De ‘vitaminen voor het hart’ waren eigenlijk teksten
die ik wekelijks insprak op een antwoordapparaat. We
hadden een toestel met een bandje van precies één
minuut. Eerst vreesde ik dat je op een minuut niets
kunt zeggen. Maar ik ben verrast geworden dat je
integendeel heel veel kunt zeggen, als je tenminste iets
te vertellen hebt.
Ik had de gewoonte om op donderdagavond op te
schrijven wat in mijn hoofd zat. Meestal had dat
verband met iets dat ik die week had meegemaakt. Als
ik de vrijdag wakker werd, was mijn tekst klaar. Ik denk
dat de hersenen ook tijdens de slaap blijven werken.
Uit het boek Kijk naar de zon! samengesteld door Peter Ausloos
