Een opkikkertje van Hedwig Van Peteghem
Het was weer zover. Na de gebruikelijke ongemakken en kleine pijnscheuten zag ik mij genoodzaakt naar de tandarts te gaan. Er zijn aangenamere dingen in het leven, maar er was geen ontkomen aan. Het was kiezen tussen de natuurlijke pijn door slechte tanden of de genezende pijn die de tandarts mij bezorgt. Want je stapt niet noodzakelijk met minder pijn naar buiten. Ook herstel kan zeer doen.
Telkens opnieuw sta ik versteld van hoe gedwee wij bij een tandarts zijn… als een lam dat naar de slachtbank wordt geleid. We gaan rustig liggen en doen alles wat gevraagd wordt. We slagen erin soms een uur lang onze mond open te houden. En zonder enige vorm van weerstand laten we de tandarts maar boren en slijpen. We vertrouwen er ten volle op dat het kunstwerk dat daar gerealiseerd wordt goed zal zijn, zeer goed zelfs. En dat terwijl we helemaal niet kunnen zien of controleren wat er allemaal gebeurt. We zijn er gerust in. Het is bovendien onvoorstelbaar hoe een tandarts erin slaagt je zomaar een uur het zwijgen op te leggen. Terwijl hij/zij rustig de gebeurtenissen van de voorbije weken evalueert, kan ik alleen maar antwoorden met een horizontale of verticale knik. Geen enkele vorm van protest bieden we, behalve misschien een pijnlijke stuiptrekking. Voor je plezier hoef je er niet naar toe te gaan, maar je kan er zoveel leren. Jezelf uit handen geven, vol overgave, en weten dat je in goede handen bent.
Waarom moeten we eerst altijd negatieve ervaringen meemaken vooraleer we dit kunnen? Op elk moment van de dag mogen we er zeker van zijn dat er iemand is die zorg voor ons draagt, iemand waar we met heel ons doen en laten terechtkunnen. Het vraagt een beetje oefening, maar te weten dat je je mag laten drijven op de diepste kracht van het leven, een God die zich over je buigt, dat is zalig. Of kunnen we die missen als kiespijn?
