Lastig moet het zijn
en pijnlijk
als je zoon of dochter
de weg bergaf inslaat.
Daar sta je dan,
machteloos, teleurgesteld,
opstandig en vol vragen.
Tegen beter weten in
tracht je te overtuigen,
te helpen, het tij te keren.
En je kijkt toe…
Je roept de hemel aan,
je sluit je af,
beschaamd, ontredderd.
De neerwaartse spiraal
zuigt langs alle kanten.
En toch
leeft er een sprankel hoop,
blijf je geloven
dat op een dag
weer alles keert tot rust
en vrede…
Barmhartige God,
wees al deze mensen nabij,
zij die afdwalen of verloren lopen,
zij die thuis in tanen wachten.
Wees hen genadig met uw belofte
dat Gij er zijt,
misschien vandaag nog niet te voelen,
maar minstens te vermoeden.
Keer het tij,
dat op een dag
weer uitzicht komt,
hoop op leven,
opstand uit de duisternis,
vooruitzicht op Pasen.
Uit het boek Onderweg van Wies Merckx
