Voor elke keer dat ik vergat
wat Kerstmis mij te zeggen had
ontsteek ik met wat late spijt
een klein kaarsje van tederheid
en zet ze op de kandelaar
van elke dag, het hele jaar
opdat elkeen van wie ik hou
ze telkens weer zien branden zou.
Dit mooie gedichtje kregen wij thuis toegestuurd van mijn nicht Germaine Letellier, zuster Floriberta van de Zusters Annonciaden van Huldenberg. Voor alle lezers van Kerk en Leven wil ik die woorden graag tot de mijne maken.
Cyriel Letellier