Een OPKIKKERTJE van Hedwig Van Peteghem
Ik hoor nogal wat mensen vandaag de dag zeggen hoe saai en vervelend vieren toch is. Ja, ik bedoel wel degelijk: georganiseerde feesten. En ongeacht de leeftijd worden dan argumenten als deze naar voren geschoven. Het is nogal een stijve bedoening. Het is mijn stijl van muziek niet. Ik ken nauwelijks de helft van de mensen. Kortom, het past nogal moeilijk in mijn levenspatroon en levensritme. Ja, ook met feesten is het zover gekomen dat het in ons kraam moet passen, dat het op onze maat moet gesneden zijn.
Ik weet het, ik ben aan het overdrijven, wat niet betekent dat het bovenstaande één en al leugen zou zijn. Maar waar ik naartoe wil is dit. Vieren veronderstelt een houding die omgekeerd evenredig is met onze manier van leven: jachtig, druk, hectisch.
De uitdrukking de teugels vieren is waarschijnlijk voor iedereen wel gekend. Vieren is dan loslaten. Misschien wringt daar het schoentje. Vieren veronderstelt dat we niet alles zelf in de hand hebben en plannen. Want het gaat om de ander. Het veronderstelt een openheid waarin de ander mag binnenkomen. Eucharistie vieren is daarom zo moeilijk: God - al is het maar voor even - in je leven binnenlaten, en je eigen planning een ogenblik opzij zetten. Maar eigenaardig genoeg: het levert je een enorme portie innerlijke rust. Vieren is: met open handen, niet krampachtig, de Ander met een hoofdletter leren schrijven, omdat hij of zij zo belangrijk is.
Tot zover Hedwig Van Peteghem.
C.L.
