Uit een artikel van Kelly Keasberry
In juni verruilde de oud-katholieke* priester Johannes Maertens Calais voor Londen. Een bewuste keuze nadat hij drie en een half jaar ooggetuige was van de situatie van vluchtelingen: “Ik had een break nodig, ik kon al het lijden niet meer aan. Eerst ben ik teruggekeerd naar het oud-katholieke klooster in Temse voor rust, maar daarna ben ik naar Londen vertrokken omdat ik niet volledig niets kon doen.”
“In Calais heb ik enorm veel menselijk lijden gezien”, getuigt de priester. “Er zijn momenten geweest waarop ik genoeg had van al dat lijden, waarop ik vroeg aan God: ‘Waarom grijpt U niet in? Beëindig dat toch, die menselijke vrijheid, want we kunnen er niet mee om’. Je ziet politieagenten die gedwongen worden om ontmenselijkende dingen te doen. Je ziet hoe men tegemoet probeert te komen aan reële vragen, maar tegelijkertijd is er de druk van de politiek, van de kiezer die geen vluchtelingen wil. Een overheid de enerzijds voorziet in toiletten en voedselbedeling en anderzijds tentenkampen vernietigt, heeft mij wel een beetje mijn geloof doen verliezen in overheden en hoe we zulke problemen ooit via een georganiseerde democratie moeten oplossen. De democratie is het beste systeem dat we hebben, maar wel een dat mensen verdeelt. We moeten als maatschappij toch eens serieus nadenken over hoe we polarisering kunnen tegengaan en een democratie creëren die mensen samenbrengt.”
*Oud-katholieke kerken danken hun ontstaan aan de afwijzing van het Romeinse kerkcentralisme. Later wezen zij ook het dogma van de pauselijke onfeilbaarheid en het dogma van de Onbevlekte Ontvangenis af.
