Kerkelijke neergang werkt ontrafeling België in de hand

(Gelezen In Tertio Van 8 September 2010)
Uit een artikel van Jan De Volder
In een zeldzaam moment van gezond volksaanvoelen kozen we pater Damiaan in 2005 tot ‘Grootste Belg’. Dit land heeft zoveel grote missionarissen en priesters voortgebracht, wier verhalen het geloof en de grootmoedigheid aanwakkerden van nieuwe generaties christenen. Aan die vruchtbare cyclus komt nu een einde.
Het uiteenvallen van het Belgische samenlevingsverband is niet los te zien van de ontluisterende deconfiture van de sterke katholieke traditie van dit land. Natuurlijk was het katholicisme ook een belangrijke motor achter de Vlaamse emancipatie, tenminste zolang dat om een sociaal-culturele strijd ging en niet om een nationalistisch-politiek project. Maar veel meer dan we gewoonlijk aannemen, hield het gemeenschappelijk geloof van noord en zuid dit verdeelde land samen. Het bezielde brede lagen van onze samenleving, versterkte een zeker samenhorigheidsgevoel en vervulde ons met een missie. Vandaag lijkt die geest verdwenen en de boom te zijn uitgebloeid.
Al valt het nooit uit te sluiten dat op een oude stronk nog frisse scheuten ontspruiten. Dat is ons verrijzenisgeloof in deze droeve tijden, waar veel van waarde teloorgaat of al te gemakkelijk wordt prijsgegeven.