naar de kliniek van Jalchatra gebracht. Daar keek een verpleger elke dag toe of ik de geneesmiddelen innam. Zo ben ik er bovenop geraakt. “Vier van elke vijf patiënten genezen”, zegt de dokter.
Ik popelde om het hospitaal terug te zien waar ik genezen ben. Maar het was al diep donker toen we toekwamen. Het welkom was er warm als altijd. Er was een andere directeur!
Hij vertelde de gasten hoe Damiaanactie hier begonnen is. “De Belgische organisatie was al tien jaar eerder samen¬gesmolten uit verschillende kleine actiegroepen tegen melaatsheid, toen ze in 1972 de leprozerie van Jalchatra overnam, die in 1951 door missionarissen opgericht was. Ze is al maar groter geworden en heeft zich ontpopt tot De Rode Vlinder.” “Dat is ons logo”, legt een medewerker uit. “Sinds negen jaar, vanaf 1994, zorgt de Vlinder ook voor tb-patiënten. Die zijn hier veel talrijker!”


Uit het boek ‘De Rode Vlinder
Damiaanactie in Bangladesh’
door Gard Vermeulen.
Dit boek is uitsluitend te koop bij
www.unibook.com
Zoek naar ‘De Rode Vlinder’

dinsdag 20 oktober 2009

Bloedprocessie wordt werelderfgoed

(Gelezen In Tertio Van 7 Oktober 2009)

De bekende Brugse Heilig-Bloedprocessie, die elk jaar uitgaat op Hemelvaartsdag, is geselecteerd voor de zogeheten representatieve lijst van immaterieel cultureel erfgoed van de mensheid van de Unesco. Deze nieuwe lijst is een aanvulling van de Werelderfgoedlijst. De processie lokt telkens meer dan 25.000 toeschouwers. “Materieel of financieel levert zo’n titel niets op, maar het is wel enorm belangrijk voor ons prestige”, zegt Benoit Kervyn, sinds 1988 de coördinator van de processie. (Kerknet)
C.L.

EU-bisschoppen verwelkomen Ierse ‘ja’

(Gelezen In Tertio Van 7 Oktober 2009)

Adriaan Van Luyn, bisschop van Amsterdam, toonde zich als voorzitter van de Raad van bisschoppen van de Europese Unie (Comece) opgetogen over de uitslag van het Ierse referendum. “Wij hopen dat het Verdrag van Lissabon de Europese instellingen efficiënter zal laten werken voor de zaak van de menselijke waardigheid en het algemeen belang.” Volgens de bisschop moeten de garanties die Ierland had gevraagd en gekregen - over het recht op leven, de bescherming van het gezin en het recht van ouders om hun kinderen op te voeden - in alle lidstaten van de Europese Unie worden gevrijwaard.
Van Luyn spreekt nog de wens uit dat de “open, transparante en reguliere dialoog” tussen de EU-instellingen en de kerken, voorzien in het verdrag van Lissabon, de bisschoppen in staat zal stellen om een echte partner te worden van de EU “in alle domeinen waar mensen hopen op rechtvaardigheid en solidariteit”. De Comece organiseert net deze week in het Poolse Gdansk voor het eerst ‘Europese sociale dagen’ die de katholieke visie op de Europese samenleving wil benadrukken.
De Ieren hechtten in het tweede referendum over het Verdrag dan toch hun goedkeuring aan het nieuwe EU-Verdrag, dat de werking van de EU met 27 en meer lidstaten moet vergemakkelijken. Daarmee zijn evenwel nog niet alle moeilijkheden van de baan voor het veelgeplaagde Verdrag. Ook de Tsjechische president Vaclav Klaus en, op termijn, de Britse conservatieven kunnen nog heel wat roet in het EU-eten gooien. (JDV)

De Witloofteelt In Korbeek-Dijle

Willy Criegers bezorgde mij de bijgaande foto’s van de witloofbehandeling bij zijn overgrootouders, Henri en Julie Vermeulen (Haëngke Sik en Jelie), waarschijnlijk kort na de oorlog 1940-45. Op de bovenste foto (het witloof uithalen) herkennen we de man met de hoed, Jules Vermeulen (de Vroei)(zoon van Haëngke en Jelie). Op de middenste foto (het witloof kuisen), van links naar rechts, aan tafel: Yvonne en Maria Beyens (buurmeisjes, dochters van Jet van de Stikker), Julia Vermeulen (kleindochter van Haëngke en Jelie) en waarschijnlijk een meisje van de familie uit Wilsele; achteraan: Julie Vermeulen, Jozef De Greef en Henri Vermeulen. Op de onderste foto (het witloof inpakken): Julia Vermeulen en Jozef De Greef. Op de laatste twee foto’s bemerken we ook nog de toen gebruikte houten witloofbakjes.

Week 2009-43 - Witloof bij Vermeulen

Hilde Marcelis Uit Korbeek-Dijle Parochie-Assistente

“Ik ben sinds 17 augustus 2009 halftijds werkzaam in de parochie Herent als parochie-assistente.
Op zondag 25 oktober om 11 u wordt mijn aanstelling gevierd met een viering en een receptie in de Onze-Lieve-Vrouweparochie te Herent.
Als er vanuit Korbeek-Dijle, Bertem en Leefdaal mensen zijn die graag willen meevieren, zijn jullie van harte uitgenodigd. Mijn hart ligt immers nog steeds in de parochie van Korbeek-Dijle. Mijn aanstelling is dus zeker geen afscheid.
Tot volgende zondag.”
Hilde Marcelis
Van harte gefeliciteerd, Hilde, en veel dank voor al wat je reeds voor Korbeek-Dijle presteerde!
De Parochieploeg

Eén God, drie religies – deel 3

Vandaag laten we Herman Frijlink vertellen over de Kaäba.
De Kaäba is het Heiligdom met de Zwarte Steen van Mekka. Het ligt in het hart van de Grote Moskee. Voor alle moslims is het de heiligste plek ter wereld, zoals de Tempel in Jeruzalem de heiligste plek is voor alle joden. De christenen kennen niet zo’n soort gebouw. De St.-Pieterskerk in Rome komt het dichtst in de buurt, maar dan alleen voor aanhangers van het rooms-katholieke geloof. De Kaäba en de Zwarte Steen vormen het doel van de hadji, de bedevaart waartoe de Koran elke gelovige verplicht.
De Kaäba is 15 meter hoog en heeft een oppervlakte van 10 bij 14 meter. Het interieur bestaat uit drie pilaren en een aantal zilveren en gouden lampen. In de oosthoek ligt de Zwarte Steen. Deze bestaat uit drie stukken als gevolg van een brand in 683 tijdens het conflict over de opvolging van Mohammed. De delen worden in hun oorspronkelijke vorm bijeengehouden door een ring van steen met daaromheen een zware zilveren band. De overlevering wil dat Adam deze steen meekreeg om vergeving voor zijn zonden te krijgen, toen God, Allah, hem verbande uit het paradijs. Het verhaal gaat dat de steen, oorspronkelijk wit, zwart is geworden door de zonden op te nemen van de talloze pelgrims die de steen hebben gekust en aangeraakt. Deze aanrakingen zijn onderdeel van de rondgang rond de Kaäba, die elke pelgrim zeven keer moet maken.
GESCHIEDENIS
De geschiedenis van de Kaäba sinds het ontstaan van de islam is tot in de puntjes beschreven. Veel minder is bekend over de periode die daaraan voorafging. Zeker is wel dat het gebouw, voordat de islam ontstond, diende als heiligdom voor verschillende goden, precies zoals dat het geval was in Kanaän, toen het volk van Israël er ging wonen en Mozes zijn volk de verering van de enige ware God, Jahweh, bijbracht.
Dat de monotheïstische godsdiensten naast de verschillen veel overeenkomsten vertonen is terug te vinden in de taal. Zo is ‘el’ in bijna alle Semitische talen, dus ook het Arabisch en het Hebreeuws, het oudste woord voor god. Een ander voorbeeld is de Assyrische en Babylonische vruchtbaarheidsgodin Ishtar. Dat is de godin die in de joodse en christelijke Bijbel de naam Astarte draagt, een vloek in de ogen van de Hebreeuwse profeten, omdat ze hoorde bij het gesmade veelgodendom en omdat ze een geduchte concurrente was van de enige ware god Jahweh.
In Arabië was dat niet veel anders. Voordat de profeet Mohammed de islam stichtte kenden de inwoners van heel Arabië Al-Ilat, in het Arabisch de Godin. In sommige streken stond ze bekend als de metgezel van Allah, de God, in andere stond ze te boek als zijn dochter. Al-Ilat vormde een trio met Al-uzza, de machtige, en Manat, het lot. Veel van de toenmalige bewoners van Arabië dachten dat deze goden en godinnen dezelfde waren als die van de Grieken en de Romeinen. Zo verbonden ze de verering van Al-uzza aan die voor de Griekse godin Aphrodite en de Romeinse Venus, de godin van liefde en vruchtbaarheid. En Manat werd dezelfde als Nemesis, een wraakgodin. Ze staan vernoemd in de Koran, soera 53: 19-22. De Koran zegt verder dat Abraham en zijn zoon Ismaël de bouwers van de Kaäba waren.
Toen Mohammed in 630 Mekka veroverde beval hij de verwoesting van alle goden- en godinnenbeelden. Ook maakte hij van de Kaäba de officiële gebedsinrichting, de qibla, in plaats van de Tempel in Jeruzalem. In 692 herbouwde Kalief Abdoel Malik het gebouw. Een van zijn opvolgers voorzag het van de Kiswa, een zwart kleed bestaande uit acht gordijnen met daarop in gouden letters de bekende eed van de moslim, ‘Er is geen God dan Allah en Mohammed is Zijn Profeet’. Sultan Moerad IV herbouwde de Kaäba in 1629 omdat het in 1611 beschadigd was door een overstroming. Het gebouw kreeg toen ook twee Kiswas, een rode bedekt door een zwarte. Deze worden elk jaar vervangen. De laatste versieringen met gouden motieven en inscripties van Korancitaten dateren van 1976.
Tot zover Herman Frijlink.
C.L.

dinsdag 13 oktober 2009

De Zusters Annonciaden In Korbeek-Dijle – Deel 5

Bijgaande foto is de kleuterklas van zuster Richarda tijdens het schooljaar 1944-45.
Op de foto, steeds van links naar rechts:
Bovenste rij:
-Jules Verstraeten
-Leonard D’Hondt
-Edgard Pelgrims
-Edgard Vermeulen
-Willy Coopmans
-Felix Vanderveken
Tweede rij:
-Jan Kriegels
-Emiel Kriegels
-Maria Berthels
-Fienke Dekelver
-Elisa Darche
-Mathilde Winnepenninckx
-Hilda Van Caudenberg
-Lisette Van Pee
Derde rij:
-Lea De Bontridder
-Odette Mommaerts
-Christiane Van Geel
-Jeannine Berthels
-Sieke Vanderwegen
-Jeannine Kriegels
-Jean Letellier
-Frans Letellier
Voorste rij:
-Theo Van Geel
-Sylvain Lava
-Mariette Beersaerts
-Victor Harlophe
-Victor Devan.

 

Week 2009-42 - Schoolfoto Kleuterklas 1944-45