(Een opkikkertje van Hedwig Van Peteghem)
We leven in een tijd waarin alles snel verslijt en onbruikbaar wordt. Wat nieuw is en fris geniet onze voorkeur. Toch gooien we niet alles weg. We vinden in onze woning wel van die dingen, die oud en versleten, ouderwets en onhandig zijn. Maar ondanks alles blijven we ze bewaren. Meer nog: we koesteren ze en dragen er de grootste zorg voor. De waarde ligt trouwens niet alleen in het nut en de bruikbaarheid. Meestal hangen er ook herinneringen aan vast, die ons leven wat kleur en perspectief gegeven hebben… of nog geven. Waarom zou iemand een gebroken vaas met zoveel omzichtigheid herstellen en ze tevreden haar vertrouwd plaatsje op de schouw terug geven? Eigenlijk dient ze nergens nog voor… tenzij om het leven terug op te wekken. Want veel voorwerpen krijgen maar zin en betekenis omdat ze ons verbinden met andere mensen. Een trouwring vertelt een heel verhaal, waar nooit voldoende woorden zullen voor zijn. Hij toont iets van het wel en wee van twee mensen, maar vooral van een band die nooit verloren gaat, wat er ook moge gebeuren. Veel van wat in ons huis staat, zegt iets over de mensen waar wij mee leven of om geven. Ze houden de belevingen vast, die anders al lang vervlogen waren.
Ook mensen kunnen wij op die manier koesteren. Ze niet bekijken of beoordelen volgens hun bruikbaarheid, ze niet klasseren volgens goed of slecht gezind, dynamisch of versleten, ziek of gezond. Zoals bij een gebroken vaas kunnen wij met veel fijngevoeligheid ook elke mens zich heel laten voelen: niet gebroken, maar tevreden gedragen. Zoals God bij de schepping wat klei nam en er leven inblies, zo kunnen ook wij in elke mens onze ziel leggen en hem of haar nieuw leven geven. Je moet het maar eens proberen, het is de moeite waard.
