Gelezen in TERTIO van 12 juni 2019

“Alleen weg van nederigheid is vruchtbaar”

Uit een artikel van Geert De Cubber

Met de benoeming van Pierre Warin als 31^ste bisschop van Namen kiest paus Franciscus voor continuïteit. Sinds 2004 was hij al hulpbisschop van dat bisdom. “We moeten durven te zeggen wat ons als christenen bezighoudt. Christenen moeten zich durven te tonen. Dat vergt soms moed, zeker in een samenleving die niet langer christelijk is. Die visibiliteit verdraagt evenwel geen arrogantie. We dienen te spreken zoals Petrus in zijn eerste brief preciseert: met respect en zachtheid. Zonder het geloof op te leggen, maar door het nederig aan te bieden. Alleen de weg van de nederigheid is vruchtbaar.” Woorden van de nieuwe bisschop.

In de naam van de Vader, met Luc Van Looy: Onverschilligheid: de teloorgang van de barmhartigheid

Het evangelie roept op tot engagement, tot aandacht voor de lijdende mens. Dit doet Jezus in het bijzonder door zichzelf te engageren in het contact met zieken, zondaars, en in zijn gesprekken met de leerlingen. De onverschilligheid waarvan we vandaag getuige zijn staat juist in schril contrast met het engagement dat voortvloeit uit de erkenning van elke mens als naaste. Paus Franciscus schrijft in Misericordia vultus (Het gelaat van de barmhartigheid): ‘De hedendaagse mentaliteit lijkt zich te verzetten tegen Gods barmhartigheid en ze probeert het leven te doden en de notie van barmhartigheid zelf weg te halen uit het hart van de mens. De notie ‘barmhartigheid’ verstoort schijnbaar het welbevinden van de hedendaagse mens, die zich dankzij een nooit eerder geziene wetenschappelijke en technologische evolutie opwerpt als heer en meester over deze aarde’ (cf Gen 1,28)(nr.11). En in Amoris laetitia schrijft paus Franciscus over de barmhartigheid: ‘We stellen zoveel voorwaarden aan de barmhartigheid dat we haar concrete betekenis en haar werkelijk belang uithollen. Dat is de ergste manier waarop het evangelie zijn kracht verliest. Heel zeker sluit barmhartigheid bijvoorbeeld gerechtigheid en waarheid niet uit, maar in de eerste plaats moeten we zeggen dat barmhartigheid de volheid van gerechtigheid en de meest heldere openbaring van Gods waarheid is. Daarom dient men altijd te beseffen dat alle theologische begrippen ongeschikt zijn, die uiteindelijk de almacht van God en vooral zijn barmhartigheid in vraag stellen' (nr.311).

Uit het boek: In de naam van de Vader, 365 fragmenten uit homilieën en toespraken van MGR. LUC VAN LOOY (uitgegeven door Halewijn in 2018)

Eerste Communie in Korbeek-Dijle 2019

Op zondag 2 juni 2019 deden Andreas, Lieven, Loïc, Martijn en Mona hun Eerste Communie in Korbeek-Dijle onder het motto: Wij willen zonnekindjes zijn.

Als openingsgebed baden wij samen met voorganger Philip Debruyne:

Goede Vader, het is vandaag een bijzondere

dag voor deze kinderen, een feestdag voor ons

en ook voor U, die zoveel van mensen houdt.

Wij bidden U:

wees voor hen de zon,

waarnaar ze zich kunnen keren

als zonnebloemen in de tuin.

Laat hen groeien naar het licht,

in onze warmte en genegenheid.

Bewaar hen voor pijn en verdriet

en wees Jij de zon in hun leven.

Dit vragen wij door Jezus, onze Heer.

In de naam van de Vader, met Luc Van Looy: Eucharistie

Om de genade van God mee te delen kunnen we niet anders dan te vertrekken van het altaar. Het water vloeit van het altaar naar de vier windstreken. ‘De rivier brengt leven overal waar hij stroomt, het wemelt er van dieren. De zee zit vol vis, want de rivier die erin uitmondt, maakt het water gezond. Overal waar hij stroomt is volop leven’ (Ez 47,9).

Eucharistie is daarom een bron van leven, het water wordt weer gezond… ‘Een rivier met water dat leven geeft, helder als kristal, die ontsprong aan de troon van God en van het Lam’, zegt Johannes in het boek Openbaring (22,1). In de eucharistie ontstaat een ontmoeting tussen God en zijn volk. Dit leidt tot een dynamiek die een innerlijke bewogenheid van ieder tot uitdrukking brengt. Hier wordt duidelijk, vanuit de intensiteit van de ontmoeting met God in de eucharistie, dat wij geroepen zijn, niet enkel om bij God te verwijlen, maar om van hem uit te gaan naar alle mensen om ‘te handelen tot zijn gedachtenis'.

In de eucharistische gemeenschap staat Christus centraal, niet de voorganger, die handelt in naam van Christus en wordt door hem gezonden en gewijd. Hij bidt in de naam van Christus tot de Vader. Vandaar dat er in de gemeenschap gewijde dienaren zijn met de taak: ‘in de naam van Christus, de gezalfde van de Vader, te bidden tot de Vader, als vertegenwoordiger van de gemeenschap.’

Uit het boek: In de naam van de Vader, 365 fragmenten uit homilieën en toespraken van MGR. LUC VAN LOOY (uitgegeven door Halewijn in 2018)

Gelezen in TERTIO van 29 mei 2019

1 . “Het christendom wordt op een troon gezet, helaas om buitenlanders te weren”

Uit een column van Désanne Van Brederode, filosofe en auteur van romans

Steeds meer nationalistische, extreemrechtse partijleiders heulen met zogenaamd christelijke waarden die aan de basis liggen van de westerse beschaving – ook als ze zelf niet praktiserend gelovig zijn. Eerbetoon uit onverwachte hoek. Je ziet sommige christenen ervan glimmen. “Eindelijk erkenning, na jaren te zijn bespot.” Helaas wordt het christendom niet geprezen om zijn gastvrijheid, zorgzaamheid, geweldloosheid, radicale tolerantie, liefde. Het wordt op een troon gezet om buitenlanders, in hoofdzaak moslims, te weren. Er lijken christenen te zijn die het wel prima vinden en nog een tandje bijsteken. Leve de morele superioriteit. Dat is curieus. Omdat er nogal wat door rechts zo geprezen waarden (familie, de vrouw als maagd of moeder) overeenkomen met die in de traditionele islam. Het christendom komt bovendien ook uit het Midden-Oosten, en als het inderdaad de basis van “onze” beschaving vormt, dan is daar veel aan voorafgegaan: noordelijke volkeren, het Romeinse rijk – men zat aanvankelijk niet op bekering te wachten. Laten christenen zich roeren. Niet om te bekeren en kerken weer vol te krijgen, maar om te voorkomen dat het christendom een wapen wordt in de handen van mensen bij wie het niet om Jezus gaat, maar om Blut und Boden en een onwrikbare identiteit, die geen zelfreflectie of ontwikkeling behoeft. Het is afschuwelijk dat het antisemitisme mede kon ontstaan uit de gedachte dat de joden Jezus hebben laten kruisigen. Laat het toch niet zo zijn dat islamofobie nu wordt gelegitimeerd met een beroep op een slimme selectie christelijke waarden, de ene keer liberaal, de andere keer conservatief. Dan liever de spot van atheïsten: dat doet toch minder pijn.

2 . In Italië heerst consternatie omdat de extreemrechtse minister van Binnenlandse Zaken in zijn politieke campagnevoering religieuze symbolen als de rozenkrans of eerder al de kerststal misbruikte. Hij riep ook de hulp van Maria in voor winst in de verkiezingen. Gezaghebbende katholieke stemmen als het jezuïetentijdschrift La Civiltà Cattolica, het katholieke weekblad Famiglia Cristiana en Avvenire, de krant van de Italiaanse bisschoppen, verwijten Matteo Salvini religie te misbruiken voor eigen winst en om schendingen van de mensenrechten in de migratiecrisis te vergoelijken. Tussen de sociaal bewogen paus Franciscus en Salvini botert het al lang niet. Franciscus weigert Salvini te ontvangen zolang die zijn migratiebeleid niet bijstelt. (Sylvie Walraevens – Emmanuel Van Lierde)

In de naam van de Vader, met Luc Van Looy: Acht uzelf niet hoger dan u kunt verantwoorden (Rom 12,3)

‘Stem uw gedrag niet af op deze wereld. Word andere mensen, met een nieuwe gezindheid’ (Rom 12,2).

Het is onze taak God aanwezig te brengen in de wereld, een plaats te bereiden voor hem. Daartoe is het nodig dat we ons eerst laten leiden door hem, dat we in onszelf plaats maken voor hem. Belangrijker dan dingen doen, is ons geworteld zijn in hem.

Paulus drukt er vaak op dat we geen eigenaars zijn, zelfs niet van onze eigen roeping, zelfs niet na vele jaren dienstwerk. De band met Christus blijft essentieel en is de enige verklaring van ons engagement. Wij zijn enkel dienaars, in dienst van Christus en zijn Kerk. Het is de Heer zelf die zijn Kerk gewild heeft en wil. Het is in de mate dat we zijn werk doen dat Kerk-zijn zal lukken. Het is in de mate dat we van zijn altaar vertrekken, met zijn visie op de mens, op de toekomst, dat ons Kerk-zijn efficiënt zal zijn. Elke overdreven aanpassing aan de wereld en zijn efficiëntiecriteria zal ons doen vastlopen in onoverkomelijke verwikkelingen. Het zal het zout zijn kracht doen verliezen. God is aan het werk, en wij zijn bereid om met hem mee te werken. Een eminent voorbeeld hiervan is Maria. Toen de engel bij haar kwam, vroeg hij haar niet om van alles te doen. De Geest zou er wel voor zorgen. Van haar werd beschikbaarheid verwacht, medewerking. God is zelf de protagonist. Dit betekent niet dat wij passief blijven: zoals Maria kunnen wij niet anders dan onmiddellijk op weg te gaan.

Uit het boek: In de naam van de Vader, 365 fragmenten uit homilieën en toespraken van MGR. LUC VAN LOOY (uitgegeven door Halewijn in 2018)

Kruisdag in Korbeek-Dijle 2019

Op maandag 27 mei trokken wij, al biddend, langs het Dijlepad naar de Veeweide, naar het huis van Frans Vanderlinden en Rosa Vranckx. Daar werd een eucharistieviering opgedragen, voorgegaan door Karlo Tyberghien, als lof aan Gods wondermooie schepping.

In de naam van de Vader, met Luc Van Looy: De Heilige Geest

We kunnen moeilijk spreken over de Geest, zonder Maria erbij te betrekken. Een engel kwam van boven, de Geest van inzicht. Ook aan Jozef werd de boodschap door een engel gegeven. Maria was wel ‘vol van de Heilige Geest’. Een Geest die leven geeft, die vruchtbaarheid schenkt, die het leven van Maria leidt, die geloof schenkt aan een roeping. ‘Mij geschiede naar Uw woord’, is niet mogelijk zonder ingeving, inzicht, aanvaarding, gehoorzaamheid. Het is ook vanzelfsprekend dat Maria erbij was toen de Geest over de apostelen kwam. Zij had heel haar leven de Geest van vruchtbaarheid gekend, eerst biologisch, later als aanwezigheid in de groep rond Christus. ‘Zij hebben geen wijn meer’, kon ze niet zeggen indien ze geen inzicht had in ‘wie haar zoon was’. Had ze dit inzicht niet toen Jezus achtergebleven was in de tempel? Het blijft een raadselachtige passage.

De universaliteit van Gods plan wordt ook duidelijk na de komst van de Geest in het Cenakel. De leerlingen bleken alle mogelijke talen te spreken. Wellicht mogen we begrijpen dat de Geest werkte in de toehoorders als een soort ‘vertaaldienst’ voor iedereen. Het is een scène die de duidelijke verstaanbaarheid van de boodschap van Christus oproept: zelfs de heidenen verstonden de boodschap.

Uit het boek: In de naam van de Vader, 365 fragmenten uit homilieën en toespraken van MGR. LUC VAN LOOY (uitgegeven door Halewijn in 2018)

Gelezen in TERTIO van 22 mei 2019: “Geloof is een onuitgepakt cadeau”

Onze tijd biedt ongetwijfeld kansen voor de (her)ontdekking van een authentiek christendom en van een kerk die een meer nederige en ook meer getuigende kerk is, een open kerk die niet terugplooit op zichzelf, een kerk die niet veroordeelt en zich niet defensief opstelt, maar solidair is met de vreugden en de zorgen van alle mensen. Het is de kerk die paus Franciscus vandaag wil belichamen. “Voor mij is geloof een onuitgepakt cadeau.” Die zin hoorde ik onlangs van een jongvolwassene en die uitspraak is bij mij blijven hangen. Het vat het zo mooi samen. Geloof is een cadeau. Een geschenk maakt ons blij. De mooiste geschenken krijgen we “om niet”. Zo ervaart die jongvolwassene het Godsgeloof. Het is iets wat ik ontvang, niet iets wat ik zelf maak. Maar het is “onuitgepakt” en in die zin geen “kant-en-klaar pakket”. Dat wil zeggen: het is nog te ontdekken, tekens opnieuw samen te stellen. En dat moet ik zelf doen, precies zoals ik een geschenk dat ik krijg zelf moet uitpakken. Zo is het christelijke geloof voor sommige jongeren die – niet belast met een kerkelijk verleden – er onbevangen naar kijken. Kan dat een nieuw begin zijn? Is het die hoop waarover paus Franciscus schrijft in zijn brief Christus vivit! Christus leeft! na de synode over de jongeren? (Uit een essay van Peter Malfliet)