Emmaüs

Een Opkikkertje Van Hedwig Van Peteghem
Ik kwam een vrouw en een man tegen. Een doordeweekse ontmoeting. Na de gebruikelijke formules over werk en weer, gezondheid en kinderen begon de moedeloosheid langzaam zichtbaar te worden. Ze hadden al zoveel meegemaakt. En het stopte maar niet. De droom van hun leven waar ze zo hadden naar uitgezien was stukje bij beetje aan flarden gevlogen. Waar hadden al hun inspanningen voor gediend? Het resultaat van al hun zwoegen en zorgen sprak elke verbeelding tegen. Ook dit leek me nog een bekend verhaal, want bij zoveel mensen heeft de ‘voorbije toekomst’ zoveel andere dingen gebracht dan ze eigenlijk hadden geprogrammeerd. Alsof het leven een eigen weg gaat, los van onze plannen. Letterlijk en figuurlijk ben ik stil blijven staan. Want elke mens moet zijn ervaringen naar buiten kunnen brengen, al is het voor de tiende keer. Door een stukje van je leven mee te delen, deel je het ook met anderen. Het vraagt alleen vertrouwen en respect. Wat tijd en plaats maken waarin diegene die je ontmoet eregast mag zijn. Zo luisteren alsof je zijn verhaal voor de eerste keer hoort, omdat tussen de woorden het puntje van zijn hart zichtbaar wordt, en dus ook diepe vreugde en groot verdriet. Door te blijven luisteren kom je mensen van binnen tegen. En dat doet deugd. Ondanks het zware gewicht van het verleden blijft er genoeg hoop en perspectief om enthousiast verder te gaan. Het enige wat nodig is: iemand die bij je stil blijft staan, waardoor je rust ervaart… en kracht om terug in beweging te komen. Elke dag kom je zo iemand tegen, maar je zal hem niet direct herkennen, tenzij in het breken en het delen. De man en de vrouw zetten hun weg verder. En jij ook.