Herfst

Ze kunnen ons zo in bewondering doen staan, de kleuren van de herfst die geen enkel moment hetzelfde zijn, de bladeren - die ondanks hun sierlijkheid - waggelend naar beneden dwarrelen. Alsof ze twijfelen. Want het kan toch niet gemakkelijk zijn: in schoonheid moeten eindigen, alles wat je opgebouwd hebt los moeten laten en toch weten dat je op de grond terechtkomt. Maar zelfs daar behouden ze nog iets van hun charmes. Schoonheid is relatief en hangt onopvallend - zonder dat we het beseffen - samen met vergankelijkheid. Misschien is de herfst daarom het mooiste seizoen.
Het helpt ons wat stil te staan bij de dingen van het leven waar we normaal gezien geen tijd voor hebben. We zien de vreugde liever dan het verdriet, en het genot liever dan de pijn. En toch maken de herfstbladeren ons stilzwijgend duidelijk dat het één niet los kan gezien worden van het andere. Groeien en vergaan, vasthouden en loslaten kan niet afzonderlijk gebeuren. Het één heeft het ander nodig: zoals barensweeën en nieuw leven.
Ons leven is nu eenmaal niet eindeloos, op het einde niet en onderweg ook niet. Gelukkig beheersen sommigen de kunst om in de beperktheid de vrijheid te ontdekken. Misschien kan de gedachte van de wetenschapper Gerard Bodifée voor ons een hart onder de riem zijn: als de natuur volmaakt zou zijn, zou alles zwart zijn. Geef ons dan toch maar de kleuren.