‘Coole’ Kerstmijmering

Dit artikel is van de hand van Jan Laurys en werd overgenomen uit VISIE van 18 december 2009.
Men kan er niet onderuit. Macho blijft in. Wie niet sterk is of zich niet sterk toont, is een loser, een softie. Sterk, snel, stoer, knap, handig, hard, cool, dat zijn de adjectieven die men zich graag toe-eigent. En dat geldt voor alle domeinen van het maatschappelijk leven. Soms is het wat speels: kledij bijvoorbeeld, zeker in de jongerencultuur. Het wordt wat moeilijker als het gaat om het aanvaarden van gezag. Men laat zich zomaar niets meer zeggen: “wat denkt die wel?” Het loopt verkeerd als we de gevallen van burentwisten zien oplopen en zelfs intra-familiaal geweld. Het uit zich ook in het toenemend aantal gevallen van verkeersagressie. Het individu is ontvoogd en mondig geworden. Hoorde ik Freek De Jonghe enkel weken geleden niet zeggen: “men heeft de mensen ontvoogd en mondig gemaakt, maar het zijn diezelfde mensen die ons nu toeroepen dat we onze mond moeten houden.” Ik weet het, ’t is op het randje, maar toch.
Ook de politiek is een macho wereldje. Stoere uitspraken en harde standpunten staan goed en getuigen van een duidelijke visie en beginselvastheid. Toegeven is verliezen, een prijs betalen is verraad. Beloftes niet volledig waarmaken omwille van de gekende compromissen is bedriegen.
Probleem is wel dat wanneer iedereen die richting uitgaat, het uiteindelijk niet meer mogelijk zal zijn beslissingen te nemen. Men komt diametraal tegenover elkaar te staan, bruggen zijn niet meer mogelijk. En toch, beslissingen nemen is altijd wat toegeven, compromissen maken. Vertrekken met een mooi paard en eindigen met een kameel is dikwijls een noodzakelijk verhaal. En is dat zo erg?
Mildheid en barmhartigheid zijn oude christelijke deugden. Moesten we deze ook in de politiek wat meer toepassen zouden we ons heel wat tijd en energieverlies kunnen besparen en ons meer met de essentie kunnen bezighouden. Misschien wordt mild en barmhartig zijn ooit wel cool?
(Tot zover Jan Laurys)
C.L.