woensdag 24 november 2010

‘DE VLAAMSE GEMEENTENAMEN verklarend woordenboek’

Dit boek werd onlangs uitgegeven door het DAVIDSFONDS, politeia en de Vereniging van Vlaamse Steden en Gemeenten. Ik pluk er volgende verklaringen van gemeentenamen uit:
Bertem
Samenstelling van het Germaanse berhta = schitterend, met heem = woning. Dus Bertem = schitterende woning.
Korbeek-Dijle
Samenstelling van kort en beek. Korbeek-Dijle ligt aan een korte beek (= de Ruwaalbeek) die uitmondt in de Dijle.
Leefdaal
Samenstelling van de waternaam Leve (te vergelijken met Lieve in Vlaanderen, een variant van Leie) en daal = dal. Dus Leefdaal = dal van de waterloop (de Voer).

Quote Van De Week

(Gelezen In Tertio Van 10 November 2010)
“Zou het niet kunnen dat relaties heel erg worden overschat? Het Westen heeft de religie afgeschaft en gelooft nu krampachtig in de relatie. Wij zijn romantischer dan ooit, en we zijn daar meer dan ooit het slachtoffer van.”
Schrijver David Van Reybrouck in De Standaard van 30-31 oktober en 1 november.

David Van Reybrouck is de auteur van het boek ‘Congo. Een geschiedenis’. Ik heb al een drietal fragmenten uit dit historisch boek afgedrukt in ‘Kerk & leven’. Voor dit boek is Van Reybrouck driemaal bekroond: met de Libris Geschiedenisprijs, de Jan Greshoffprijs en de AKO Literatuurprijs.
Kan zijn uitspraak hierboven misschien opgevat worden als een pleidooi voor het (vrijwillig gekozen) celibaat, wetende dat (en ik citeer Het Nieuwsblad van 10.11.2010): ‘Van Reybrouck is niet getrouwd, heeft geen kinderen en wil dat graag zo houden. Een relatie vormt volgens hem een hinderpaal voor zijn literaire scheppingsproces.’?

Bidden in een andere taal – deel 3

In onze jeugd hebben wij veel gebeden geleerd, en wij konden ze ook helemaal van buiten afdreunen. Daarvan zijn ons nu nog, in elk geval, het Onze Vader en het Weesgegroet bijgebleven.
Om het universele karakter van ons christelijk geloof te onderlijnen, om ons opnieuw te laten nadenken over de woorden die wij uitspreken, en ook een beetje uit nostalgie, wil ik in een aantal nummers van Kerk en Leven het Onze Vader en het Weesgegroet in verschillende talen citeren.
Vandaag is het de beurt aan het Latijn, de taal van de misvieringen in de preconciliaire tijd.

Pater noster, qui es in caelis, sanctificétur nomen tuum. Advéniat regnum tuum. Fiat volúntas tua, sicut in caelo, et in terra.
Panem nostrum quotidiánum da nobis hódie. Et dimitte nobis débita nostra, sicut et nos dimittimus debitóribus nostris. Et ne nos indúcas in tentatiónem. Sed libera nos a malo. Amen

Ave Maria, grátia plena, Dóminus tecum. Benedicta tu in muliéribus. Et benedictus fructus ventris tui, Jesus.
Sancta Maria, mater Dei, ora pro nobis, peccatóribus, nunc, et in hora mortis nostrae. Amen

Je hebt nog iets tegoed

Een opkikkertje van Hedwig Van Peteghem
Alleen dat gevoel kan ons al opgewekt maken en aan onze levenslust een vers elan geven. Het is een goed vooruitzicht te weten dat iets of iemand zich zal aanbieden, zonder dat we zelf een inspanning moeten doen, zonder dat we ons zorgen hoeven te maken. Iets dat ons leven wat meer animo, wat meer ziel kan geven, iets dat licht brengt in ons leven en ons gerust kan stellen. We hebben zelf natuurlijk al veel pogingen ondernomen om ons leven en ons wereldje in orde te brengen. We proberen conflicten op te lossen, we houden al het slechte zoveel mogelijk buiten, we werken preventief aan onze gezondheid, , en ga zo maar door. Voortdurend zijn we op kleine en op grote schaal bezig om van dit leven iets aangenaams te maken. En gelukkig lukt dat nog vrij aardig ook. Het enige vervelende gevoel is: dat geluk blijft niet. Het ene is nog niet opgelost en het andere staat alweer voor de deur… en komt zelfs binnen zonder kloppen. We blijven bezig en we blijven rekenen op ons eigen kunnen, onze eigen bekwaamheden en prestaties. We blijven moedig doorwerken… of worden het moe.
Het moet dus enorm deugd doen te horen dat we iets of iemand te verwachten hebben. Iemand die een nieuwe wending aan ons leven kan geven en die de eindeloze cirkel van geluk en tegenslag eindelijk zal doorbreken. Je hebt iets of iemand te verwachten. Dat zegt de advent ons toch, elk jaar opnieuw. Het enige wat je moet doen is: hem binnenlaten. Wie bij zichzelf denkt: “Maak dat het kleinste kind wijs”, die heeft alle hoop verloren. Bereid je toch maar voor om het kind in de kribbe in de ogen te kijken. Je hebt nog iets tegoed.

Overstroming In De Dijlevallei

Week 2010-48 - Overstroming november 2010 008 Week 2010-48 - Overstroming november 2010 012 Week 2010-48 - Overstroming november 2010 004

Het was niet overal kommer en kwel. In het Broek, op de grens van Korbeek-Dijle en Heverlee, dat deel uitmaakt van het overstromingsgebied van het nieuwe wachtbekken van Egenhoven, waren recent deze romantische beelden te schieten.

woensdag 17 november 2010

Katholieken in Griekenland

(Gelezen In Tertio Van 3 November 2010)
Het aantal katholieken in Griekenland (een orthodox land) is gestegen van 50.000 tot 350.000 gelovigen. Ruim 80 procent van hen is migrant. Naast Polen, Roemenen en Albanezen herbergt Griekenland een toenemend aantal katholieken uit het Midden-Oosten.

Reacties op misbruik in de kerk gewikt en gewogen

(Gelezen In Tertio Van 3 November 2010)
Na zes maanden van steeds nieuwe schokkende onthullingen en verwikkelingen in verband met het kindermisbruik in de kerk, is blijkbaar de tijd aangebroken van bezinning. De vraag rijst hoe er toch weer bemoediging en hoop kunnen zijn, hoe het nu positief verder moet met de kerk. Emeritus hoogleraar wijsbegeerte aan de K.U.Leuven Herman De Dijn probeert die vragen te beantwoorden.
Emotivisme
Onze tijd is en tijd waarin de emotie zo centraal staat dat cultuurfilosofen van een cultuur van emotivisme spreken. Dat wordt heel duidelijk in de manier waarop de media en de reclame werken. Daarom is het des te belangrijker zich vandaag af te vragen: zijn onze gevoelens goed geïnformeerd, zijn ze niet onredelijk? Was het bijvoorbeeld geen vertekening van de realiteit zonder meer te spreken van massaal misbruik (“in elk internaat”) en alsof bijna geen enkele priester zonder schuld was.
Vooraleer we mogen spreken van kerkelijke structuren en functies als helse misbruikmachines, kunnen we die vragen naar objectieve, ook vergelijkende, gegevens niet uit de weg gaan. De media zijn in dat opzicht schromelijk tekortgeschoten. Ze hadden blijkbaar een andere “missionaire” agenda. Als diezelfde kerkelijke structuren sinds de jaren negentig niet meer in dezelfde mate tot miserie leidden, terwijl het toch om dezelfde gezagsstructuren ging, dan is niet de structuur zonder meer, maar de structuur in een bepaalde context het probleem. Structuren zijn daarbij altijd enigszins problematisch. Dat geldt bijvoorbeeld voor het gezin, waar seksueel misbruik blijkbaar het grootst is. Moeten we daarom het gezin afschaffen?
Aanvallen buiten en binnen
Een ander fenomeen verdient onze aandacht, ook voor de toekomst. Het lijkt me onmiskenbaar dat deze affaire door bepaalde groepen werd aangegrepen om de kerk zo zwaar mogelijk te treffen. De kerk lag al lang onder vuur. We hoeven ons alleen maar te herinneren wat er gebeurde bij de euthanasie van Hugo Claus. Nu zien ze de kans schoon om de genadeslag toe te dienen. Voortdurend liggen ze op de loer om iets politiek incorrects te ontdekken en alle registers van verontwaardiging open te trekken, zoals onlangs weer toen het boek van aartsbisschop André-Joseph Léonard verscheen.
Voortdurende ergernis
Wat treft, is de enorme haat en afkeer van groepen buitenstaanders. Dat kan wellicht worden verklaard vanuit een soort negatieve binding. Ook al is er allang geen reële band meer, men blijft negatief gefocust op de andere partij. Die is de bron van voortdurende ergernis, men vindt er genoegen in als zij moeilijkheden ondervindt, men wil haar ook op alle mogelijke manieren treffen. Is dat de reden waarom wildvreemden die nooit iets met de kerk te maken hebben gehad, die helemaal niet weten waarover het gaat, ook over binnenkerkelijke zaken zo opgewonden kunnen geraken?
Anderen die allang de kerk hebben verlaten, werpen zich op als pleitbezorgers van het ‘echte’ christendom en roepen op tot revolutie binnen de kerk. Ook al is de kerk, zeker in het Westen, allang haar maatschappelijke macht kwijt, men blijft haar zien als een haast satanische machine en de paus als een soort Hitler. Alle middelen tot stigmatisering zijn goed, zoals we hebben kunnen constateren bij het bezoek van de paus aan Groot-Brittanië. We moeten beseffen dat de haat en afkeer niet verdwijnen zolang de kerk niet totaal uit de publieke sfeer is verdreven. Voor sommige groepen is de aanval op de kerk en de godsdienst dé manier om zichzelf en de eigen boodschap te propageren en te legitimeren.
Lering en leiding
Juist nu hebben we de band nodig met de wereldkerk en een kerkelijk gezag dat zich niet laat doen door de waan van de dag. Een gezag dat erover waakt dat de spirituele en materiële erfenis van de traditie niet zonder meer wordt verkwanseld. Godsdienst is niet louter een ethiek, het is ook een manier om zich via symbool en ritueel tot het transcendente te richten. Zonder blijvende band met Rome lijken we alleen maar onverbiddelijker de weg op te gaan van de ontwijding. Dat zou ook maatschappelijk een grote verarming betekenen.
Tot zover Herman De Dijn.

Bidden in een andere taal – deel 2

In onze jeugd hebben wij veel gebeden geleerd, en wij konden ze ook helemaal van buiten afdreunen. Daarvan zijn ons nu nog, in elk geval, het Onze Vader en het Weesgegroet bijgebleven.
Om het universele karakter van ons christelijk geloof te onderlijnen, om ons opnieuw te laten nadenken over de woorden die wij uitspreken, en ook een beetje uit nostalgie, wil ik in een aantal nummers van Kerk en Leven het Onze Vader en het Weesgegroet in verschillende talen citeren.
Vandaag is het de beurt aan het Engels, een wereldtaal.

Our Father, who art in heaven, hallowed be thy name, thy kingdom come, thy will be done on earth as it is in heaven.
Give us this day our daily bread. And forgive us our trespasses as we forgive them that trespass against us. And lead us not into temptation, but deliver us from evil. Amen

Hail Mary, full of grace. The Lord is with thee. Blessed are thou amongst women. And blessed is the fruit of thy womb, Jesus.
Holy Mary, mother of God, pray for us sinners, now and in the hour of our dead. Amen

Spiegels

Een opkikkertje van Hedwig Van Peteghem
Alvorens we aan iets beginnen, is het goed dat we even in de spiegel kijken. Niet zozeer om ons uiterlijk te bestuderen, maar vooral om over onszelf na te denken. Wie ben ik? Ben ik tevreden met mezelf? Wat zijn mijn goede en slechte eigenschappen? Aan wie spiegel ik me? Naar welke grote figuren kijk ik op? Wie zijn de mensen die voor mij model staan? Op die manier kunnen spiegels ons helpen om er voor andere mensen goed uit te zien, in alle betekenissen van het woord. Daarnaast is het ook belangrijk de effecten van verdraaide spiegelbeelden (zoals holle en bolle) na te gaan. Want meer dan eens zitten we met een verkeerd beeld. Men houdt ons soms dingen voor waarin we achteraf teleurgesteld zijn.
We kunnen meeleven met onze gelovige jongeren en zo opnieuw vorm geven aan ons gelovig leven. Ga maar voor de spiegel staan om te zien wie je bent: de moeite waard om graag gezien te worden. Probeer maar eens te ontdekken hoe bepaalde spiegeleffecten je kunnen misleiden. Maar leer vooral wat je voor anderen kunt betekenen. Zo krijgt je geloof meer en meer vorm, met vallen en opstaan. Want geloven moet gestalte krijgen in je manier van leven, in je omgaan met mensen. Langzaam maar zeker zul je ondervinden hoe het leven van Jezus model kan staan voor je eigen leven: leven voor het geluk van de ander. Voor die Spiegel zul je de middelen ontdekken om als opgewekte en opwekkende mens door het leven te gaan. Wees alleszins niet bang om ook voor je medemens een spiegel te zijn.

‘Laat die lege kerken maar eens leeg staan’

(Gelezen In Tertio Van 3 November 2010)
In het levendige publieke debat over religie en kerk in Nederland laat een frisse stem zich opmerken, Anton de Wit. Een jonge journalist en schrijver die zonder complexen opkomt voor de rijkdom van het katholieke geloof, ook in deze voor de kerk beroerde tijden. Hij doet dat met een ongewone taalvaardigheid, speels, sprankelend en ‘geestig’ in de twee betekenissen. Zoals in zijn nieuw boek, ‘Een kleine theologie van gewone dingen’. Uit een vraaggesprek van Jos Vranckx met Anton de Wit.
Zinzoekers van vandaag shoppen graag lukraak parels van wijsheid uit oost en west.
“Ja, maar dit ‘relishoppen’ gebeurt veelal naar eigen smaak en inzicht. Ik kan makkelijk in een traditie die parels vinden die aansluiten bij wat ik erover dacht. In de christelijke traditie daarentegen wordt je voortdurend geconfronteerd met tegendraadse dingen, met ándere antwoorden dan je zelf graag wilt horen. Het christendom is een veeleisende religie die je niet gemakkelijk gelijk geeft. Dat is een belangrijke vaststelling die je in de postmoderne spiritualiteit mist en die we dreigen te verliezen: ons laten uitdagen door dingen van de traditie waar we het niet mee eens zijn.”
U besluit uw boek met een tegendraadse parabel: laat lege kerken gewoon leeg staan in plaats van ze een herbestemming te geven.
“Niet toevallig dat ik met dat verhaal het boek besluit. Ik heb daarin ook een symbolisch beeld willen schetsen van de hele kerk. Laat die lege plaats maar leeg blijven en die niet opvullen met allerlei meningen, bijvoorbeeld dat de moderne samenleving alles van het christendom heeft overgenomen zoals zorg voor de armen en zieken, en dat onze rol is uitgespeeld. Dat het allemaal vergane glorie is. Laat die kerk maar eens leeg staan, niet opvullen met je eigen moderne fratsen, er geen museum, boekhandel of restaurant van maken, en dan zul je zien dat die lege plaats toch weer gaat groeien in ons hart. Het begint met kinderen die gaan spelen op die lege plekken. Er zal iets nieuws gaan bloeien omdat mensen altijd weer geraakt worden door het christelijke verhaal, het mooiste wat ooit is verteld.”
Vlaanderen zet zich steeds scherper af tegen alles wat naar Rome en orthodoxie neigt. Hoe komt dat?
“Vlaanderen zit nu misschien in een fase die wij (in Nederland) destijds hebben gekend. Ik begrijp natuurlijk wel de trauma’s die de pedofilieschandalen hebben geslagen, maar ik zie niet in waarom de paus of aartsbisschop André-Joseph Léonard daar de zondebok moeten van zijn. We moeten ons niet gek laten maken door de waan van de dag. Het zal wel waar zijn dat we nu in de ernstigste crisis zitten sinds de Reformatie of sinds de Franse Revolutie. Maar we hebben die toch ook overleefd? De verschijningsvorm zal wel veranderen maar de vitaliteit van het christendom heeft zich keer op keer bewezen.”
Een voorbeeld van gespierd Nederlands katholicisme is de jonge Tilburgse pastoor Harm Schilder die al maanden de media bezighoudt met zijn conflict met het gemeentebestuur over het luiden van de kerkklokken.
“Onzinnig opgeklopte heisa om niets”, zegt De Wit, “maar ik snap zijn gevecht wel. Principieel voor iets gaan staan is een houding die meer mensen mogen aannemen. Ik vind die duizendmaal beter dan de angstvalligheid van katholieke intellectuelen of semi-intellectuelen die er als de kippen bij zijn om zich te distantiëren van een of andere uit de context losgerukte uitspraak van bisschop of paus, om te laten zien dat ze niet zo achterlijk zijn. Stelletje lafbekken!”

woensdag 10 november 2010

Halloween

(Gelezen In Tertio Van 3 November 2010)
In Italië bieden katholieke jongeren tegengewicht voor het gecommercialiseerde Halloween. Met de actie Holyween roepen ze op afbeeldingen van favoriete heiligen aan het venster te hangen om zo het feest van Allerheiligen te valoriseren.

Bidden in een andere taal – deel 1

In onze jeugd hebben wij veel gebeden geleerd, en wij konden ze ook helemaal van buiten afdreunen. Daarvan zijn ons nu nog, in elk geval, het Onze Vader en het Weesgegroet bijgebleven.
Om het universele karakter van ons christelijk geloof te onderlijnen, om ons opnieuw te laten nadenken over de woorden die wij uitspreken, en ook een beetje uit nostalgie, wil ik in een aantal nummers van Kerk en Leven het Onze Vader en het Weesgegroet in verschillende talen citeren.
Vandaag is het de beurt aan het Duits, onze derde nationale taal.

Vater unser, der Du bist im Himmel, geheiligt werde dein Name. Zu uns komme dein Reich. Dein Wille geschehe wie im Himmel also auch auf Erde.
Gib uns heute unseres tägliches Brot, und vergib uns unsere Schuld wie auch wir vergeben unseren Schuldigern. Und führe uns nicht in Versuching, sondern erlöse uns von dem Übel. Amen.

Gegrüszt seist du, Maria, voll der Gnade. Der Herr ist mit dir. Du bist gebenedeit unter den Weiben, und gebenedeit ist die Frucht deines Leibes, Jesus.
Heilige Maria, Mutter Gottes, bete für uns Sünder, jetzt und in der Stunde unseres Todes. Amen.

Die Iemand Is Je Vriend

Er is altijd iemand die aan je denkt
En waar je ook gaat
Vreugde in je leven schenkt
Die de dingen kent die jou raken
En die in moeilijke tijden
Beseft wat jij door moet maken
Die weer licht brengt in je hart
Die je aanzet om door te gaan
En te werken aan een nieuwe start
Die weet wat jij verdient
Geluk, hoop en liefde
Die iemand is je vriend

Nog honger

Een opkikkertje van Hedwig Van Peteghem
Ik blijf nog steeds op mijn honger zitten na het vorige stukje. Mij valt het alleszins op dat een mens niet rap genoeg heeft. Het vervullen van wensen, verlangens en verwachtingen is een eindeloze zaak. We zijn trouwens geen vol-maakte mensen. Het kan altijd beter: de jacht op bezit, de drang naar aandacht en bevestiging, het streven naar goedheid. Het is heel menselijk dat we altijd beter willen, en misschien zelfs meer. Als we er maar geen slaaf van worden, als we maar genoeg tijd nemen zodat we er ook kunnen van genieten. De vervulling, het gevoel voldaan te zijn, helemaal tot ontplooiing te komen, kan nooit helemaal af zijn. Het moet langzaam, stap voor stap, ingevuld worden. Ook het geluk van de mens kan niet met fastfood onderhouden worden. Geluk heeft tijd nodig om te rijpen. Meer nog: je kan wel moeite doen om geluk te krijgen, maar het moet vooral gegeven worden.
En toch bestaat er iets waardoor we nooit meer honger hebben. Het gaat om een diepe eenheid die moeilijk onder woorden te brengen is… alsof de mens door de navelstreng met zijn Schepper en zijn schepping verbonden is, en op die manier voedsel krijgt. Wie het contact met de kern van het leven verbreekt, moet voor zichzelf zorgen. Deze eenheid kan zo sterk zijn dat we zonder probleem kunnen breken en delen… om zo de medemens gelukkig te maken. Wie alleen voor zichzelf neemt, heeft nooit genoeg. Geven echter doet zelfs de diepste honger verdwijnen.

woensdag 3 november 2010

‘C is geen handicap, maar een meerwaarde’

(Gelezen In Tertio Van 20 Oktober 2010)
Uit een gesprek van Jan De Volder met UCL-rector Bruno Delvaux
Terwijl de ‘K’ in de K.U.Leuven ter discussie staat, hertekent een nakende megafusie van vier katholieke hoger-onderwijsinstellingen het universitaire landschap van de Franse gemeenschap. Reden genoeg voor een gesprek met de UCL-rector.
De Leuvense universiteiten mogen dan een nauwe band onderhouden, de interne debatten zijn daarom nog niet gelijklopend. Terwijl de K.U.Leuven van rector Mark Waer nadenkt over de ‘K’ in haar naam, gaat alle aandacht in Louvain-la-Neuve naar een megaproject dat dit academiejaar zijn beslag moet krijgen: de fusie van de vier katholieke universitaire instellingen van de Franse gemeenschap, zijnde de Facultés universitaires catholiques de Mons (Fucam), de Facultés universitaires Notre-Dame de la Paix in Namen (FUNDP), de Facultés universitaires Saint-Louis (FUSL) in Brussel en de Université catholique de Louvain (UCL). De operatie zal uitmonden in een nieuwe instelling: de UCLouvain. “Onder de rectoren was er consensus om de ‘C’ te behouden: een debat daarover zou wellicht te veel verdeeldheid zaaien terwijl we nu eenheid en samenwerking nodig hebben”, vertelt rector Bruno Delvaux. “Maar het aartsbisdom zal van de nieuwe constructie niet langer de inrichtende macht zijn”. En wat als de K.U.Leuven zou besluiten om wel de ‘K’ te laten vallen? “Ik kan me niet voorstellen dat dit zou gebeuren zonder overleg tussen onze instellingen”, reageert Delvaux.
Critici van de ‘K’ en de ‘C’ stellen dat het label katholiek internationaal een handicap kan zijn. Ondervindt u dat?
“Ik denk niet dat dit klopt. Ik werkte grote delen van mijn carrière in het buitenland. Nooit ben ik daar op aangesproken. Integendeel, ik denk dat de K.U.Leuven en de UCL internationaal juist sterke merken zijn, met een mondiale reputatie. De K/C staat in onze naam sinds 1834 en verwijst rechtstreeks naar onze eeuwenoude geschiedenis, die begon in 1425. Zowat alle universiteiten die teruggaan tot de middeleeuwen werden gesticht door een pauselijke bulle. Met een dubbel doel: nieuwe kennis opdoen en de jongere generatie vormen. Dat doen we tot op vandaag. Voor mij s die ‘C’ dus geen handicap, maar veeleer een meerwaarde, rekening houdend met het altijd revolutionaire karakter van de christelijke boodschap. Maar waarde hechten aan een traditie en de christelijke boodschap, mag niet worden verward met het instituut kerk of religieus dogmatisme. Wij zijn een katholieke, maar geen pauselijke universiteit. Onze academische zending is belangrijk, maar die moet altijd worden geëvalueerd met kritische distantie en met een ethische blik.”

Katholieke kerk in China op keerpunt

(Gelezen In Tertio Van 20 Oktober 2010)
Uit een artikel van Koenraad De Wolf
Als de regering in Beijing en het Vaticaan erin slagen een akkoord te bereiken over de benoeming van de bisschoppen en in een volgende fase diplomatieke betrekkingen aanknopen, zou dat een triomf zijn: zowel voor president Hu Jintao als voor paus Benedictus XVI. Die verzoening levert dan ook een ongeziene win-winsituatie op. De katholieke kerk zou gemakkelijker toegang krijgen tot de 1,3 miljard Chinezen, terwijl de machthebbers in Beijing hun internationaal imago kunnen oppoetsen. Het meest gebaat zijn de Chinese katholieken zelf omdat een akkoord een punt zou zetten achter de nu al een halve eeuw durende strijd tussen de officiële en de ondergrondse kerkgemeenschappen. Ten slotte zou dat akkoord bepalend zijn voor de koers van de Chinese overheid inzake de godsdienstvrijheid en de mensenrechten. Want de godsdienst zit in de lift als antwoord op de spirituele leegte in de Chinese samenleving.
Net zoals in het verleden blijft de Chinese overheid optreden tegen huisgemeenten en christelijke evenementen. Vandaag zitten 35 ondergrondse bisschoppen in de gevangenis, hebben huisarrest of worden permanent bewaakt.

Bidden

In onze jeugd hebben wij veel gebeden geleerd, en wij konden ze ook helemaal van buiten afdreunen. Daarvan zijn ons nu nog, in elk geval, het Onze Vader en het Weesgegroet bijgebleven.
Om het universele karakter van ons christelijk geloof te onderlijnen, om ons opnieuw te laten nadenken over de woorden die wij uitspreken, en ook een beetje uit nostalgie, wil ik in een aantal nummers van Kerk en Leven het Onze Vader en het Weesgegroet in verschillende talen citeren.
We beginnen met het Frans, de taal van onze naaste buren.

Notre Père qui êtes aux cieux, que votre nom soit sanctifié, que votre règne arrive, que votre volonté soit faite sur la terre comme au ciel.
Donnez-nous aujourd’hui notre pain quotidien. Et pardonnez-nous nos offenses comme nous pardonnons à ceux qui nous ont offensé. Et ne nous laissez point tomber en tentation, mais délivrez-nous du mal. Ainsi-soit-il.

Of een modernere versie:
Notre Père qui es au ciel, que ton nom soit sanctifié, que ta règne vienne, que ta volonté soit faite sur la terre comme au ciel.
Donne-nous aujourd’hui notre pain de ce jour. Et pardonne-nous nos offenses comme nous pardonnons à ceux qui nous ont offensé. Et ne nous laisse pas tomber en tentation, mais délivre-nous du mal. Ainsi-soit-il.

Je vous salue, Marie, pleine de grâce. Le Seigneur est avec vous. Vous êtes bénie entre toutes les femmes, et Jésus, le fruit de vos entrailles, est béni.
Sainte Marie, mère de Dieu, priez pour nous, pauvres pécheurs, maintenant et à l’heure de notre mort. Ainsi-soit-il.

Honger

Een opkikkertje van Hedwig Van Peteghem
Ik weet het. Eigenlijk is het alleen maar een woord dat we kennen van horen zeggen. Op enkele uitzonderingen na van mensen die de wrede oorlog meegemaakt hebben of omwille van een ziekte of tegenslag het met wat minder moeten doen. Ook al is het een woord dat moeilijk uit te leggen is, het is meer dan een knorrend gevoel of een niet gevulde maag.
Het probleem stelt zich eigenlijk bijna averechts. Het is vaak moeilijk om te kiezen wat we gaan eten. Want de keuze is groot en alles is verkrijgbaar. Bovendien willen we elke dag wel wat anders. We zijn als het ware oververzadigd. En raar maar waar: dat roept een nieuwe honger op… en vragen rond onze eetcultuur. Alhoewel: Het kan zoveel deugd doen, ik kan er zo van genieten.
Maar een mens moet eigenlijk tweemaal eten: een keer lichamelijk en een keer geestelijk. In tijden van welvaart lijkt de geestelijke honger groter te worden. En hoe voelen we ons dan? Nemen we geestelijk het eten aan dat de media ons voorschotelen? Laten we ons volproppen met het slechte nieuws dat ons dagelijks geserveerd wordt? Of durven wij onze eigen dagschotel samenstellen? Want ook geestelijke voeding moet aan bepaalde voorschriften voldoen, tenminste als we geestelijk gezond willen blijven! Laat ons alvast de dag beginnen met een positieve noot. Het is ook goed dat er niet te veel op onze maag of onze lever blijft liggen. Maar het allerbelangrijkste is misschien dit: dat we voor elkaar voedzaam kunnen zijn door begrip, geduld, een luisterend oor, kortom alles wat geest-krachtig is. Zo kunnen we gelukkige mensen maken… en worden.