Ooit
was er een Vlaamse koppigaard
die naar niemand luisterde,
behalve naar verstoten mensen
die op een eiland
letterlijk zaten te wachten op hun dood.
Zijn naam is Damiaan.
Ook vandaag
zijn er nog veel
Vlaamse koppigaards.
Het zijn de mannen en vrouwen
die niet luisteren
naar de wetten van rijkdom en macht.
Vrijwillig
koken zij voor daklozen,
delen voedselpakketten uit
aan kansarme gezinnen,
of luisteren naar verhalen
van ziekte en gemiste kansen.
Hun namen zijn onbekend.
Damiaan
en deze vele mannen en vrouwen
die verdriet horen en onrecht en armoede zien,
maken van de hel een hemel,
zij geven mensen zin in het leven,
zij verleggen stenen in de rivier op aarde.
God,
Jouw liefde waarmaken,
het gebeurt ook vandaag.
Blijf ons uitnodigen
over de muren van ons eigen wereldje te kijken,
om te zien
waar mensen ons nodig hebben,
om te voelen
waar solidariteit handen en voeten moet krijgen.
Leen Vermeire
(Uit Bestuursblad KVLV okt.2009)
