Weerspreuk: Sint-Walburgis

25 februari en 1 mei: Regen in Sint Walburgisnacht Heeft steeds de kelder vol gebracht.
Eens per jaar, in de Walburgisnacht, tussen 30 april en 1 mei, vliegen toverkollen op hun bezems naar de heksensabbat in het Harzgebergte. Het is de laatste nacht waarin het duister heerst, in mei neemt het licht het regime over. De koppeling van Walburgis aan die heksensabbat vindt zijn oorsprong in het toeval dat een Beierse bisschop haar op de eerste mei tot heilige verhief - vroeger mochten bisschoppen dat - wat haar in een deel van Duitsland een extra feest op die datum verschafte.
Walburgis of Walburga stamde alweer uit een Angelsaksische adellijke familie waarin de heiligheid als een virus rondging. De geloofsverkondigers Sint-Willibald en Sint-Wunibald waren haar broers, de heilige Lioba was een nicht en Bonifatius, de apostel van de Duitse en Friese gewesten, een oom. Het was haast niet te vermijden dat Walburgis de religieuze kant opging, en ja, abdis zou ze ook nog worden, maar evengoed week haar leven af van het standaardrelaas. Engeland hoefde toen, in de achtste eeuw, niet meer voor het christendom te worden gewonnen. De evangelisatie had zich verplaatst naar het vasteland, waar de Engelse en Ierse missionarissen handen tekort kwamen. Daarom vroeg Bonifatius of Walburgis en Lioba wilden overkomen, wat in die tijd niet zonder gevaar was. Maar de jonge vrouwen voelden wel voor pionierswerk, staken bij vliegende storm de Noordzee over en reisden met een kar naar de Duitse binnenlanden. Soms gescheiden, soms vereend leidden zij patrouilles van nonnen ter ondersteuning van de geloofshelden, tot ze in Beieren een door Wunibald gesticht dubbelklooster voor mannen en vrouwen betrokken. Net rond dat jaar werd oom Bonifatius met een vijftigkoppige monnikenkaravaan vermoord.
Dat Walburgis tot hoofd van beide kloosters werd gekozen, bevestigt dat zij als vrouw een zeldzaam hoog aanzien bezat. Ze kon organiseren, hield eens per week in het mannenklooster lezingen over bijbelkennis en zette tal van activiteiten op touw, vooral op onderwijsgebied. Een kostschool die zij stichtte werd een brandpunt - vermoedelijk het eerste! - voor de opleiding van jonge vrouwen. Na die beschavingsarbeid vele jaren te hebben verricht overleed zij op 25 februari 779.
Haar school en abdij in Eichstätt bleven bestaan en bezitten sinds 1852 zelfs dochterhuizen in de Verenigde Staten. Anders dan de meeste heilige vrouwen uit haar tijd is Walburgis dus niet verschrompeld tot een devotieprentje. Onder haar schutse zijn nog honderden vrouwen, benedictinessen, actief.
(Uit Alle Heiligen van Wim Zaal)
C.L.