Het is opvallend hoe vaak Jezus spreekt over het einde, over her rijk dat zal komen, over glorie en over verdoemenis. Uit onze catechese en homiletiek is de verwijzing naar de ‘uitersten’, naar de uiteindelijke zin van het leven, of beter: naar het leven na de dood, vaak verdwenen. In de gebeden van de eucharistieviering wordt voortdurend daarnaar verwezen. Denk alleen maar aan de formule ‘tot in de eeuwen der eeuwen’. Het perspectief van het rijk der hemelen is nochtans de grote verwachting, de basis van onze hoop.
Een ander vergeten element is de vergeving van de zonden. We lezen er overheen in de teksten van de liturgie. Zonde wordt beschouwd als een oude term: er is geen zonde meer. En toch is het geen oude realiteit. De kranten staan er dagelijks vol van in een samenleving die gebouwd wordt op beschuldiging en repressie. Het Onzevader zegt: ‘Vergeef ons onze schulden, zoals ook wij vergeven aan onze schuldenaren.’ Durven wij die laatste zin nog wel uitspreken? Is het waar dat we tegen God zeggen dat wij onze schuldenaren vergeven? Nochtans is dat de boodschap van de Verrezene, Hij heeft de zonde en de dood overwonnen.
De nieuwe evangelisatie is door de bisschoppensynode van 2012 opnieuw in de startblokken gezet. De inspiratie voor hun slotboodschap is de ontmoeting van Jezus met de vrouw aan de put van Jacob. Hij komt bij ons zitten, Hij blijft in het dorp, zodat we zeggen: ‘Nu geloven we niet meer op grond van wat jij verteld hebt; we hebben hem zelf gehoord en nu weten we: dit is werkelijk de Redder van de wereld’ (Joh 4,42). Het komt erop aan ‘te erkennen dat Jezus het initiatief neemt om ons te ontmoeten, en dit voor te stellen in al zijn schoonheid en eeuwige nieuwheid aan de afgeleide en verwarde harten en geesten van de mannen en vrouwen van onze tijd, bovenal aan onszelf… Deze schoonheid moet in het bijzonder zichtbaar zijn in de handelingen van de heilige liturgie, bovenal in de zondagse eucharistie… Het is vandaag nodig oases in de woestijn van het leven te scheppen’ (Uit de slotboodschap van de synode in 2012, nr. 3).
Uit het boek: In de naam van de Vader, 365 fragmenten uit homilieën en toespraken van MGR. LUC VAN LOOY (uitgegeven door Halewijn in 2018)
