Phil Bosmans spreekt tot ons: Geestelijke eenheid

Ik heb het er moeilijk mee dat mensen zich

vasthechten aan materie. Met een ijskast kan je geen

liefde uitwisselen. Je kan in de mooiste villa wonen,

maar toch diep ongelukkig zijn. Het geluk ligt elders.

Dat noem ik ook geestelijk. De liefde tot mensen

moet ook geestelijk zijn. Waarom gaan er nu zoveel

huwelijken kapot? Velen geloven alleen maar in een

lichamelijke eenheid. Maar dat houdt geen stand als er

geen geestelijke eenheid groeit. Ik daag iedereen uit

het tegenovergestelde te bewijzen.

Uit het boek Kijk naar de zon! samengesteld door Peter Ausloos

Gelezen In Tertio Van 8 November 2017

1 . Leven(szin) wekken

Uit een lezersbrief van Ilse Geerinck

Mark Van de Voorde bepleit in Tertio nr.921 van 4/10 “een denkende kerk in een verdwaasde wereld”. Voor mij maakt nadenken over de zin van ons bestaan zowel het wezen van religie als van het christelijke geloof uit, en het is tevens de finaliteit van het godsdienstonderwijs.

Hoe vult de mens zijn leven en tijd op aarde zinvol in? Het christelijke verhaal roept de mens niet op zin te vinden door zich te onderwerpen of gehoor te geven aan normen en waarden, ook niet in enge zin door het volgen van Gods wil. God wil niets, en als Hij iets wil, dan hebben mensen dat in zijn mond gelegd. De ultieme beleving van het christelijke geloof is vorm te geven aan vrijheid. De auteur van het scheppingsepos breekt met de mythische verhalen waarin de heerschappij van de goden centraal staat en de mens onderdrukt wordt door hun wil. In de Bijbel neemt de mens zelf zijn leven in handen. In zes dagen schept de auteur een decor, een ruimte om te bewegen, een tijd en ritme om te leven, een levenspad om (op) te gaan. En dan verschijnt de mens met zijn scheppende vermogen. Hij ervaart elke dag opnieuw het leven als iets dat hij verschuldigd is – hij heeft het leven zelf niet gemaakt noch gewild – en precies daarin de oproep vindt iets met dat leven te doen. “De mens als beeld van God en op hem gelijkend” geeft richting aan die vrijheidsidee. De God van de christenen laat zich niet duiden in termen van “bestaan”, maar laat zich op het spoor komen in een wereld waar mensen elkaar levensruimte en –licht gunnen en een levensweg voor elkaar zijn. Een God die “tastbaar wordt”, waar mensen beeld geven aan liefde, menselijkheid, genegenheid, schoonheid, geborgenheid, hoop en troost als diepmenselijke ervaringen.

Wanneer we de oorspronkelijke (zin-)vragen weer op tafel mogen leggen, kan er terug gedacht worden. En ja, denken is moeilijk, complex en confronterend. Het breekt heilige huisjes af, bevraagt “geloofsaannames”, zuivert uit en creëert bovenal een gemeenschap van zoekende, tastende en kwetsbare jonge mensen die het leven willen delen.

2 . Gehuwd priesterschap op agenda synode?

In een interview met de Italiaanse krant Il Messagero op 2 november pleit Giacomo Canobbio ervoor ernstig na te denken over de toelating van getrouwde mannen tot het priesterambt. De 72-jarige dogmaticus en voormalig voorzitter van de Italiaanse vereniging van theologen herinnert eraan dat die kwestie al tijdens Vaticanum II (1962-1965) een thema was. “De tijd is meer dan rijp”, meent hij. De paus kan die voorwaarde veranderen, want “het celibaat is geen dogma waar men geen afstand van kan doen”.

Amazonegebied

Canobbio sprak met het oog op de regionale bisschoppensynode voor het Amazonegebied die paus Franciscus in oktober 2019 wil bijeenroepen, zoals vorige maand werd bekendgemaakt. Daags na die aankondiging liet ook bisschop Erwin Kräutler in een interview met de Oostenrijkse KathPress zijn hoop klinken dat die synode zou leiden tot de priesterwijding van gehuwde mannen en de toelating van vrouwen tot het permanent diaconaat. (Frederique Vanneuville)

Phil Bosmans spreekt tot ons: Menslief, ik hou van je!

In februari 1958 werd mijn eerste maandelijkse

radiotoespraak uitgezonden. Toen ben ik ook

gestart met de verspreiding van de maandelijkse

hefboomspreuken. ‘Zeg eens iets goeds van mij voor

ik dood ben’ en ‘Ga op tijd slapen, morgen moet je

vriendelijk zijn’ grepen jong en oud meteen aan.

Op 21 maart 1961 begon ik met ‘Vitaminen voor het

hart’. Op elk moment van de dag of de nacht kon

iedereen via de telefoon contact opnemen met de

Bond zonder Naam. Wie telefoneerde, kreeg een bandje

te horen waarop ik sprak over de zonnige kanten van

het leven. Het initiatief sloeg aan. Het telefoonnummer

van ‘Vitaminen voor het hart’ behoorde tot de meest

gedraaide nummers.

Steeds meer mensen vroegen of ze de teksten

van die vitamientjes konden krijgen. Ik heb die dan

gepubliceerd in twee gestencilde brochures. Uitgeverij

Lannoo stelde voor die tekstjes in een boek te gieten.

Ik wou dat ook wel, maar alleen op voorwaarde dat het

boek een speciaal formaat had. Dat zag de uitgever

aanvankelijk niet zo goed zitten. Zo’n niet-alledaags

formaat paste immers niet in een boekenrek. ‘Precies

daarom’, zei ik, ‘in boekenrekken staan al genoeg

boeken te sterven.’

Lannoo ging op prospectie. Slechts twee boeken-

winkels bleken in mijn boeken geïnteresseerd. Toen

heb ik gezegd: ‘Druk maar. Op mijn kosten.’ Via de

Bond zonder Naam werden de eerste drieduizend

exemplaren van ‘Menslief, ik hou van je’ in een mum

van tijd verkocht. Sindsdien is de verkoop nooit

gestopt. Die zestig drukken zijn nu goed voor 850.000

exemplaren in ons land en Nederland en voor

2,5 miljoen exemplaren in de rest van de wereld.

‘Menslief’ is inmiddels vertaald in zowat veertig talen.

Sommigen beschouwen me als een naïeve dromer.

Dat weet ik. Maar wat doet het er eigenlijk toe?

Duizenden hebben iets aan mijn boeken en spreuken.

Dat is toch wat telt. De rest is dan onbelangrijk. Waar

het op aankomt, is dat mensen zich in deze ruwe tijd

tegenover elkaar wat milder en zachter gedragen.

Uit het boek Kijk naar de zon! samengesteld door Peter Ausloos

Gelezen In Tertio Van 2 November 2017

“We willen ten einde toe gezien en gehoord worden”

Uit een vraaggesprek van Frederique Vanneuville met hoogleraar medische ethiek Chris Gastmans (KU Leuven) over vijftien jaar euthanasiewet.

Euthanasiecijfers

“De cijfers tonen een gestage toename van het aantal euthanasiegevallen – bijna een vertienvoudiging in de jongste tien jaar – en die blijken nog niet te stagneren. De wet werd vijftien jaar geleden gelegitimeerd vanuit uitzonderingssituaties – zogenoemde hard cases. Zijn die nu feitelijk toegenomen tot zo’n 4.000 gevallen per jaar? Dat komt neer op 4,6 procent van alle overlijdens.”

Hoe duidt u die trend?

“Als euthanasie die uitsluitend bedoeld was voor hard cases geïntegreerd geraakt in levenseindezorg, wordt dat steeds meer een ‘normale’ praktijk. De volgende stap is dan dat die praktijk routine wordt. Ik ben niet juist geplaatst om te zeggen of we daar al zijn, maar die evolutie moet nauwkeurig in de gaten worden gehouden. Artsen voelen in de praktijk bijvoorbeeld al dat ze het niet verlenen van euthanasie sterker moeten legitimeren dan het uitvoeren ervan.”

“Veel heeft ermee te maken dat euthanasie tegemoet komt aan het beeld van ‘het nieuwe sterven’: van korte duur, gestuurd door autonomie en zonder lijden. Dat beeld wordt een sociale constructie, een maatschappelijk denkbeeld dat neersijpelt in de hoofden van de mensen die ervan overtuigd geraken dat het de enig goede manier is om over het levenseinde te denken. De volgende stap is dan dat euthanasie die dit ‘nieuwe sterven’ mogelijk maakt, als een recht wordt gezien, al is dat wettelijk helemaal niet het geval.”

Is het niet begrijpelijk dat het ‘nieuwe sterven’ positief geduid wordt?

“Het probleem is dat het iets misleidends heeft en extra lijden kan teweegbrengen. Want elke rimpeling, elke ambiguïteit die inherent is aan het stervensproces, wordt daardoor gepercipieerd als lijden waarvoor euthanasie de oplossing is. Zo krijg je almaar grotere vraag naar euthanasie want elke oneffenheid wordt gezien als onaanvaardbaar en absoluut te vermijden. Een negatief neveneffect daarvan: indien een arts in zo’n geval niet op de euthanasievraag ingaat, verdwijnt de patiënt soms van de zorgradar en gaat hij elders te rade, soms met nare gevolgen voor de patiënt als euthanasie dan - zoals soms gebeurt – incompetent wordt uitgevoerd.”

“Kijk, het is alvast een van de ‘lessen uit België’ dat er een dynamiek is die we na vijftien jaar niet kunnen ontkennen: als je euthanasie wettelijk mogelijk maakt voor de hard cases – waarmee het debat in alle landen begint -, zullen de criteria van ondraaglijk en medisch uitzichtloos lijden almaar breder worden geïnterpreteerd. Dat brengt vroeg of laat sowieso een uitbreiding naar minder uitzonderlijke gevallen en andere patiëntengroepen teweeg – wilsonbekwamen, psychisch lijden, dementie en zelfs levensmoeheid. Mijn boek kan ertoe bijdragen dat andere landen daar niet naïef in zijn. Normalisatie is een onvermijdelijk proces, hoezeer men ook benadrukt dat de wet alleen voor uitzonderlijke gevallen is bedoeld.”

Levensmoeheid, hoe gaan we daarmee om?

“In ieder geval niet met een zorgtechnische oplossing. Bijvoorbeeld in een rusthuis meer in animatie voorzien zodat mensen zich minder eenzaam zouden voelen, werkt niet. Woonzorgcentra focussen sterk op meetbare kwaliteit van zorg en dat is op zich goed. Ouderen zijn evenwel geen behoefte-wezens, maar zin-wezens. Mensen willen ten einde toe echt gezien en gehoord worden. Als die ervaring er niet is, mogen we zoveel behoeften bevredigen als we willen, maar gelukkig worden we er niet van. Dat geldt voor elke levensfase en is een essentieel element in levensmoeheid. Zorgverleners moeten ervan overtuigd zijn dat het aangaan van een authentieke zorgrelatie cruciaal is voor het geluk en de levenskwaliteit van ouderen.”

Tor zover Frederique Vanneuville en Chris Gastmans.

Phil Bosmans spreekt tot ons: Geld

Je moet je eigen leven omarmen. Pas als je dat

aanvaardt, kan je verder gaan. Dit zeg ik omwille van

mijn handicap.

Met geld kan ik niets doen. Ik moet dat zien weg te

krijgen. De royalties van mijn boeken geef ik weg aan

mensen die het nodig hebben. Ik ben tevreden met wat

ik heb.

Uit het boek Kijk naar de zon! samengesteld door Peter Ausloos

Gelezen In Tertio Van 25 Oktober 2017

1 . Quote

“Vanuit humanitair opzicht is dit complete waanzin.”

Vice-premier Alexander De Croo (Open VLD) is teleurgesteld over de goedkeuring van 25 exportvergunningen voor Saudi-Arabië. Hij stelt dat wij miljoenen investeren om oorlogsslachtoffers in Jemen te helpen en tegelijk wapens leveren aan wie hen aan flarden schiet (De Sandaard, 18/10).

2 . Oostenrijks theoloog Paul Zulehner en zijn Tsjechische vakgenoot Tomas Halik schrijven een open brief waarin zij hun steun betuigen aan paus Franciscus. “Ondanks felle kritiek in sommige milieus vinden we zijn leiderschap zowel moedig als theologisch gefundeerd”, stelt het duo. “Mededogen krijgt tijdens dit pontificaat het laatste woord, niet de wet.” (Joris Delporte)

3 . “Als de mens inherent slecht is, kan hij verbeteren”

Uit een artikel van Katrien Verreyken

Reginald Moreels, voormalig minister van Ontwikkelingssamenwerking en – nog steeds – oorlogschirurg, schreef het boek Is de mens slecht?. De vraag of de mens slecht is, vormt het uitgangspunt. Voor hem is het antwoord “ja”, maar die “ja” heeft niet het laatste woord.

“De mens is ontologisch slecht en de grote existentiële uitdaging waarvoor hij staat, is de betrachting het goede te doen, tegen zijn natuur in”, vat Reginald Moreels zijn visie samen. Hij haalt hiervoor argumenten aan. “Het onrecht en de ondraaglijke kloof tussen arm en rijk die alsmaar toenemen, zijn mijn hoofdargumenten om te beweren dat onze slechte natuur ons aardse leven blijft domineren. Geweld is eigen aan elk levend wezen, maar intentioneel geweld is alleen eigen aan de mens. Wij zijn de enige levende soort die zoveel soortgenoten heeft doen afzien, zonder goede intenties. Bovendien staan alle Bijbelse teksten en alle humanistische manifesten bol van methoden om beter te worden. Als we zo goed waren, waarom zijn al die geboden, verboden en regels dan nodig?” En hij voegt eraan toe: “Ik vraag me ook af waarom het Onzevader afsluit met ‘Heer, verlos ons van het kwade’, en niet met ‘Heer, versterk ons in het goede’. De kruisdood van Jezus, een geweldloze profeet, is in mijn ogen het grootste bewijs dat de mens slecht is”.

Zeldzaam altruïsme

Als oorlogs- en traumachirurg twijfelt Moreels bovendien of er wel een kracht bestaat die de menselijke wreedheid kan overwinnen. “Ik zie in mijn job uiteraard ook eilandjes van solidariteit. Overal waar kwaad domineert, is het goede gelukkig ook aanwezig. Ik denk dat de zin van ons leven erin bestaat beter te worden. Was de mens goed, dan had het leven misschien weinig zin. Misschien heeft God ons slecht geschapen om te zien welke veerkracht we hebben om het kwaad te overwinnen?” Ook over het altruïsme dat hij rond zich ziet, is Moreels sceptisch: “Ik geloof niet dat een ander mens helpen ooit helemaal onvoorwaardelijk is. We helpen de andere meestal toch om iets terug te krijgen, al was het maar dankbaarheid. Het zuivere altruïsme zonder gedachte aan wederkerigheid is zo zeldzaam dat het voor mij in de buurt komt van heiligheid”.

Tot zover Reginald Moreels en Katrien Verreyken.

Phil Bosmans spreekt tot ons: Het ‘werkhuis’

Ik herinner me een man die levenslang had gekregen,

maar vervroegd was vrijgekomen. De enige bij wie hij

terecht kon was zijn bejaarde moeder; de rest van de

familie had hem in de steek gelaten. Hij had op 126

plaatsen gesolliciteerd, tevergeefs. Niemand wou hem.

Veel mensen waren in zijn geval. Daarom begonnen we

zelf met een werkplaats. De eerste jaren waren heel

moeilijk, zonder subsidies. En met veel vooroordelen. De

geburen dachten dat het allemaal geboren dieven waren…

Dankzij de inzet van vele vrijwilligers en van de eerste

directeur, broeder Jaak Winten, heeft het werkhuis

M.I.N. vorm gekregen. Duizenden ex-gedetineerden en

mensen die nergens anders werk konden vinden, zijn er

ondertussen gepasseerd. Ik krijg soms nog gasten op

bezoek die me komen bedanken, omdat zij dank zij het

werkhuis hun draai in het leven hebben gevonden.

Uit het boek Kijk naar de zon! samengesteld door Peter Ausloos

Gelezen In Tertio Van 18 Oktober 2017

Gelezen In Tertio Van 18 Oktober 2017

Jeugdbewegingen groeien resoluut

Uit een artikel van Benoit Lannoo

Hoewel je in tijden van individualisering en overaanbod aan virtuele prikkels via sociale media misschien het tegendeel verwacht, zit de jeugdbeweging duidelijk in de lift. De twee grootste organisaties – Chirojeugd Vlaanderen en Scouts & Gidsen Vlaanderen – groeiden de voorbije vijf jaar allebei met telkens bijna vijftienhonderd leden. “Op basis van de groei bij de jongste en het ledenbehoud bij de oudere scouts, durf ik te beweren dat de jeugdbeweging opnieuw hip is,” zegt communicatieverantwoordelijke Jan Van Reusel van Scouts en Gidsen Vlaanderen. “Een waardegedreven project dat inzet op duurzame contacten wordt duidelijk weer als zinvol ervaren.”

In stad en op platteland

Ook de kleinere organisaties gaan erop vooruit. Zo groeiden KLJ en KSA de voorbije vijf jaar gemiddeld met respectievelijk 60 en 500 leden per jaar. “Dat stijgende ledenaantal is niet gebonden aan bepaalde regio’s”, stelt nationaal KSA-coördinator Brecht Goerlandt vast. “We groeien zowel in de stad als op het platteland.” Toch maken KSA, Chirojeugd Vlaanderen en Scouts en Gidsen Vlaanderen specifiek werk van “stadsgroepenondersteuning”: gezien de werking in de grootsteden wordt geconfronteerd met grotere diversiteit, hogere armoedecijfers en minder speelruimte, zetten ze extra beroepskrachten in om de jeugdgroepen aldaar bij te staan.

	Leden plus leiding	Aantal leden	Leiders en leidsters
Chirojeugd Vlaanderen	107.083	90.707	16.376
Scouts en Gidsen Vlaanderen	81.629	70.629	11.000
Katholieke Studentenactie (KSA)	35.669	29.982	5.687
Katholieke Landelijke Jeugd (KLJ)	20.540	18.892	1.648
FOS Open Scouting	9.326	8.070	1.256
IJD*-Jongerenpastoraal Vlaanderen(schatting)	10.000	8.500	1.500
Jeugdbond voor Natuur en Milieu (JNM)	3.101	2.678	423
Jeugd Rode Kruis	1.737	1.000	737
Totaal (cijfers op 31 augustus 2017)	269.085	230.458	38.627

*IJD = Interdiocesane Jeugddienst

Kerstallen voor de warmste week

De Passie

Naamopgave Vormelingen

Op zondag 15 oktober 2017 was er in Korbeek-Dijle een eucharistieviering voorgegaan door deken Dirk De Gendt waarin 45 jongeren van Bertem, Leefdaal en Korbeek-Dijle kozen om op vormseltocht te gaan en hiervoor hun naam opgaven.

WOS diner 2017

Werkgroep

Ontwikkelings

Samenwerking

Korbeek-Dijle

Dank U

Op zondag 24 september richtte de WOS het jaarlijkse diner in ten voordele van ontwikkelings­werkers en missionarissen in de derde wereld.

Deze actie bracht de geweldige som op van 5467 €!

Deze som wordt verdeeld over zeven projecten in Congo, Rwanda, Guatemala en Nicaragua.

De dank van de WOS-medewerkers en van de mensen in de derde wereld gaat dan ook uit

- naar u allen die mee kwamen genieten van de heerlijke maaltijd.

- naar u allen die financieel gesteund hebben door een storting.

- Naar u allen die een of meer tombola loten kochten.

- naar onze gastheren van Don Bosco Oud-Heverlee.

- naar de parochie van Korbeek-Dijle die materiaal uitleende.

- naar allen die hard mee gewerkt hebben.

- naar alle andere steunverleners.

En graag … tot volgend jaar op 30 september 2018

Phil Bosmans spreekt tot ons: Gebed

Lieve God,

ik wil en kan alleen maar dankbaar zijn,

omdat Je nooit moe geworden bent

mij door alles heen te steunen

en te helpen in de taken,

die Jij me gegeven had.

Ik was zwak en onmachtig.

Vergeef me alles,

ook mijn verborgen fouten,

en neem me tenslotte in je armen,

dicht aan je hart.

Ik voelde me door Jou diep bemind

in alles wat me zomaar gegeven werd,

vooral in de vriendschap van zovele mensen

en in de paradijselijke wonderen van de natuur.

Alles was gave, pure gave,

en in elke gave voelde ik

je grote liefde voor mij!

Uit het boek Kijk naar de zon! samengesteld door Peter Ausloos