Mariette Beco

(Gelezen In Tertio Van 14 December 2011)

Op woensdag 7 december vond in Banneux de uitvaart plaats van de 90-jarige Mariette Beco, de zieneres van het Waalse bedevaartsoord. Beco had in 1933 acht verschijningen van de Maagd der armen. Haar gebed zou tot vele medisch onverklaarbare genezingen hebben geleid. De dag van haar uitvaart maakte het Franse Lourdes bekend dat er daar twee nieuwe onverklaarbare genezingen gebeurden. Ook de Congregatie voor de Heiligverklaringen erkent een miraculeuze genezing door tussenkomst van zuster Marianne Cope van Molokaï. Daardoor kan de medewerkster van pater Damiaan heilig worden verklaard.

Lichtvoetige en toch zinvolle woorden

(Gelezen In Tertio Van 14 December 2011)

Uit een artikel van Ludo Van den Eynden over Kris Gelaude.

Kris Gelaude (1943) is vrijwillige vormingswerkster en ze schrijft graag.

Hierbij enkele eindejaarsmijmeringen van Kris Gelaude:

Nu lief en leed zijn toegedekt

met oud geblaarte

daagt in de langste nacht

een ondenkbare klaarte.

Gezegend

al het nieuwe

het grenzeloze

het nog verborgene

het lachende en vragende.

En van het weggeëbde jaar

ieder uur dat goed was.

Proef de stilte

van de winterwende.

Vouw het jaar in vrede dicht.

En laat vol vertrouwen

in de liefde

je omhelzen door het licht.

Ik wens dat hoop

je gaande houdt

zolang er één ster

aan de hemel staat.

De Vlaamse Gemeentenamen – deel 5

Kortenberg:

Kortenberg is samengesteld uit de datief enkelvoud van kort, hier op te vatten in de betekenis van ‘klein’, met berg. Dus Kortenberg = kleine berg.

Steenokkerzeel:

Samenstelling van de Germaanse persoonsnaam Hocco met zele. Okkerzeel = woonplaats van Hocco. Ook genoemd Overokkerzeel tegenover Nederokkerzeel. Later werd Okkerzeel uitgebreid met steen, verwijzend naar de steenachtige bodem.

Berg:

In een tamelijk vlakke streek wordt een hoogte vlug een ‘berg’ genoemd. Dus Berg = hoogte, heuvel, verhevenheid.

Driedimensionaal licht

(Een opkikkertje van Hedwig Van Peteghem)

Kerstmis is geënt op het lang vervlogen feest van de winterzonnewende, een jaarlijks keerpunt in de gang van de natuur. De mensen zagen en ondervonden aan den lijve dat de duisternis niet het machtigst was. De dagen die stilaan beginnen te lengen is een eerste teken dat het licht en het leven sterker is dan de donkerte. Dat is de troost en de zekerheid die de natuur ons biedt. Het blijft geen winter, de zon zal terug warmte geven, het groen zal als nieuw leven triomferen. Ondertussen moeten we het nog even doen met flinterdunne stralen.

Gelukkig kunnen we als mens de natuur een stuk naar onze hand zetten. We hebben maar op een knopje te drukken en het is licht. Op allerlei manieren houden wij zo goed mogelijk de duisternis buiten. Meer nog: ook onze pijn, ook onze taken kunnen verlicht worden. We slagen erin het leven voor veel mensen aangenaam of minstens draaglijker te maken. Wetenschap en techniek zijn voor de mens een goede zaak… ook al merken we dat hier ook nadelen aan zijn.
Blijkbaar is dit licht niet voldoende om gelukkig te zijn. Zalig is het als licht een geschenk wordt dat mij ongevraagd aangeboden wordt. Het enige wat ik moet doen is: het licht binnenlaten ook als het onverwacht en onbegrijpelijk is. Het is ongelooflijk dat het grootste licht komt van een kind dat weerloos in een kribbe ligt en van meet af aan met de dood bedreigd wordt. Van Hem, van mensen die zijn spoor volgen, mogen we redding verwachten. De mens in al zijn eenvoud kan mijn leven groot maken. De kracht ligt in de tederheid en de hulpeloosheid. Wie zich door die kracht laat voeden, maakt het leven goddelijk. Maar zoek het niet in grootse projecten of in spectaculaire daden. Vooral in wat klein en broos is komt God aan het licht. Met Hem kunnen wij de wereld verbazen. Zalig licht om jou mens te laten worden. Wil jij lichtdrager zijn?

De Vlaamse Gemeentenamen – deel 4

Sterrebeek: Genoemd naar een waternaam, samengesteld uit Middelnederlands stert ‘staart’ en beek. De bovenloop van de bewuste beek is als een staart die een hoek van 60 graden vormt met de benedenloop.

Nossegem: Ontstond uit de verbinding van de Germaanse persoonsnaam Nothso, gevolgd door het verzamelsuffix -inga, met heem (= woonplaats). Dus: Nossegem = woonplaats van de lieden van Nothso.

Zaventem: Blijkens de oudste attestatie geen heem-naam. De huidige uitgang -em ontstond door analogie met talrijke gemeentenamen op -(h)em. Zaventem is afgeleid van een Voorgermaanse waternaam met de wortel sabh- ‘uitbuigend’, waaruit Sabhantia ‘de bochtige’. Zaventem (= de bochtige) ligt in een opvallende bocht van een beek.

Gelezen In Tertio Van 7 December 2011

Elke vijf minuten sterft een christen voor zijn geloof, jaarlijks zo’n 105.000. Christenen zijn “de sterkst vervolgde minderheid ter wereld”. Dat schrijft het slotrapport van een conferentie van de Verenigde Naties over de godsdienstvrijheid.

*

De tiende kersttentoonstelling in de basiliek van Koekelberg pakt uit met de grootste kerststal ter wereld. De tentoonstelling strekt zich uit over de hele ruimte en beslaat meer dan 2.000 m2. Bezoeken kan tot 15 januari.

*

Frans sociaaldemocraat en voormalig voorzitter van de Europese Commissie Jacques Delors krijgt een eredoctoraat van het Institut Catholique in Parijs voor zijn inzet voor de Europese eenmaking en uitbreiding. Delors betreurt in zijn toespraak dat de moed er niet was in het Europese Verdrag te verwijzen naar de joods-christelijke erfenis. (EVL)

In de watten leggen

(Een opkikkertje van Hedwig Van Peteghem)

Ik heb het zelf nooit meegemaakt, maar geloof wat die man mij vertelde. In zijn kindertijd - heel wat jaren geleden dus - bestond op school de gewoonte zich met hart en ziel voor te bereiden op Kerstmis. Iedereen was ervan overtuigd dat het een marteling moest zijn voor dat pasgeboren kind om in zo’n hard stro te slapen. De zuster zei dat we hat leven van dit kind iets zachter konden maken. Hoe ging dat in zijn werk?

Telkens men een goede daad gedaan had - wat ging van een vriendelijk woord tot een helpend gebaar - mocht men een plukje watten in de kribbe leggen. Hoe meer goeds we deden, des te rustiger en vrediger zou het kind kunnen slapen. Het klinkt misschien wat naïef, maar toch brachten deze kinderhanden op hun manier de blijde boodschap van het kerstgebeuren. Goed zijn voor anderen gaat verder dan problemen oplossen en maatschappelijk werk doen. Het zorgt ervoor dat het leven nieuw kan worden, dat God met ons kan zijn. Het is weten en geloven dat we niet op eigen krachten moeten draaien. Je hoeft geen krachtpatser of heilige te zijn om de kerstboodschap in daden om te zetten. Kerstmis waarmaken in je leven is de mensen in de watten leggen omdat men dankbaar is om dit leven. Kerstmis vieren is blij zijn dat we gebruik mogen maken van zijn licht om een hemel op aarde te maken. Het begint bij kleine en onbeduidende dingen: een kind, een kribbe, een ster. Haal wat watten bij de apotheker en laat aan de mensen rondom jou maar voelen dat Kerstmis geen verzinsel is.

Sint-Elooi 2011

Op donderdag 1 december 2011 vierde Bertem het feest van Sint-Elooi. Om 11.00 u was er een eucharistieviering in de kerk waarin monseigneur Leon Lemmens, hulpbisschop voor Vlaams-Brabant en Mechelen, voorging.

Hierbij een beeld van de eucharistieviering met zegening en uitdeling van de Sint-Elooibroodjes, de zegening van paarden en tractoren, en de receptie in Ons Huis. Daar werd mgr Lemmens namens de Bertemnaren bedankt door Dirk Decoster. Op zijn beurt dankte mgr Lemmens de Bertemnaren voor het in ere houden van deze traditionele Sint-Elooiviering. En van de Landelijke Gilde van Bertem kreeg hij een mand met streekbieren aangeboden.

Een hartverwarmend Sint-Elooifeest!

Rechtsomkeer

Een opkikkertje van Hedwig Van Peteghem

Reeds lang was ik onderweg. Door de drukte van de auto’s en de dagelijkse bezigheden heen zag ik nauwelijks nog een hand voor de ogen. De mensen die ik tegenkwam waren al even gehaast. Er was nog veel werk aan de winkel. De spanning stond zo op hun gezicht te lezen. Een drukke agenda joeg hen op. En blijkbaar waren ze zelf niet in staat aan de rem te trekken. Er was nog zoveel te doen… en allemaal met goede bedoelingen: kinderen van de school halen, boodschappen doen, eten klaarmaken en zorgen dat alles in orde is voor de volgende dag. Want het zou weer zwaar worden.
Toen ik eindelijk op mijn bestemming was, dacht ik: en nu even rust. Maar het vooruitzicht verdween al snel toen iemand op mijn schouders tikte en vroeg of ik een momentje had. Ik keek naar mijn horloge alsof deze zou beslissen over mijn beschikbare tijd. Maar veel kans kreeg ik niet: of ik hem even kon depanneren. Z’n dochter stond al meer dan twee uur te wachten aan het station op 40 minuten daar vandaan en zag geen mogelijkheid alleen thuis te raken. Ze zou waarschijnlijk in paniek zijn. Het zou een pak van zijn hart zijn als deze vervelende situatie achter de rug zou zijn. Hij had het al aan verschillende voorbijgangers gevraagd, maar hij kreeg steeds opnieuw het gekende antwoord.

Ik stond voor de keuze. Had ik dan meer tijd dan anderen? Ik moest toch ook mijn dagprogramma afwerken. Waren er geen mensen die iets minder te doen hadden? Zou ik niet van mij laten profiteren? Een ding maakte mij wel gelukkig. Vandaag had ik toch een gesprek gevoerd: van mens tot mens. In zijn ogen kon ik de zorg voor zijn dochter lezen. Kon dat volstaan om hem uit de nood te helpen? Rechtsomkeer maken, mijn plannen overhoop gooien om hem gerust te stellen en een gelukkige avond te bezorgen? Medemensen kunnen - gelukkig maar - zo’n wending aan je leven geven dat je er stil van wordt.

Kerstconcert Montenaken

‘Het spirituele en materiële liggen in Rusland dichter bij elkaar’

(Jo Haazen, Vlaams beiaardier in Sint-Petersburg)

(Gelezen In Tertio Van 23 November 2011)

Een artikel van Jos Vranckx

Jo Haazen (67) beleefde een glorietijd toen hij van 1968 tot 1981 stadsbeiaardier was in Antwerpen. Zijn concerten op maandagavond groeiden uit tot een ware hype. De massale happenings waren voor de stad uiteindelijk niet meer te beheersen. Van 1981 tot 2009 was hij stadsbeiaardier in Mechelen en tot 2010 directeur van de wereldvermaarde Koninklijke Beiaardschool Jef Denyn. Haazen ligt aan de basis van de renaissance van de beiaardkunst in Vlaanderen en droeg de Vlaamse beiaardcultuur uit in de Verenigde Staten en het Verre Oosten. Daarnaast is hij op tal van domeinen actief (geweest): tekenen, archeologie, Indische danskunst, Esperanto en filosofie. Hij is gastdocent aan de Faculteit voor Vergelijkende Godsdienstwetenschappen in Antwerpen.

Na jarenlange afwezigheid beklom Jo Haazen onlangs nog eens de toren van de Sint-Romboutskathedraal voor een sprankelend concert. Niemand kan een beiaard doen zingen als hij! In Sint-Petersburg waar hij nu doceert, heeft hij de uitgestorven beiaardcultuur nieuw leven ingeblazen. Haazen is een spiritueel bevlogen mens met een diepe affiniteit voor de Russische ziel, die voor hem ook bij Europa hoort. Jos Haazen vertelt:

“Toen ik in 2004 met pensioen ging als directeur van de Mechelse Beiaardschool, heb ik de overstap gemaakt naar Sint-Petersburg. In 1986 had ik de stad voor het eerst bezocht als toerist. Aan de voet van de Peter- en Pauluskathedraal zag ik klokken met Nederlandstalige opschriften, zodat ik vermoedde dat er ooit een beiaard moet zijn geweest. En inderdaad, enig opzoekingswerk leerde mij dat tsaar Peter de Grote zes beiaarden had ingevoerd, drie voor Moskou en drie voor Sint-Petersburg. Maar daar was niets meer van overgebleven. Vandaar dat ik het idee opvatte, bij het 300-jarig bestaan van Sint-Petersburg in 2002-2003, de stad een nieuwe beiaard te schenken. Het werd een groots project, gesponsord door 355 peters. De Russen vonden het grandioos, het mooiste geschenk dat de jubilerende stad heeft gekregen.

Gevolg was dat ik in 2005 een verzoek van de staatsuniversiteit kreeg om hoogleraar te worden aan de faculteit voor kunst, afdeling orgel, klavecimbel en beiaard. De universiteit ligt vlak bij de haven, een prachtig kader. Ik heb 35 studenten en beschik over alle nodige accommodatie. Ik woon in het centrum, het zogenaamde Hazeneiland, met schitterende architectuur, kunst en bezoekers uit de hele wereld. Sint-Petersburg heeft een aristocratische uitstraling in tegenstelling tot Moskou dat een stad van business is. De kerken worden bezocht door duizenden mensen, zelfs mannen die je veeleer in de kroeg verwacht zie je daar, naast politici in mooie pakken en officieren in uniform. Het is daar mode om naar de kerk te gaan! Dieper in het land leer je het andere Rusland kennen, dat zoveel van Sint-Petersburg verschilt als Afrika van West-Europa. Door de plotse overgang van communisme naar kapitalisme, nu 20 jaar geleden, is er een ‘wildheid’ losgebroken in het immense land, met als gevolg een ‘struggle for life’ en een enorme kloof tussen arm en rijk. Dat kwam onlangs goed tot uiting in de tv-reeks Back to the USSR van Stefan Blommaert en Jan Balliauw.

Opbouw gemeenschap

De kloof tussen het materiële en het spirituele is hier niet zo groot als in West-Europa. De kerk is erg verbonden met het regime, net als ten tijde van Stalin toen die oorlog moest voeren en de sympathie van de bevolking nodig had. De patriarch van Moskou zit in de Duma, het parlement. Tegelijk zet de kerk zich sterk in om de samenleving moreel recht te houden. Ze besteedt veel aandacht aan drugspreventie en de strijd tegen alcoholisme en aan ‘religare’ - het verbinden van mensen met elkaar en hun Schepper.

Melancholie

Ik merk dat veel Russen gedegouteerd zijn van het begrip ‘democratie’ en heimwee krijgen naar de tijd van de Sovjet-Unie. Het nieuwe systeem heeft een morele en materiële kloof geslagen. Vanuit hun geschiedenis en overlevingsstrijd hebben de Slavische volkeren veel meer gemeenschapszin dan wij. Maar ze verlangen ook naar een vaderfiguur op wie ze kunnen steunen, een sterk hoofd. Hun tragische geschiedenis verklaart een zekere melancholie, ook in hun taal en muziek. Zelfs al zingen ze blije liederen, zoals Kalinka, het is altijd in mineur. Dat is niet per se droevig maar getuigt van een andere instelling en levensvisie: gevoeliger, meer bezield, niet zo oppervlakkig. Oost-Europeanen koesteren vooral de menselijke stem, veeleer dan muziekinstrumenten zoals het orgel. Zelfs de kleinste kerkjes hebben een meerstemmig zangkoor, wat de liturgische betrokkenheid van de gemeenschap erg bevordert, net zoals de vele klokkenluiders die er actief zijn. Ook klokken hebben voor de Russen een grote en legendarische betekenis.

Mysticus

Terwijl bij ons, als erfgenamen van het West-Romeinse keizerrijk, de rationaliteit en het individualisme de overhand kregen, leeft in Rusland de sfeer van het Byzantijnse keizerrijk voort, een meer mystieke en collectieve samenleving. De uitspraak ‘de West-Europeaan bemint met zijn verstand en de Rus denkt met zijn hart’ is een gemeenplaats, maar er zit wel een grond van waarheid in. In feite vullen wij elkaar aan. Wij in West-Europa zijn zo verhard geraakt onder invloed van een overmatige aandacht voor het uiterlijke, ook in de wetenschap, dat we verleerd hebben naar binnen te kijken. We laten ons meeslepen door een soort materialisme dat ons gevoel, ons gemoed en onze gedachten afstompt, wat lijden, angst en onnodig veel conflicten met zich meebrengt. Alertheid, aandacht en empathie zijn vandaag meer dan ooit geboden. Ook voor de Russen die geneigd zijn sommige van onze eigenschappen over te nemen.

Cultuur niet verwaarlozen

De Europese Unie is overwegend economisch gericht, cultuur en ethische waarden zitten in het defensief. Typisch voorbeeld is dat de Europeade, een Vlaams initiatief dat jaarlijks duizenden zangers, muzikanten en volksdansers samenbrengt en volgend jaar voor de 50^ste keer plaatsvindt in Italië, geen steun krijgt van de Europese Commissie. Wellicht omdat die grote culturele waarden van eenheid en verscheidenheid niet overeenkomen met de materialistische en kapitalistische ideeën en belangen. De eigenheid van de Europese volkeren, waartoe ook Rusland behoort, is een rijkdom die we moeten koesteren, in plaats van alles door dezelfde globaliserende molen te draaien!”

Christus Koning

Op zondag 20 november 2011 vierde Chiro KaDee van Korbeek-Dijle het feest van Christus Koning. Bij het welkomstwoord in de eucharistieviering belichtte een chirolector het motto “Armoede is een onrecht, maak er een spel van”: Chiro en andere jeugdverenigingen werken rond dit thema omdat Jezus ons vandaag in het Evangelie oproept om aan de anderen en de minsten te denken.

In het openingsgebed bad de priester:

Goede God,

in Christus, Uw Zoon, wilt Gij de wereld nieuw maken

en Hem tot koning aanstellen in Uw rijk van liefde.

Verdrijf onze hebzucht die ons tot slaven maakt van alles wat we graag hebben.
Verdrijf de armoede van hen die het nodige ontberen.
Dan worden we allen kameraden en vrienden voor elkaar, broeders en zusters,

allen even veel waard en even graag gezien.
Dan wordt deze wereld zoals Gij hem hebt gedroomd.

Na de communie hernieuwde de leiding vooraan in de kerk haar leidersbelofte, waarin zij o.a. uitspraken:

Vooral willen wij opkomen

voor de zwaksten en de kleinsten,

in de Chiro en daarbuiten,

omdat elke mens

evenveel kansen moet krijgen

om gelukkig te zijn.

Als slotgebed bad de priester:

Heer God,

wij zijn in de Communie gevoed en gesterkt

om Uw Zoon na te volgen, Christus onze Koning.
Laar ons naar Zijn woorden en voorbeeld,

zorgen voor allen die het minder goed hebben.

Dan mogen wij ooit, volgens Zijn belofte,

eens bij U binnentreden in het koninkrijk voor altijd.

Bij de tandarts

Een opkikkertje van Hedwig Van Peteghem

Het was weer zover. Na de gebruikelijke ongemakken en kleine pijnscheuten zag ik mij genoodzaakt naar de tandarts te gaan. Er zijn aangenamere dingen in het leven, maar er was geen ontkomen aan. Het was kiezen tussen de natuurlijke pijn door slechte tanden of de genezende pijn die de tandarts mij bezorgt. Want je stapt niet noodzakelijk met minder pijn naar buiten. Ook herstel kan zeer doen.

Telkens opnieuw sta ik versteld van hoe gedwee wij bij een tandarts zijn… als een lam dat naar de slachtbank wordt geleid. We gaan rustig liggen en doen alles wat gevraagd wordt. We slagen erin soms een uur lang onze mond open te houden. En zonder enige vorm van weerstand laten we de tandarts maar boren en slijpen. We vertrouwen er ten volle op dat het kunstwerk dat daar gerealiseerd wordt goed zal zijn, zeer goed zelfs. En dat terwijl we helemaal niet kunnen zien of controleren wat er allemaal gebeurt. We zijn er gerust in. Het is bovendien onvoorstelbaar hoe een tandarts erin slaagt je zomaar een uur het zwijgen op te leggen. Terwijl hij/zij rustig de gebeurtenissen van de voorbije weken evalueert, kan ik alleen maar antwoorden met een horizontale of verticale knik. Geen enkele vorm van protest bieden we, behalve misschien een pijnlijke stuiptrekking. Voor je plezier hoef je er niet naar toe te gaan, maar je kan er zoveel leren. Jezelf uit handen geven, vol overgave, en weten dat je in goede handen bent.

Waarom moeten we eerst altijd negatieve ervaringen meemaken vooraleer we dit kunnen? Op elk moment van de dag mogen we er zeker van zijn dat er iemand is die zorg voor ons draagt, iemand waar we met heel ons doen en laten terechtkunnen. Het vraagt een beetje oefening, maar te weten dat je je mag laten drijven op de diepste kracht van het leven, een God die zich over je buigt, dat is zalig. Of kunnen we die missen als kiespijn?

’Het hebben en houden van gewone mensen staat op het spel’

(Gelezen In Tertio Van 16 November 2011)

Uit een vraaggesprek van Jan De Volder met ontslagnemend eerste minister Yves Leterme.

Dat de markten de politiek controleren en niet omgekeerd wordt deze dagen weer schrijnend duidelijk. Hoe is dat zo kunnen verglijden?

“Het Angelsaksische economische model kreeg in de jaren 1990 en ook daarna veel te veel ruimte, ook bij ons. De klassieke voorzichtigheidsregels golden niet meer. In die jaren werd er over ethiek in zaken en economie ook geringschattend gesproken. Als beginnend parlementslid werd ik voorzitter van een Werkgroep ethisch ondernemen. Best interessant, maar ik merkte al snel dat de grote jongens dat niet au sérieux namen. Die jaren stonden in het teken van de overwinning van de vrije markteconomie. Adam Smith had het pleit gewonnen en volgens Francis Fukuyama was dat het einde van de ideologische strijd. Ook in de Europese Commissie zaten vooral adepten van Milton Friedman: ongebreidelde vrije markt, weinig overheid. De samenleving heeft de ethische randvoorwaarden voor ondernemen en bankieren toen schromelijk verwaarloosd.”

U staat bekend als een grote verdediger van het Rijnlandmodel: een hoge sociale bescherming gecombineerd met een sociaal overlegmodel. Kan dat bij ons wel standhouden nu al onze buurlanden het afbreken?

“Ons model van een sterke sociale correctie op de vrije markt is moreel superieur en economisch performant. Maar we moeten het wel verdienen. Ook sociaaleconomisch werkt het stabiliserend. Volgens mij is het perfect mogelijk het te behouden. Vraag is hoe zwaar de komende sanering op het systeem zal ingrijpen. De sociale correctie mag niet verdwijnen. Er moet goed worden afgewogen hoe je bespaart en toch de competitiviteit vrijwaart. Het is bijvoorbeeld moediger ervoor te kiezen gemiddeld langer te gaan werken, dan de pensioenen af te toppen. De medewerking van de vakbonden is daarbij cruciaal.”

Tot zover Jan De Volder en Yves Leterme.

Griekenland kapotgewoekerd

(Gelezen In Tertio Van 16 November 2011)

Uit een artikel van Lukas Devos.

De taksen die in 2009 op eigendom en in 2010 op vastgoed zijn ingevoerd, zijn nooit geïnd. Er is geen logica in Griekenland.
Veel erger is dat zoals met alles in Griekenland openbare gebouwen, kerken en ambassades vrijgesteld blijven. “Dat is de grote schande”, foetert Ecolo-europarlementslid Philippe Lamberts in het Europees parlement in Straatsburg. “Er zijn drie taboes die maar niet worden doorbroken. De rijken betalen geen cent, zij vinden altijd een uitweg en verplaatsen hun bedrijfszetels naar elders. De orthodoxe kerk, de belangrijkste grootgrondbezitter, beweegt geen vin. En het leger – een van de grootste van de NAVO – weigert ook maar iets in te leveren.”

Het perspectief voor de gewone Griek oogt somber. “Weet je”, zegt mijn hotelboy Stavros me later in Thessaloniki, “Wij weten ook dat er van alles scheefgegroeid is de voorbije vijftig jaar.” “Het is vooral sinds 1980 dat alles misloopt”, vult Theodoros aan. “We hebben de controle over onze samenleving verloren. Studenten die gratis eten en boeken krijgen, de verworvenheden van de vakbonden, de scrupuleloosheid van de bovenlaag, de inschikkelijkheid van de politiek. Daders genoeg. Maar geen verantwoordelijken. Het wordt een hoge factuur.”

Tot zover Lukas Devos.

Servië toont overgang heidendom naar christendom

(Gelezen In Tertio Van 16 November 2011)

Uit een artikel van Emmanuel Van Lierde.

Net als Rome is de hoofdstad van Servië, Belgrado, gebouwd op zeven heuvels. Op een van die heuvels bouwen de orthodoxen een nieuwe kathedraal die net wat groter mag worden dan de Aya Sofia in Istanbul. Dat ze de Ottomaanse overheersing nog niet hebben verteerd, speelt mee in hun obsessie om een van de grootste orthodoxe kerken ter wereld te bouwen op de plek waar de Turken in 1594 de relieken van Sint-Sava hebben verbrand. Toen al zwoeren ze daar ooit een kerk te bouwen voor hun belangrijkste heilige. Pas in 1930 werd een aanvang genomen met dat plan, maar de Tweede Wereldoorlog en het communisme verstoorden tot in 1985 de werken. Sava (1175-1236) was de jongste zoon van koning Stefan Nemanja van Servië, maar de prins had niet veel zin te regeren over Hum (Herzegovina). Hij bezocht de Athosberg en werd monnik van een Grieks klooster. Zijn vader voegde zich bij hem in 1197. Op aansturen van de patriarch van Byzantium werd Sava in 1219 de eerste aartsbisschop van Servië en de stichter van de Servisch-orthodoxe kerk.

Europese toetreding

Al zijn er zeven erkende godsdiensten in Servië, de belangrijkste blijft de Servisch-orthodoxe kerk. Naast de parochiekerken zijn er zo’n 200 kloosters met vaak een rijke geschiedenis. De absolute topper vormen de 16 middeleeuwse kloosters van Fruska Gora, de Servische Athosberg. Dat de voor de geschiedenis van Servië belangrijkste middeleeuwse kloosters in het huidige Kosovo liggen, is een van de redenen waarom Servië de afscheuring van ‘zijn Jeruzalem’ betreurt en de onafhankelijkheid - uitgeroepen in 2008 - niet wil erkennen. De NAVO-vredesmacht in Kosovo (KFOR) tracht te bemiddelen, maar de Serviërs - van wie zo’n 40.000 in Kosovo wonen - blijven Kosovo zien als een provincie van Servië.

Het grensconflict bemoeilijkt voor Servië de toetredingsonderhandelingen met Europa, want de meeste EU-landen erkennen de onafhankelijkheid van Kosovo. Servië hoopt eind dit jaar de status van kandidaat-lidstaat te ontvangen. Toch zijn het vooral de politici die dromen van dat lidmaatschap en niet de gewone burgers. “Wij zijn vooral met onszelf bezig, met de wederopbouw na de Joegoslavische oorlogen. Ons land zoekt volop naar zijn identiteit. We moeten eerst met onszelf in het reine komen, alvorens we weer de hand kunnen reiken aan anderen. Dat maakt dat de burgers niet begaan zijn met de toetreding tot de EU. We zijn daar niet aan toe”, zegt onze gids Srdjan Ristic.

Tot zover Emmanuel Van Lierde.

Pakistan

(Gelezen In Tertio Van 16 November 2011)

Op zondag 13 november 2011 wijdden aartsbisschop Evarist Pinto en de pauselijke nuntius in de Pakistaanse havenstad Karachi de grootste katholieke kerk van het land in. De kerk telt vijfduizend plaatsen en werd in nauwelijks elf maanden opgetrokken. De bouw werd mogelijk door steun van het Duitse bisdom Stuttgart, de Italiaanse bisschoppen en de Pauselijke Missiewerken.

De Vlaamse Gemeentenamen – deel 3

Loonbeek: Een samenstelling van Loon, datief meervoud van lo (= soms ‘bosgebied’, soms ‘poel’), met beek. Loonbeek betekent dus zoveel als ‘beek die door kreupelbosjes vloeit’.

Huldenberg: Een samenstelling van de Germaanse persoonsnaam Hildo met berg. Huldenberg betekent dus ‘berg van Hildo’.

Overijse: IJse is oorspronkelijk een waternaam die op de nederzetting is overgegaan. Over wil hier zeggen ‘hoger gelegen’, ter onderscheiding van het lager gelegen Neerijse. Overijse betekent dus ‘hoger gelegen nederzetting aan de IJse’.

Donker en licht

Een opkikkertje van Hedwig Van Peteghem

Als de dagen wat grijzer worden en de zon wat minder kansen krijgt, steken dromen gemakkelijker de kop op. Alsof zij het licht bewaren, alsof zij wat klaarheid moeten brengen. Die dromen zijn eeuwenoud. We vinden het afschuwelijk dat het recht van de sterkste zoveel slachtoffers blijft maken, ook binnen eigen rangen. Oorlog spelen blijft een harde realiteit en uit zich soms - gecamoufleerd in kleine gebaren - in ons eigen leef- en werkmidden. Mensen worden op allerlei manieren misbruikt… en er wordt zo weinig aan gedaan. Als het wat donkerder wordt in ons leven, licht de hoop op beter feller op.

We dromen ervan dat er vrede komt op aarde, en dat er alleen nog maar mensen zijn van goede wil. We kijken uit naar een ster die alle duisternis doorbreekt. We gaan op zoek naar nieuw leven dat ons al het negatieve doet vergeten. We zijn al dat slecht nieuws beu. We wachten op een Redder, iemand die eindelijk eens komt laten zien dat mensen tot schonere dingen in staat zijn dan lust en geweld. Wie goed rondkijkt zal zien dat die droom al een deel is uitgekomen. De vele acties die gebeuren voor mensen aan de rand, de stille en langdurige zorg voor je partner, het weigeren mee te doen aan roddel en pesterijen: het zijn zoveel voorbeelden dat het niet zomaar om een dwaze droom gaat. Het licht is sterker dan de duisternis.

We mogen geloven dat er een redder komt, maar niet in alle pracht en praal, niet met een grote mond en veel machtsvertoon. Zoals jij een engel bent als je geduldig en machteloos aan iemands zijde staat, zoals jij hoop kan brengen in een warboel van angst en onzekerheid: naar zo iemand mogen we uitkijken, iemand die ons laat zien wat ‘mens-worden’ in feite is. Maar omdat we onszelf geen blaaskes zouden wijsmaken, krijgen we nog vier weken de kans. Want dat is advent: er alles aan doen om het Licht te laten binnenkomen.