(Gelezen In Tertio Van 14 Oktober 2009)
Uit een artikel van Jan De Volder
De totaal onverwachte Nobelprijs voor de vrede 2009 voor de Amerikaanse president Barack Obama deed overal de wenkbrauwen fronsen. Niet in het minst die van de gelauwerde zelf, die toegaf: “Ik verdien dit (nog) niet.” Een erg voorbarige prijs, meer een aanmoediging dan een beloning, en dat is niet de eerste keer dat het Nobelcomité zich daaraan laat vangen. Bovendien devalueert de Nobel steeds meer zichzelf en laat het zien wat het is: een tamelijk links-protestants gezelschap, dat veeleer een eigen ideologische agenda volgt. Hoe kun je anders verklaren dat iemand als Joannes-Paulus II de prijs nooit kreeg? Dat nooit een voorvechter van de Europese eenmaking - toch een van de meest succesvolle vredesstichtende projecten ooit - werd onderscheiden?
