In de naam van de Vader, met Luc Van Looy: Kerk als dienst

Diaconie is de derde dimensie van ons Kerk-zijn, naast de liturgie en de verkondiging van het evangelie. De mens wordt in zijn diepste geraakt door de vergeving van zijn zwakheden en door de liefde voor de naaste. ‘Zozeer heeft God de wereld liefgehad dat Hij zijn enige Zoon niet heeft gespaard maar hem overgeleverd heeft tot de dood’, voor het geluk van alle mensen.

Wanneer we dit op onszelf toepassen zal de eerste typische dienst van een christengelovige zijn dat hij door zijn vergevingsgezindheid de ziel en het hart van de mensen tot rust brengt. Er bestaat geen grotere dienst aan de medemens dan diens innerlijke rust te bevorderen. Het Tweede Vaticaans Concilie heeft een mensbeeld ontwikkeld van eerbied en zorg voor iedere mens: ‘Een positieve duiding van de mens in de wereld, als vrij en autonoom bestaan dat in liefde leeft vanuit het geloof’.

Een tweede dienst biedt de Kerk door de ontwikkeling van een sociale leer. Het brengt rust in de mens wanneer hij weet hoe hij moet handelen om mee te werken aan een positieve wereld. Het kan soms lijken alsof de Kerk streng is in verband met sociale en ethische standpunten, nochtans is het rustgevend wanneer in alle eerlijkheid duidelijkheid nagestreefd wordt. De waarheid zoeken en bevestigen in verband met jezelf, de ander en God, brengt vrede en sereniteit. Dit geldt niet enkel voor het individuele leven van de gelovige, maar ook voor ieder mens, individueel en in gemeenschap. De Kerk bewijst de samenleving dan ook een dienst door haar stem te laten horen, ook in de media, omdat de stem van het evangelie bedoeld is voor het geluk van iedereen.

Uit het boek: In de naam van de Vader, 365 fragmenten uit homilieën en toespraken van MGR. LUC VAN LOOY (uitgegeven door Halewijn in 2018)

Misvieringen vanaf mei 2019

Vanaf de maand mei zullen de zondagsvieringen beginnen om 9.30 u. De tweede en de vierde zondag van de maand zal er eucharistieviering zijn en de andere zondagen woord- en communiedienst. Twee paters norbertijnen van de Abdij van Park, pater Jef Van Osta en pater Filip Noël, zullen afwisselend de eucharistievieringen voorgaan.

Er is nog één uitzondering: op 2 juni (1^ste Communie), zal pater Philip Debruyne de eucharistieviering voorgaan en die begint om 10.00 u.

In de naam van de Vader, met Luc Van Looy: Dienstbaar en beschikbaar

Het dienstbaar-in-de-gemeenschap-staan tekent diegene die tot diaken en priester geroepen is. Trouwens, de priesters zijn zelf eerst diaken gewijd. Binnen het priesterschap van alle gelovigen – die allen door hun doopsel geroepen zijn om ‘heilig en vlekkeloos voor God te staan als een offergave’ – staat de priester ten dienste van de verkondigingsopdracht van de gelovigen, ten dienste van de diaconale opdracht van de gelovigen, ten dienste van de gelovigen die als gemeenschap het offer opdragen van Christus’ lichaam en bloed. De ambtsdrager-priester is zo de garant dat zijn gemeenschap haar taak vervult. Hij zorgt ervoor dat zijn gemeenschap verkondigt, viert en dienst bewijst aan de medemens, in het bijzonder aan kleinen, zieken, aan mensen die geen erkenning krijgen in de samenleving. Ontwapenend in de wereld staan, niet op zijn strepen staan, beschikbaar en bereikbaar. Dat is wat van elke christen verwacht wordt, naar het voorbeeld van Jezus zelf. Samen zijn we dus verantwoordelijk, zijn we Kerk, om Christus en zijn evangelie handen en voeten te geven.

Goede vrienden gelovigen, bid voor de Kerk, bid voor uw priesters, bid veel voor uw priesters en diakens, dat ze vol stromen van de Geest van God, dat ze inspireren en oriënteren op onze weg naar Christus, naar de waarheid, naar het leven in zijn Koninkrijk. Moedig hen aan, bevestig en bemoedig hen, vergeef hen waar nodig, zoals wij aan iedereen vergeven, zeventig maal zeven maal. Indien we merken dat ze blind zijn voor bepaalde situaties, open hun ogen zoals ook wij verwachten dat men onze ogen opent. Doe hen opstaan indien je merkt dat ze ontmoedigd zijn, zoals ook wij verwachten dat iemand ons opricht uit onze verslagenheid.

Uit het boek: In de naam van de Vader, 365 fragmenten uit homilieën en toespraken van MGR. LUC VAN LOOY (uitgegeven door Halewijn in 2018)

Gelezen in TERTIO van 27 maart 2019

“Eendracht maakt macht”

Uit een artikel van Emmanuel Van Lierde

De Italiaanse politicus Enrico Letta maakte na zijn premierschap in 2015 de overstap naar de academische wereld in Parijs. Werken met jongeren uit alle continenten bevalt hem zichtbaar. “Jongeren zijn de toekomst, zij geloven in het Europese project en plukken er de vruchten van. Onderwijs levert een belangrijke bijdrage aan de Europese integratie. Een Europese Unie die verdeeld geraakt, marginaliseert zichzelf in deze wereld”, zegt hij.

Enrico Letta is te gast bij de Grandes Conférences Cartholiques in Brussel om er te spreken over zijn boek Faire l’Europe dans un monde de brutes. Vooraf krijgt Tertio de kans de gewezen premier van Italië te interviewen.

“Om Europa te redden, moeten we de aantrekkelijkheid van onze waarden sterker uitspelen”, schrijft u, maar delen we wel dezelfde waarden binnen Europa? Er zijn toch grote verschillen tussen noord en zuid, oost en west binnen dit continent?

“Volgens mij is er meer eenheid dan we denken. De democratie, de mensenrechten, de gelijkwaardigheid van man en vrouw, de scheiding van kerk en staat, het neen aan de doodstraf. Elders in de wereld zie ik niet dezelfde verdediging van rechten en vrijheden. Net als je ver van Europa bent, ontdek je dat. Daarom hecht ik veel belang aan reizen en het Erasmusprogramma voor studenten. Onderwijs kan helpen die eenheid in waarden te ontdekken. Het leven in de Europese hoofdsteden verschilt weinig van elkaar. Dat besef je als je op andere plekken in de wereld komt.”

De kosmopolieten vinden dat, maar er zijn ook burgers die niet genieten van de voordelen van de globalisatie en die zich terugplooien op zichzelf. Hoe gaat u daarmee om?

“Om ermee om te gaan, dienen we die reactie eerst te begrijpen. Drie jaar geleden had niemand het verwacht dat Trump het zou halen, het VK voor de Brexit zou kiezen, de ‘onbekende’ Emmanuel Macron president zou worden en er in Italië een regering zou worden gevormd met de Vijfsterrenbeweging en de Lega. Het zijn allemaal gebeurtenissen die we voor onmogelijk hielden. Het toont een grote onvoorspelbaarheid. Dat leidt tot onzekerheid en angst. Vroeger had je kleine wijzigingen op lange termijn. Nu volgt het ene feit zo snel op het andere. Niemand kan op dit moment voorspellen wat de uitslag van de Europese verkiezingen in mei zal zijn. De digitalisering speelt een grote rol. Ze wijzigt de democratie en de politiek. De relaties tussen de burgers en de instellingen veranderen erdoor: je kunt vandaag meer invloed uitoefenen via de sociale media dan in het stemhokje. Die technologische evoluties leggen ook een generatiekloof bloot. Ouderen weten soms niet hoe het werkt en vragen dan om raad aan jongeren. Dat zet de wereld op z’n kop. Vroeger dienden jongeren altijd uitleg te vragen aan ouderen. Nu is het omgekeerd en worden de ouderen afgeschreven. En de generaties volgen elkaar steeds sneller op. Dat genereert eveneens angst: hoelang tel ik nog mee?”

“We leven allemaal beter dan vijftig jaar geleden en toch denken we dat het vroeger beter was. De nostalgie tiert welig. Waar is de hoop voor de toekomst gebleven? Vandaag is de grote verleiding achterom te kijken: Make America Great Again, met de klemtoon op dat laatste woord, ‘opnieuw’, zoals vroeger dus. Hoe gaan we daarmee om? Europa moet opnieuw antwoorden geven op de vragen van gewone mensen. De EU moet weer oog hebben voor de dagelijkse bekommernissen van haar burgers.”

Paus Franciscus wees er in zijn toespraken tot Europa op dat het continent oogt als een vermoeide grootmoeder. Waren dat eveneens pogingen om Europa wakker te schudden?

“Hij is de eerste niet-Europese paus en hij nodigt ons uit op te staan als continent en een rol in de wereld te blijven spelen. Dat vind ik indrukwekkend. Het is positief dat hij als niet-Europeaan ons uitdaagt en in de spiegel doet kijken. Ik stel trouwens vast dat de kerk op allerlei niveaus begaan is met Europa. Ik vermeld de Semaines sociales de France. Ook de Duitse kardinaal Reinhard Marx was als voorzitter van de Comece (de Commissie van bisschoppenconferenties in de EU, waarvan Marx tot het voorjaar 2018 voorzitter was, nvdr) een inspirerende voorvechter van Europa.”

In de naam van de Vader, met Luc Van Looy: Menselijk leed aanraken

In het verhaal dat de evangelist Johannes vertelt over de dood van Jezus’ goede vriend Lazarus, ontmoeten we Jezus die het menselijk leed aanraakt (Joh 11). We vinden hem te midden van een rouwende familie en haar dorpsgenoten. ‘Jezus wil dat wij het menselijke leed aanraken, het lijdende lichaam van de ander. Hij verwacht van ons dat we afzien van het zoeken naar persoonlijke of gemeenschappelijke vluchtheuvels die ons toelaten op veilige afstand te blijven van menselijke drama’s’ (Evangelii gaudium, nr. 270). Vaak zien we Jezus omringd door het volk in situaties van lijden. De vrouw die hem aanraakt terwijl iedereen rond hem staat te drummen, de blinde die roept langs de weg, de hongerige menigte bij de broodvermenigvuldiging, de begrafenisstoet van Naïm… Sterker nog dus in de confrontatie met de dode Lazarus. De passie die Jezus vervulde staat ten dienste van het leven.

In een interview met de paus viel me op dat hij sprak van een ‘verdoken euthanasie’ daar waar in de maatschappij te weinig aandacht gegeven wordt aan ouderen, eenzamen en zelfs jongeren en kinderen. Het voorbeeld van Jezus plaatst ons oog in oog met de concrete mens. ‘Gewonnen door dit voorbeeld, willen wij ons ten volle in de samenleving integreren, het leven van allen delen en hun onrust of zorgen beluisteren, materieel en spiritueel met hen samenwerken in alles wat ze nodig hebben, ons verheugen met hen die vreugdevol zijn, wenen met hen die bedroefd zijn en ons inzetten voor de opbouw van een nieuwe wereld, schouder aan schouder met de anderen. In geen geval als een verplichting, noch als een gewicht waaronder we gebukt gaan, maar als een persoonlijke keuze die ons met vreugde vervult en ons een identiteit geeft’ (Evangelii gaudium, nr. 269).

Uit het boek: In de naam van de Vader, 365 fragmenten uit homilieën en toespraken van MGR. LUC VAN LOOY (uitgegeven door Halewijn in 2018)

Gelezen in TERTIO van 13 maart 2019: Goede bedoelingen volstaan niet

Uit een standpunt van Frederique Vanneuville

De Vismooil’n kregen via sociale en andere media de volle laag met beschuldigingen van antisemitisme, vele vanuit joodse hoek, maar ook de Europese Commissie reageerde geschokt, evenals Unesco, die Aalst Carnaval in 2010 als immaterieel erfgoed erkende. Verontwaardiging alom, in beide richtingen, want er was ook onbegrip voor de commotie.

Burgemeester D’Haese bleef herhalen dat het geenszins de bedoeling was joden te schofferen. Maar dat goede bedoelingen niet volstaan, weet een klein kind. Waren de internationale reacties overtrokken? Ja, toch wel, maar in tijden van internet en sociale media is het moeilijk de specifieke context en modaliteiten van Aalst Carnaval over te brengen aan eenieder die van hier tot in Amerika de beelden van de bewuste praalwagen onder ogen krijgt.

Lange tenen? “Zere tenen”, corrigeerde Terry Davids, directeur van Joods Actueel in Van Gils & Gasten op één. Littekens van eeuwenlange vervolging. Christenen moeten daar een bijzondere gevoeligheid voor hebben. Enerzijds is het christelijke geloof geënt op het joodse geloof, anderzijds heeft de christelijke traditie onder meer met tal van jood-onvriendelijke evangeliepassages van in het begin munitie geleverd voor anti-joodse gevoelens, met Joannes 8,44 – “Jullie zijn kinderen van de duivel” – als ongemakkelijk hoogtepunt. Zelfs al had de evangelist “het niet zo bedoeld”, zijn straffe bewoordingen hebben eeuwenlang interpretaties gevoed die nefast waren voor het joodse volk.

Aalst Carnaval is allang geen kerkelijk feest meer, carnaval is allang niet meer de opmaat naar de beschuldiging van Godsmoord met Pasen en paus Franciscus benadrukte vorige week in een audiëntie met de American Jewish Committee nog maar eens het kerkelijke standpunt dat antisemitisme voor een christen een complete contradictie is.

In de naam van de Vader, met Luc Van Looy: Priester: getuige van geloof

We beluisteren paus Franciscus: ‘We moeten uittrekken om ons gezalfd zijn (als priester) te ervaren. Naar de periferie waar lijden is, waar bloed vergoten wordt, waar blindheid heerst die wenst te zien, waar gevangenen zijn van zo vele perverse meesters. Het is niet in onze eigen ervaring of in onze introspectie dat we de Heer ontmoeten… Wie niet uit zichzelf treedt wordt in plaats van middelaar (mediator) beetje bij beetje tussenpersoon of makelaar (intermediator). De bemiddelaar en de makelaar hebben reeds hun loon gekregen, ze zetten niet in met hun eigen vel en hun eigen hart. Ze worden tenslotte triestig, triestige priesters. Dit vraag ik jullie: ‘Word herders met de geur van de schapen’ (Chrismaviering 2013).

We kunnen de kudde van God niet leiden indien we niet aanvaarden door zijn wil gedreven te worden naar waar we niet wensen, indien we niet bereid zijn te getuigen van Christus met de gave van onszelf, zonder reserve, zonder berekening… Een goede priester kent men aan de manier waarop hij zijn volk zalft met olie. Dit is duidelijk. Wanneer onze mensen gezalfd worden met de olie van de vreugde, dan merkt men dat bijvoorbeeld wanneer ze uit de eucharistieviering komen met het gezicht van iemand die een goede boodschap meegekregen heeft.

De priester is eerst en vooral getuige van zijn geloof in Christus. Hij gaat voor in de eucharistie en in de andere sacramenten als vertegenwoordiger van Christus en van de Kerk. Hij is de eerste om gist in het deeg te zijn, daardoor nodigt hij uit tot het volgen van Christus. Man van geloof is hij, getuige, ‘martelaar’ van het kruis van Christus en van zijn totale gegevenheid voor zijn volk. Het geloof voedt hij door zijn dagelijks gebed, zijn dagelijkse eucharistieviering, het sacrament van verzoening, zijn verdieping in de Schrift en het gebed van de Kerk. Hij coördineert de pastoraal samen met zijn medewerkers en richt zijn aandacht op de hele gelovige gemeenschap, maar hij zoekt ook diegenen die niet tot deze schaapstal behoren te bereiken met de boodschap van het evangelie.

Uit het boek: In de naam van de Vader, 365 fragmenten uit homilieën en toespraken van MGR. LUC VAN LOOY (uitgegeven door Halewijn in 2018)