Het hart van de aarde is een wonder hart,
een hart dat leeft en leven geeft.
In elke lente licht het gelaat van de aarde op,
levenslustig en paradijselijk
tot aan de rand van de monstersteden.
Daar heeft de mens de aarde
zo diep in het gezicht geslagen
dat het hart er dodelijk werd door getroffen.
De zon kan het beton niet doen bloeien.
De bomen zijn gesneuveld,
de vogels vinden geen nest
en het vergeet-mij-nietje is voor goed vergeten.
Beken sterven in riolen.
De stilte wordt verdronken in lawaai
en het water loopt door smalle buizen.
Waar de aarde niet meer ademen kan,
begint het stervensproces van alle leven.
Mens toch,
luister naar het stervend hart van moeder aarde
en vergeet nooit dat elke slag
op het gezicht van moeder aarde
een aanslag is op jezelf!
Uit het boek Kijk naar de zon! samengesteld door Peter Ausloos
