Als je nog tranen hebt om te wenen,
als je nog alleen kunt zijn
zonder je eenzaam te voelen
en met je hart hebt ingezien
dat lijden ‘groeien’ betekent,
bracht je de moed op zacht te worden,
broos en kwetsbaar.
Met een milde glimlach ontdek je
de diepste bronnen van je leven:
je bent blij om kleine dingen,
om zon en licht,
om de rust van de nacht.
Zachtmoedige mens,
je kracht is als de kracht van barstend zaad,
als gesloten botten in de winter.
Je gelooft in de mensen, in jezelf.
Je hebt macht, succes, aanzien en consumptieseks
glimlachend ‘vaarwel’ toegewuifd.
Je bent geboren tot je ware zelf
en je ontmoet mensen,
je bent eindeloos lief,
je kunt liefhebben.
Anderen zijn gelukkig omdat je warm bent
en ‘keiharde mensen’ willen je tevergeefs
vernietigen of vluchten van je weg.
Zacht-moedig geworden mens,
ik hou van je,
mag ik je lot- en deelgenoot zijn?
Uit het boek Kijk naar de zon! samengesteld door Peter Ausloos
