Een opkikkertje van Hedwig Van Peteghem
Achteraan in mijn tuin staat een eik, met een zekerheid waar geen mens aan tillen kan. Alsof niets hem kan deren. Toch heeft hij al heel wat doorgemaakt. Zijn soepelheid helpt hem stormen trotseren en door zijn soberheid kan hij droogtes overwinnen. Door alle gebeurtenissen heen blijft hij zijn kracht bewaren. Noch de seizoenen, noch de weersomstandigheden raken hem in zijn binnenste. Momenteel krijgt hij wat meer belangstelling, vooral omdat hij mij verplicht zijn bladeren en vruchten op te ruimen. Ik ben er niet graag bij, want ik heb wel wat andere dingen te doen. Maar het zal hem een zorg wezen. Hij ondergaat gedwee wat hem van nature gegeven is. Zijn ‘prestaties’ van de voorbije zomer laat hij met volle overgave los… om zo nieuwe lente mogelijk te maken. Wat er ook gebeurd is in het verleden, hij zet alles in het werk om nieuwe toekomst mogelijk te maken. Zo houdt de eik ons een spiegel voor, ook al zijn we meer dan een boom.
De laatste tijd treft het me hoe mensen gebukt gaan onder hun verleden. Ze slepen moeizaam de kwetsuren van vroeger mee, waardoor hun leven zich met moeite kan vernieuwen. Het verleden legt een doem op de nieuwe lente die hen aangeboden wordt. Beperkingen, tekorten, zonden, kwetsuren, ongevallen, misbruiken, ontgoochelingen, … (je kan de rij nog veel langer maken): zij zijn als de bladeren die in de herfst van de bomen vallen. Je hoeft ze niet telkens opnieuw mee te slepen. Als het bij bomen zo simpel is, waarom zouden wij het dan moeilijker maken. Met alle respect voor alles wat je meegemaakt hebt wil ik toch luidkeels schreeuwen: het verleden bepaalt de toekomst niet. Er wordt ons een nieuwe toekomst geschonken, tenminste als we onze handen niet gevuld hebben met de scherven van vroeger. Het evangelie een blijde boodschap laten zijn is deze krachtige levensdynamiek elke dag opnieuw zichtbaar maken. En nu ga ik verder bladeren rijven.
