Een opkikkertje van Hedwig Van Peteghem
Zingen is een heel intense bezigheid. Niet alleen omdat het wat kunst en kunde vraagt, maar vooral omdat het ons dieper bij het leven brengt. Alsof we het niet op een gewone manier gezegd krijgen. We willen de krachtlijnen die we dagelijks ervaren - met dieptes en hoogtes, met spanningen en rust, langzaam of snel - uitdrukken, met aangepaste ademstoten. Zingen dringt diep tot in de wortels van het leven door, het raakt ons tot in ons binnenste… ook al is het ene lied het andere niet. Treffend vind ik ook dat je niet veel van muziek moet kennen om te kunnen zingen. Tijdens de afwas of al harkend in de tuin heb ik geen notenbalken nodig. Ook om te leven heb ik geen bijsluiter nodig, alhoewel: het zou soms wel iets gemakkelijker zijn. Het is opvallend hoe mensen al zingend zo verbonden kunnen raken: één stem uit duizenden monden.
Zou het kunnen zijn dat het leven is als een lied, met heel veel strofen en een steeds weerkerend refrein? De strofen zijn de voorvallen van elke dag, met wat vreugde en wat verdriet. Voor sommige mensen lijken ze zelfs een refrein te zijn. Want altijd opnieuw komen we voor onaangename verrassingen te staan. Houdt dat nu nooit eens op? Waarom blijven mensen elkaar bekampen? Waarom is er zoveel lijden en ellende? Waarom is geluk zo broos en breekbaar? Wie dit telkens opnieuw blijft zingen wordt melancholisch en zelfs depressief. Laat onze ballade dan getekend worden door hoogtes en laagtes, het refrein klinkt als een diepe ondertoon steeds positief, of we het nu willen of niet. Ondanks de moeilijkheden en ongemakken mogen we ontdekken dat het leven de moeite waard is, ondanks de beperkingen en tekorten blijven we geloven in de goedheid van de mens. Als een gloeiend rode draad loopt dit geloof door ons leven, vol vuur. De eentonigheid van de strofen wordt doorbroken door uit volle borst dit refrein mee te zingen.
