7-sterrenparochie

Een opkikkertje van Hedwig Van Peteghem
Ik had een droom. Ik hoor je natuurlijk al zeggen: je gaat toch niet beginnen met al je dromen in het parochieblad te zetten. Waar zou dat toe leiden? Ik weet het: dat is nergens goed voor.
Eigenaardig genoeg: het was een droom met mijn ogen wijd open. En daardoor kon ik ook beter zien dat het geen fantasie was, wel 7 sterren die licht gaven, licht dat doet leven - alsof het reclameslogans waren.
•    Wat zou het zalig zijn als elke mens iemand vindt waar hij helemaal zichzelf kan zijn, met zijn goede en met zijn minder goede kanten.
•    Hoeveel deugd doet het als mensen je belangrijk vinden, ook al ben je ongeneeslijk ziek!
•    Het zal wel een hele opluchting zijn als je voor de vierde keer hetzelfde verhaal mag vertellen, omdat het zo zwaar op je lever ligt.
•    Het stelt je gerust dat iemand aan jouw tempo mee wil gaan, ook al raak je geen stap vooruit.
•    Het was mooi om te zien hoe enkele mensen bijeenkwamen om over koetjes en kalfjes en al de rest te babbelen i.p.v. er alleen te blijven mee zitten.
•    En war zou je ervan zeggen als je door iemand begrepen zou worden, ook al ben je totaal in de war?
•    Maar de mooiste ster was deze: dat niemand nog bleef vasthaken aan zijn ongeluk of ontgoocheling. Iedereen durfde naar de toekomst kijken zoals we uitzien naar de bloei van onze tulpen die zo dapper de winter doorgeworsteld zijn.
Het was een droom die ik hier en daar in stilte ziet gebeuren. Het was tevens een droom die me wakker schudde. Want ik moest hem waarmaken. En jij?