Een minuut stilte

Een opkikkertje van Hedwig Van Peteghem
Iedereen weet hoe lang een minuut duurt, rekenkundig althans. Maar afhankelijk van de bezigheid waarmee die minuut gevuld wordt, zal hij voorbij vliegen ofwel vervelend zijn. Wachten, en niets anders doen dan wachten, rekt de tijd uit. Alsof de tijd blijft stilstaan als we met niets bezig zijn. We willen vooruit, onze kleine en grote plannen en programma’s afwerken. Economisch gezien is stilstand zelfs achteruitgang. En blijkbaar is deze houding tot in ons dagelijks doen en laten doorgedrongen.
Zo bekeken heeft één minuut stilte geen enkele zin. Bij aanslagen of rampen wordt ons gevraagd even op te houden met hollen. Wat voor nut heeft zo’n stil moment dan? Werkt zoiets wel? Heeft iemand daar voordeel bij? Met dergelijke berekenende vragen geraken we geen stap vooruit. Menselijke en gelovige relaties vallen buiten de categorieën van opbrengst en winst. Hier werkt alleen het vruchtbaarheidsprincipe van de natuur: wij gooien de zaadjes en heel het proces wordt in werking gesteld. En het resultaat is altijd meer dan we hadden gedacht. Vraag me niet hoe, want zo slim ben ik niet.
Ik zie wel dat moeders (en ook vaders en grootouders) uren op een bank kunnen zitten, terwijl de kinderen zich uitleven op de speeltuin. Ik weet dat de tijd die iemand aan een ziekbed doorbrengt, niet voor niets is. Het is een manier van verbonden aanwezig zijn, de ander niet alleen laten, ook al is dat het enige wat we kunnen doen. De tijd die we maken voor een ander is nooit verloren, ook als we niets doen. Eén minuut stilte werkt ook zo. Wacht maar niet op waanzinnige aanslagen en onschuldige slachtoffers: achter elke deur op de parochie gebeurt wel iets dat uw minuut verdient. Als “één dag voor de mens als duizend jaren is voor God” (2 Petrus 3,8), dan kan uw klein beetje tijd ook wonderen doen.