Je mag nog zo deskundig zijn of zo geleerd,
als je de liefde niet hebt,
ben je een vakidioot of een super-geschoolde
theoreticus.
Je mag nog zo pedagogisch onderlegd zijn,
als je niet van je kinderen houdt,
vermink je ze voor het leven.
Je mag nog zo maatschappelijk-sociaal bekwaam zijn
en alle begeleidingstechnieken bezitten,
zolang de mensen alleen ‘je cliënten’ zijn,
werk je met hen zonder met je hart
bij hen te zijn.
Zolang je een bekwaam dokter bent,
een volmaakt technisch onderlegd verpleger
of een vlotte ambulancier,
zal je de zieke mens nooit zelf raken of bereiken.
Want zonder liefde ben je niets!
Zonder liefde ben je alleen maar de optelling
en de som van je bekwaamheden.
Hiermee heb ik niet gezegd
dat scholing en vorming onbelangrijk zijn
wanneer je verantwoord met mensen wil omgaan
als dokter, opvoeder of begeleider.
Maar wij leven in een tijd
waar de mens alleen maar waard is wat hij kan;
hij wordt totaal gewaardeerd
naar zijn bekwaamheden en prestaties.
Het wordt de hoogste tijd
om waardering op te brengen
voor wat niet te meten of te betalen is,
voor wat buiten diploma’s valt…
Hier wegen àndere wegen door…
woorden als inzet,
een hart hebben voor de mensen,
tijd voor hen maken,
kortom: van mensen durven houden.
Anders wordt de beste vader
de hoogste geschoolde pedagoog
en de liefste echtgenote
de best getrainde relatiedeskundige.
Zonder liefde is alles waardeloos!
Alleen de liefde
kan de mens teruggeven
aan zichzelf!
Uit het boek Kijk naar de zon! samengesteld door Peter Ausloos
