Een opkikkertje van Hedwig Van Peteghem
Als de dagen wat grijzer worden en de zon wat minder kansen krijgt, steken dromen gemakkelijker de kop op. Alsof zij het licht bewaren, alsof zij wat klaarheid moeten brengen. Die dromen zijn eeuwenoud. We vinden het afschuwelijk dat het recht van de sterkste zoveel slachtoffers blijft maken, ook binnen eigen rangen. Oorlog spelen blijft een harde realiteit en uit zich soms - gecamoufleerd in kleine gebaren - in ons eigen leef- en werkmidden. Mensen worden op allerlei manieren misbruikt… en er wordt zo weinig aan gedaan. Als het wat donkerder wordt in ons leven, licht de hoop op beter feller op.
We dromen ervan dat er vrede komt op aarde, en dat er alleen nog maar mensen zijn van goede wil. We kijken uit naar een ster die alle duisternis doorbreekt. We gaan op zoek naar nieuw leven dat ons al het negatieve doet vergeten. We zijn al dat slecht nieuws beu. We wachten op een Redder, iemand die eindelijk eens komt laten zien dat mensen tot schonere dingen in staat zijn dan lust en geweld. Wie goed rondkijkt zal zien dat die droom al een deel is uitgekomen. De vele acties die gebeuren voor mensen aan de rand, de stille en langdurige zorg voor je partner, het weigeren mee te doen aan roddel en pesterijen: het zijn zoveel voorbeelden dat het niet zomaar om een dwaze droom gaat. Het licht is sterker dan de duisternis.
We mogen geloven dat er een redder komt, maar niet in alle pracht en praal, niet met een grote mond en veel machtsvertoon. Zoals jij een engel bent als je geduldig en machteloos aan iemands zijde staat, zoals jij hoop kan brengen in een warboel van angst en onzekerheid: naar zo iemand mogen we uitkijken, iemand die ons laat zien wat ‘mens-worden’ in feite is. Maar omdat we onszelf geen blaaskes zouden wijsmaken, krijgen we nog vier weken de kans. Want dat is advent: er alles aan doen om het Licht te laten binnenkomen.
