Je gezicht verliezen

Kan jij je voorstellen hoe iemand eruit ziet die zijn of haar gezicht verloren heeft? Dat moet toch ontzettend koud aanvoelen. Geen grote mond meer kunnen opzetten, je neus niet meer in andermans zaken kunnen steken, geen hoog-moedige ogen meer, die neerkijken op alles wat minder waard is dan jezelf. Je gezicht verliezen, dat moet vreselijk zijn… tenzij dat gezicht maar een masker was om jezelf te verbergen. Dat laagje maskerade dat we allemaal nodig hebben om onze weke kant te beschermen. Niemand heeft het recht je dat af te nemen, alleen jijzelf. Op het moment dat je leren leven hebt met je eigen tekorten en beperkingen, heb je die bescherming niet meer nodig. Maar dat vraagt soms heel wat tijd. En vooral: heel wat mensen die je willen nemen zoals je bent. Je hoeft niet volmaakt te zijn. Ook met wat je niet kan ben je de moeite waard.
Kan jij je dan ook voorstellen wat het betekent als je iemands gezicht terug vindt? Als je het ware gelaat ontdekt van de mensen die je ontmoet, als je in iemands ogen een heel leven mag lezen? Als je niet met de vinger gewezen wordt, maar op handen gedragen? Als je niet teveel besproken wordt, maar eerder aangesproken? Dat kan deugd doen. En al de rest kan je dan gestolen worden.
Veel mensen heb je zo niet nodig. Eén kan al voldoende zijn om je een opgewekt gevoel te geven en je leven terug op te nemen. Maar hopelijk zijn er twee of meer. Jij kan alvast iemands gezicht redden: hart-verwarmend!