(Een opkikkertje van Hedwig Van Peteghem)
Niets is zo zalig als een heldere hemel. Het blauw is vlekkeloos en de zon kan ongeremd haar werk doen. Er gaat een rust van uit, die ons tevreden maakt. Maar ons land heeft weinig van die zuivere dagen. Meestal hangt er wel iets in de lucht: schapenwolkjes of donderwolken of van die uiteengewaaide slierten of gewoon grauw grijs. En als door een blikseminslag verandert ook ons humeur. Neerslag maakt vaak neerslachtig. De zon blijft natuurlijk schijnen en het blauw blijft even helder. Maar dit alles wordt aan onze blik onttrokken door een breed uitgesmeerd wolkendek.
Al bij al hebben we er niets aan te zeggen. We moeten het nemen zoals het komt. Buiten een paraplu en een onderdak is er geen enkel verweer tegen. Die grijze nevels waaien ook ons leven binnen, zonder dat wij het willen, maar in een andere vorm weliswaar. Niet alles loopt van een leien dakje en niet alles is rozengeur en maneschijn. Er zijn weinig momenten in ons leven dat er geen wolkje aan de lucht is. Zou het trouwens geen ijdele droom zijn? Het Belgisch weer laat ons leven zien zoals het is: hier en daar bewolkt, met af en toe wat neerslag en geregeld een opklaring. Alle elementen - hoe vervelend ze ook lijken - zijn nodig om de natuur ten volle tot leven te laten komen. Wat warmte en wat kilte, wat geluk en wat tegenslag… samen zorgen ze voor het nieuwe leven. Als we ons maar niet blindstaren op de duistere kant van de zaak. Ik geef toe: soms is er wat te veel ellende. Maar wat niemand kan ontkennen, en waar we moeten blijven in geloven is: achter de wolken schijnt altijd de zon. In elke situatie staan mensen met een hart, en in heel de schepping zit een Kracht die liefde is. Meestal verborgen achter het wel en wee van elke dag, maar toch aanwezig als een generator die neerslag en tegenslag vruchtbaar laat zijn.
