(Gelezen In Tertio Van 5 Oktober 2011)
Oktober is de Maand van de Spiritualiteit. Bij die gelegenheid vroeg TERTIO aan vier bekende Vlamingen een brief aan God te schrijven. De tweede in de rij is Mieke Van Hecke, directeur-generaal van het Vlaams Secretariaat van het Katholiek Onderwijs. Hier volgt de bijna integrale tekst van haar ‘Brief aan God’.
Vader, Heer, God,
Iemand heeft U echt dicht bij ons gebracht en ons geleerd wie U bent, wat U voor ons betekent en hoe wij voor U kunnen leven. Uw zoon, Jezus van Nazareth, ging ons daarin voor in het evangelie. Omdat met U in gesprek treden de essentie is van bidden, heeft Hij ons zelfs geleerd hoe wij tot U moeten spreken.
Ik neem dus het ONZEVADER als gids of rode draad in deze brief. Zonder afbreuk te doen aan mijn dochterliefde voor mijn vader (die ik niet Vader, maar Pa of Paps noem) vind ik de aanspreektitel van Vader duidelijk, omdat ik geloof in de gegevenheid van het leven. Een overweldigend gevoel van dankbaarheid naar U omdat ik zonder enige verdienste, mocht geboren worden in een warm gezinsnest, in een welvarende leefgemeenschap, met talenten, die ik maximaal mocht ontwikkelen en een gezondheid, die mij werd toebedeeld. Vanuit de opdracht tot zorgvuldig rentmeesterschap voor dit geschonken leven besef ik ten volle dat ik bij U aan het einde verantwoording zal moeten afleggen over wat ik met dit leven voor anderen heb kunnen betekenen.
DIE IN DE HEMELEN ZIJT. Niet in de hemelen, maar in de zovele kleine en grote dingen kom ik U tegen en ervaar ik Uw aanwezigheid. Zeer dikwijls onverwacht - de broosheid van een pasgeborene, een prachtige weidse, helgekleurde wolkenhemel, een volmaakt uitgevoerd muziekwerk,… - soms ook gezocht bij het deelnemen aan vieringen, maar ook als het stormt in mijn hoofd en mijn wereld er heel chaotisch en beangstigend uitziet in slapeloze nachten, tracht ik UW NAAM TE HEILIGEN.
Meewerken aan HET REALISEREN VAN UW RIJK is een engagement dat ik graag opneem. Steeds opnieuw tracht ik getuigenis af te leggen van het feit dat mijn geloof in U echt zin geeft aan mijn spreken en handelen.
Het UW WIL GESCHIEDE, vind ik voor mijzelf het moeilijkste te aanvaarden. De opstandigheid bij de pijn en het verdriet, bij het lijden van onschuldigen heel ver of heel nabij, is ook mij niet vreemd. De vraag naar het waarom en het niet kennen van het antwoord maakt het voor ons niet makkelijk om Uw plan daarin te aanvaarden, laat staan te erkennen.
De bede voor HET DAGELIJKS BROOD stelt mij wat gerust. U, die het diepste van onze gedachten kent, weet dat heel dikwijls een concrete vraag of een concreet probleem de drang om U aan te spreken naar boven haalt. De ‘smeekbede’ zal wel bij de top staan, mocht een enquête bevragen wanneer mensen bidden.
HET VERGIFFENIS SCHENKEN ligt mij wel. Alhoewel ons als kind zeer snel duidelijk werd gemaakt dar U alles ziet - zeker als we iets verkeerds deden (dat dit ook zo was als we iets goeds deden, vergat men ons wel te zeggen) - werd er toch telkens bij verteld dat we opnieuw met een propere lei mochten beginnen omdar U vergevensgezind bent. Vergeten mensen vandaag hoe ze zelf kunnen falen, hoe kwetsbaar ze zelf zijn? Uw clementie, mededogen kent onze samenleving steeds minder. Na schuld, straf en boete, opnieuw een kans mogen krijgen om deel te nemen aan onze samenleving is blijkbaar not done. We creëren opnieuw vergeetputten in de vorm van een morele en fysieke uitsluiting.
Wat ik zeker niet vraag, Vader, Heer, God, is dat U het reilen en zeilen in onze samenleving overneemt. De vrije wil om zelf te kiezen voor of tegen U is het hoogste geschenk en teken van vertrouwen dat U ons hebt gegeven. Af en toe wat support, gewoon door aanspreekbaar te zijn, wik ik U tot slot wel nog vragen.
EEN DANKBARE MIEKE VAN HECKE
