(Gelezen In Tertio Van 30 September 2009)
Uit een artikel van Jeroom Heyndrickx
Scheutist Jeroom Heyndrickx zag de kerk in China de jongste decennia evolueren. Het klimaat voor religies is verbeterd, maar ideaal is de situatie nog lang niet.
Op 1 oktober herdenkt China dat Mao Zedong zestig jaar geleden op het Tienanmenplein voor een massa juichende Chinezen de oprichting van de volksrepubliek afkondigde. Alle Chinezen stonden toen achter Mao, eenvoudigweg omdat ze de corruptie beu waren en in hem de redder zagen die een einde zou maken aan 150 jaar uitbuiting door Japan en de westerse koloniale machten. Maar Mao maakte zijn rol van redder niet waar. De echte ‘sprong voorwaarts’ kwam er pas na zijn dood in 1976 door het ‘open beleid’ van Deng Xiaoping. Dat leidde tot de snelle economische vooruitgang van China die heel de wereld verbaasde en zijn toppunt bereikte met de Olympische Spelen vorig jaar. In zestig jaar tijd ontwikkelde het land van een miserabele gesloten cocon tot een wereldmacht die relatieve welstand kent en samenwerkt met alle continenten. Dat viert China terecht op 1 oktober. Maar kan de kerk in China meevieren?
Wat mensenrechten betreft, staat China ver achter, vooral dan in godsdienstvrijheid: christelijke gemeenschappen, bisschoppen of priesters worden mishandeld en gevangen gezet zonder enige vorm van proces. Tijdens de Olympische Spelen kregen tientallen ‘ondergrondse’, dus niet erkende bisschoppen en priesters huisarrest om alle contact met buitenlanders te beletten. Ook tijdens de voorbereiding voor de viering van zestig jaar volksrepubliek werd honderden hun identiteitskaart ontnomen zodat ze onmogelijk naar de stad konden reizen. Honderden anderen werden gewoon gearresteerd.
Toch moeten we in alle objectiviteit toegeven dat China, zelfs in godsdienstvrijheid, merkwaardige vooruitgang maakte. Maar buiten China is het nauwelijks geweten. De spanning is vandaag weg. Er zijn nu zesduizend kerken open in China, naast twaalf grootseminaries en zestig noviciaten waar priesters en religieuzen worden opgeleid. Ik geef daar al jaren pastorale theologie en doceer vrijmoedig, ook over de paus. In elk bisdom worden met Pasen en Kerstmis honderden volwassenen gedoopt. Elke zondag zitten de kerken in Peking bomvol. ’s Namiddags komen honderden jonge mensen bidden en enthousiast hun geloof uitzingen. Je hoort van hen de meest oprechte en indrukwekkende geloofsgetuigenissen. Dat bevestigt dat veel Chinezen openstaan voor het christelijk geloof en dat ook de overheid, niettegenstaande de bestaande tekorten, vooruitgang boekt. Maar de ondergrondse kerkgemeenschap blijft geconfronteerd met mishandeling door gebrek aan dialoog. Dat maakt dat de kerk niet echt kan meevieren.
Tot zover pater Jeroom Heyndrickx.
C.L.
