“In een graf moet je Jezus niet zoeken,
daar vind je Hem niet.”
Durven wij dat ook geloven
voor al onze lieve doden?
Komt iemand niet opnieuw tot leven
in de verhalen,
in de foto’s,
in honderd anekdotes,
in het voelen dat zij er nog is.
Dat doet pijn,
dat kan je niet ontkennen.
Maar het doet tegelijkertijd zo deugd
om haar nabij te weten,
alsof we samen spreken,
net als vroeger.
Alsof we plannen maken
om verder te leven,
ik hier en zij daar,
veraf en toch bij mij.
Misschien is dit gevoel te mooi.
Maar ik durf geloven
dat God ons samen blijft dragen,
dan kan ik opstaan,
wordt het weer eens Pasen.
Uit het boek Onderweg van Wies Merckx
