Goede dag.
Dit is het land dat ik wou bezoeken en dan later verder reizen naar Botswana en de Victoria waterval.
Maar de rondreis begon in Zuid-Afrika, in Kaapstad. Ik moest ten laatste dinsdagavond uit Korbeek-Dijle vertrekken en woensdag een halve dag in Kaapstad verblijven om ’s anderendaags de rondreis te beginnen. Maar ik vond een halve dag in Kaapstad toch te weinig en vertrok maandagavond. Ik gebruikte de woensdag om een rondrit te maken in en rond de stad. Het gezelschap was bont: een man uit Bangladesh, die als dokter werkt in Engeland, een tandarts uit Brazilië die zijn praktijk heeft in Australië, een paar Argentijnen die naar Spanje zijn uitgeweken en een koppel uit Wales die in deze woelige politieke Brexittijden liever Welsh en Europeaan zijn dan Brit. Voeg mij daarbij met een Belgisch paspoort en de chauffeur-gids die ooit zeeman was maar het varen heeft laten varen om met vrouw en dochter in zijn geboortestad te wonen. Alle werelddelen in één busje.
Het eerste deel van de tocht liep langs de kust van de Atlantische Oceaan, waar op het einde van de vijftiende eeuw de Portugezen een weg zochten naar de kruideneilanden in het Oosten. De Spanjaarden probeerden met Christoffel Columbus in de andere richting, maar beiden hadden hetzelfde doel: de kruiden- en edelstenenhandel uit handen van de Arabieren en Venetianen wringen. Het moet een ontmoedigende tocht geweest zijn. Na lang proberen langs de Afrikaanse kust kwamen de zeevaarders van koning Emanuel aan een kaap, een keerpunt naar de goede wind, Kaap de Goede Hoop, want vandaar liep de kustlijn naar het Noorden. Enkele mijlen verder boog het noodlot de kustlijn weer naar het Zuiden. De Portugezen vonden er een andere kaap, meer zuidelijk: Kaappunt. En weer met goede hoop naar het Noorden. Helaas, … honderden mijlen verder ondervonden ze dat de baai valselijk weer naar het zuiden leidde. Zo heet ze nog steeds de ‘Valse Baai’. Ontmoedigd maar volhardend vonden de zeelui Kaap L’Agulhas. Derde keer, goede keer. Nu ging de kust, o zo tergend langzaam, in de goede richting: oost-noord-oost. Toen ze Sulawesi in Indonesië, Goa in India, Sri Lanka, ja zelfs Korea en Japan hadden bereikt, kwamen de Nederlanders er aan en namen bijna alles weer af. Portugal is de klap nooit meer te boven gekomen.
Aan de Houtbaai van Kaapstad, waar een oud en vies man de otters voedert om toeristen te lokken en fooi te beuren, spreekt een andere mij aan: “Ik ben 72 jaar en heb 25 jaar in het Franse Vreemdelingenlegioen gediend. Nu ben ik arm. Geef je mij asjeblieft een aalmoes.” Armoede is hier troef en toeristen zijn mogelijk wandelende weldoeners.
De twee volgende dagen waren gewoon lange reisdagen om vrijdagnamiddag Namibië binnen te rijden. Toen Europa op het einde van de negentiende eeuw Afrika verdeelde, kwam Namibië in handen van het Duitse keizerrijk. In 1915 tijdens de “Groote Oorlog”, verloor Duitsland de controle en Duits Zuid-West-Afrika werd als protectoraat ‘onder bescherming’ geplaatst van buurland Zuid-Afrika, zoals Rwanda Burundi toevertrouwd werd aan ‘buurland’ België. Beide ‘beschermers’ veranderden de status van de beschermelingen tot ‘kolonie’. Na een langen onafhankelijkheidsstrijd werd “West Zuid-Afrika” in 1980 “Namibië” met uitzondering van de haven van Walvisbaai. Toen vier jaar later het blanke regime in Zuid-Afrika verdween en Mandela aan de macht kwam, werd vriendschap gesloten en kreeg het land ook dat belangrijk stukje terug. De Namibische Dollar is precies gelijk aan de Zuid-Afrikaanse Rand, zoals vroeger de Luxemburgse en de Belgische frank gelijk waren.
Ondertussen zijn wij al enkele dagen in Namibië, een groot land dat vooral dor en droog is. Ook hier zijn de reisdagen lang. Tijd om met de Namibiërs te praten is er niet. Zondag zijn we gaan wandelen langs de Fish River Canyon. Dit is na de Grand Canyon in Corado, VSA, de langste canyon ter wereld. De wanden tonen ondereen de oudste steenlagen, tot 200 miljoen jaren oud. Hogerop liggen de ‘jongere’ lagen zoals die van 120 miljoen jaren, of de lagen uit de ijstijd van enkele honderdduizend jaren oud. Vulkaanuitbarstingen, en aardverschuivingen hebben de aarde doen breken, uit elkaar schuiven, zinken of hellen. Daarna heeft de “Visrivier” zich een weg uitgesleten, tot 250 meter diep.
Toen lang geleden de dieren nog spraken, woonden hier reuzen. Zij speelden met massieve steenblokken van wel honderd ton, bouwden muren en torens, stapelden stenen tot mensenfiguren. Begrijpelijk dat de vroegste mensen dit domein de speelplaats van de reuzen doopten. Tot geleerden kwamen en verklaarden dat de werking van de aarde over de millennia heen dit eigenaardig effect veroorzaakt heeft.
Op maandag reden we door een streek die duidelijk vervallen is: lege gebouwen, afspanningen niet onderhouden, ontvolkt. Ooit kweekte boeren hier kuddes karakulschapen. De huid van de lammeren is, tot ze gespeend worden, onvoorstelbaar zacht, haast fluwelen zijde. De jongen werden dus geslacht vooraleer ze de moedermelk verlieten en hun huiden werden rijkelijke bontmantels , capes of attributen. In de jaren 1980 besloten dierenvrienden op te komen tegen deze ‘barbarij’ en spoten elke bontkledij vol onoplosbare verf. Mantel waardeloos. Niemand kocht nog Karakul lamspels. Hier in Namibië werden de kuddes van honderden boeren waardeloos en zij trokken weg. De duizenden landbouwknechten vielen zonder werk en zij trokken weg. Allen vervielen tot armoede. De ongeboren dieren waren met veel inzet van de activisten gered. En de levende mensen …?
Morgen zien we het eerste van de drie grote nationale parken van Namibië: Het Naukluft NP, door Duitsland in 1907 ingericht. Ik houd je op de hoogte.
Gard
