Broederlijk Delen stelt dit jaar Bolivië onder de spots.
Armoede, vervuiling van het water, afsmelten van de gletsjers: het zijn evenveel groeiende problemen.
Maar tweedekansonderwijs, gemeenschapsopbouw, projecten rond water en politieke drukking trachten daaraan te verhelpen.
In juli en in november 2009 gingen groepen Vlamingen ginds op bezoek. Bij hen was Gard Vermeulen van Korbeek-Dijle. Hij geeft enkele impressies in Kerk+Leven tijdens de veertigdagentijd. Lees maar hieronder.
Latere zorgen
Elisa van CERDET (Centro de Estudios Regionales de Tarija) werkt bij de Weenhayek, een vissersvolk op de rivier.
Met dat vissen is er nauwelijks iets fout, want op drie maanden tijd verdienen zij een jaarloon.
Maar deze lui spenderen het ook in de volgende twee maanden aan luxe-uitgaven.
Het andere halve jaar is vol bittere armoede.
Weer een veld voor verdere opvoeding.
Van de mijnontginning in de bovenloop van de stroom krijgen zij echter het afvalwater.
De vis verdwijnt stilaan uit de rivier.
Geleidelijk komen hun zomerdorpen en hun land in privé-eigendom.
Het gemeenschapseigendom lijkt een gebruik van het verleden.
Tegelijk rijzen er problemen met een nieuwe gaswinning.
Al hadden de Weenhayek met de ganse gemeenschap hun eisen doorgepraat,
de Capitano General, het dorpshoofd, heeft zich tevreden gesteld met veel minder dan geëist.
Onmiddellijk heeft hij het geld uitgedeeld.
Het verdween prompt aan CD-spelers, TV's en moto's.
Opvoeding en broodwinning?
Latere zorgen!
Offer aan Pacha Mama
De voorvechters voor hun milieu, onze gastheren, willen hier, in aanwezigheid van de buitenlandse sympathisanten, een offer brengen aan Pacha Mama.
Zij willen Moeder Aarde danken voor hun recent politiek succes.
Zij willen haar smeken om dit decreet ook in de realiteit te laten uitvoeren.
Mijn christelijke overtuiging protesteert.
Natuurlijk weet ik hoe belangrijk Moeder Aarde is voor leven en vruchtbaarheid.
Maar danken en vragen? Haar benaderen als de geefster van alle goed?
Ik wil respect hebben voor de overtuiging van deze Bolivianen,
maar ik wil niet deelnemen aan het ritueel dat de aarde op de plaats van God zet.
Ik kijk geboeid toe.
Na de uitgebreide uitleg reikt de voorganger een lamafoetus aan Gilberto, die geknield en eerbiedig de mummie in het vuur werpt. Daarna mag hij hetzelfde doen met een stukje suikerkoek. De protestleider volgt en werpt ook een suikerkoek in het vuur. De vertegenwoordigster van Broederlijk Delen, onze reisleidster, doet het hem na en nadien volgen nog een aantal belangrijke personen.
De ritusleider vindt een flesje alcohol en sproeit er wat van over het vuur. Alleen Gilberto mag zijn voorbeeld volgen. Dan schudt de celebrant een fles bier en bespuit Moeder Aarde rondom het vuur. Weer volgt de stoet belangrijken met hetzelfde ceremonieel.
Tenslotte krijgt iedereen een kroes bier en plengt een geut op de aarde vooraleer zelf te drinken.
Tenslotte, zei ik? Dat is gerekend zonder de uitgebreide reeks dankwoorden van iedereen aan iedereen. Indien een Eucharistieviering zoveel zou praten, zou niemand opdagen.
