woensdag 10 juni 2020
In de Korbeekse beemden
In de naam van de Vader, met Luc Van Looy: Onze taak
Onze taak is de noden te zien en er op in te gaan. De geloofwaardigheid van het evangelie, van Christus’ leven, ligt in onze handen. Mensen zien ons bezig, zien ons bidden, zien ons zorg dragen en zeggen hopelijk: ‘Waarachtig deze man of vrouw is een rechtvaardige’ (Lc 23,47).
Onze taak is leven geven, doen zien, doen inzien, geïnspireerd door de houding van Jezus. Leven geven aan mensen die het niet hebben: aan armen, aan uitzichtlozen, aan mensen zonder toekomst, aan ongelovigen, aan mensen die niemand vertrouwen, aan mensen die vastzitten aan de materie.
Onze taak is het mensen gelukkig te maken. Dit lukt enkel wanneer we zijn als nederigen van hart, zachtmoedigen, hongerenden naar gerechtigheid, barmhartigen, zuiveren van hart, vredestichters. Dit kan niet zonder Jezus. In de Bergrede zegt Hij: ‘Jullie zijn gelukkig als ze jullie uitschelden en vervolgen en je van allerlei kwaad betichten vanwege Mij’ (Mt 5,11).
Onze taak is op pad te gaan, door Christus gezonden, zonder iets mee te nemen, enkel het woord vrede mogen we meenemen (Lc 10,5). Vrede brengen is ‘geluk’ brengen: ‘Gelukkig die vrede brengen, want zij zullen kinderen van God genoemd worden’ (Mt 5,9).
Uit het boek: In de naam van de Vader, 365 fragmenten uit homilieën en toespraken van MGR. LUC VAN LOOY (uitgegeven door Halewijn in 2018)
woensdag 3 juni 2020
Gelezen in TERTIO van 20 mei 2020: Leo’s revolutie
Uit een standpunt van Emmanuel Van Lierde
Onlangs was het Hemelvaart, tevens het feest van de christelijke arbeidersbeweging. Die gedenkt dat paus Leo XIII in 1891 op die hoogdag zijn encycliek Rerum Novarum afkondigde. Dat schrijven vormt niet alleen het begin van een meer gesystematiseerde sociale leer van de kerk, maar symboliseert ook een koerswijziging van de rooms-katholieke kerk tegenover de moderniteit en de wereld. De door paus Franciscus beoogde hervormingen naar een missionaire, sociale, barmhartige en nederige kerk begonnen eigenlijk bij Leo XIII.
Paus Leo XIII zorgde voor een onverwachte revolutie. Onder zijn voorgangers Gregorius XVI en Pius IX stond de kerk lijnrecht tegenover het modernisme en vervloekte ze de nieuwe rechten en vrijheden.
Op het rechte pad
Maar toen koos het conclaaf in 1878 voor graaf Vincenzo Gioacchino Pecci (1810-1903). Hij zou een overgangspaus worden want voor die tijd had de kardinaal een al hoge leeftijd: 68. De ironie wil dat Leo XIII 25 jaar op de stoel van Petrus bleef zitten en een kast vol encyclieken publiceerde, die een nieuw tijdperk voor de kerk zouden inluiden. Het komt erop neer dat de katholieken vanaf dan de kern van het evangelie gingen herontdekken en in hun traditie bouwstenen vonden om de moderne verworvenheden te accepteren, waarna ze van binnenuit kritiek konden geven op de ontsporingen van de moderniteit vanuit een oprechte bekommernis om de aberraties bij te sturen en de wereld te verbeteren. Dat proces van nieuwe evangelisatie en van het herontdekken van de eigen bronnen, om van daaruit de dialoog met de wereld aan te gaan, kende een hoogtepunt tijdens het Tweede Vaticaans Concilie. Kerk en wereld kunnen van elkaar leren en in die wisselwerking kunnen ze bovendien elkaar op het rechte pad houden. De wereld kan de kerk van dienst zijn om bijgeloof of machtsmisbruik tegen te gaan, de kerk kan omgekeerd bijvoorbeeld wijzen op het onrecht dat een kapitalistische economie teweegbrengt.
De natuur in Korbeek-Dijle
Copyright
Stef Van Wambeke: Blokkenstraat, Meanderende Dijle
In de naam van de Vader, met Luc Van Looy: Inzicht
Deze gave gaat in tegen alle oppervlakkigheid. Het intellect is niet tevreden met uiterlijke verschijningen, met materiële beslommeringen of interesses. Het zoekt het mysterie en wenst het geheim van de mens te ontdekken, te erkennen en te begrijpen in de andere en in de natuur. Het zoekt het goede in moeilijke situaties en ontwikkelt een positieve kijk op de dingen. Het leest, exploreert, zonder vlugge conclusies te trekken.
Het intellect zoekt, maar geeft niet toe aan een ‘ongeveer’, of jammert niet over situaties. Nooit zegt het: ‘Och, er is toch niets aan te doen.’ Het zoekt verder, naar de kern van de zaak, naar objectiviteit.
Intellect is de gave van het stil-staan, van kijken met gesloten ogen. Zo zoekt het naar waarheid, recht, zuiverheid. De bron of voedingsbodem van het intellect is het Woord van God. Want is het er uiteindelijk niet om te doen Christus te kennen, ook in al zijn menselijkheid? Christus nodigt immers uit om verder na te denken. Hij opent horizonten, nieuwe perspectieven.
Uiteindelijk geeft het intellect een versnelling meer aan de mens.
Uit het boek: In de naam van de Vader, 365 fragmenten uit homilieën en toespraken van MGR. LUC VAN LOOY (uitgegeven door Halewijn in 2018)
dinsdag 2 juni 2020
woensdag 27 mei 2020
Gelezen in TERTIO van 13 mei 2020
1 . Wereldbijendag
Uit een artikel van Ludwig De Vocht
Sinds 2018 gaat telkens op 20 mei de internationale aandacht uit naar het belang van bijen en andere bestuivers. Wereldbijendag verdient in het huidige Internationale Jaar van de Plantengezondheid extra aandacht want bestuivers zorgen ervoor dat planten zaden krijgen en vruchten dragen. De Shakespeareaanse parafrase To bee or not to be vat het belang van bijen voor onze voedselzekerheid kernachtig samen.
Het Beloofde Land wordt in Exodus 3,8 en 3,17 “een land van melk en honing” genoemd. Het woord “honing” duikt in de Bijbel meer dan 60 maal op, maar over bijenteelt wordt met geen woord gerept. Archeologisch onderzoek heeft intussen aangetoond dat die teelt in Bijbelse tijden wel degelijk bestond en dat de bijen afkomstig waren uit het huidige Turkije.
De bloeiperiode van de bijenteelt in Vlaanderen en Brabant viel in de 16de en de 17de eeuw. Circa 30 tot 40 procent van de huishoudens in de Spaanse Nederlanden beschikte over enkele bijenkorven. Veel van onze voorvaders waren imkers in bijberoep. In de 18de eeuw kwam de bijenteelt evenwel in een crisis terecht, onder meer door de overschakeling van honing naar suiker als zoetstof.
Ambrosius (339-397) is de patroonheilige van de imkers. Een legende vertelt dat boven zijn wiegje een zwerm bijen vloog. Die druppelden honing in de mond van de baby waardoor de redevoeringen van de kerkvader “zoet als honing” zouden worden.
Bijen en hun honing waren symbolen voor welsprekendheid. Bij uitstek zijn Gods woorden en daden “zoeter dan honing” (Psalm 19,11).
2 . Terugkeer van de overheid
Uit een artikel van Frans Van Looveren, theoloog en gepensioneerd adviseur in de Kamer van Volksvertegenwoordigers
De samenleving wordt brutaal geconfronteerd met kwetsbaarheid en vergankelijkheid. We waren dat uit het oog verloren en die vergetelheid vertaalt zich nu in een harde landing.
In de coronacrisis zijn er een aantal onderhuidse verschuivingen aan de gang in onze cultuur. Er wacht ons een nieuw ”normaal”, dat noodgedwongen ernstige correcties zal aanbrengen aan onze manier van denken, leven en voelen.
Dienstmeisje van de markt
Wie trekt vandaag de grenzen? De overheid. Zij is terug. Zij is zichtbaar en voelbaar in het samenscholingsverbod, de hygiënische voorschriften, de gesloten landsgrenzen, de strenge handhaving. Als in de coronacrisis iets duidelijk is geworden, dan wel dat onze collectieve en individuele kwetsbaarheid meer bescherming vergt. Dat vraagt om een sterke(re) overheid. En dat vloekt met de ideologie die in de voorbije decennia mainstream is geworden. De overheid heeft zich “teruggetrokken”, zoals dat heet, en geeft ruimhartig vrij spel aan “de markt” om de maatschappelijke problemen op te lossen. Kortom, zij is zich gaan gedragen als het nederige dienstmeisje van de markt.
Wereldwijd werd in de voorbije jaren beknibbeld op de sociale bescherming, die steeds meer werd weggezet als een hinderlijke lastpost voor de ondernemingslust. De verzorgingsstaat was te duur en werd niet meer beschouwd als een vangnet, maar als een hangmat voor luiwammesen. En wat bleek bij de intocht van corona? Onze samenleving had nagelaten te voorzien in voldoende medisch materiaal om voorbereid te zijn op eventuele rampen. De woonzorgcentra waren niet uitgerust om crisissen aan te kunnen.
Het “marktisme” maakte al veel slachtoffers door stijgende ongelijkheid, burn-outs en depressies. Maar pas nu zien we welke gigantische puinhoop het neoliberale samenlevingsmodel heeft veroorzaakt. En het is moeilijk te geloven dat dat model de coronacrisis overleeft. Al bij de financiële crisis in 2008 beet de slang in haar eigen staart. In 2020 heeft zij zich gewurgd. En daar moeten we geen traan om laten.
Toekomstbeeld
De overheid mag niet langer de slaafse maîtresse zijn van de markt. Een sterkere overheid is nodig die ruimte laat voor de economie en ze waar nodig ook stimuleert. Tegelijkertijd moet zij evenwel de grenzen van diezelfde economie strenger bewaken in naam van het collectieve belang. Veel doortastender dan ze in de voorbije jaren deed, moet zij de sociale, medische en economische bescherming, alsook het bestrijden van de armoede ter harte nemen.
Abonneren op:
Posts (Atom)
