Mensen kunnen voor elkaar
als vlinders zijn
die even rond de kelk fladderen
en dan weer verdwijnen.
Mensen kunnen voor elkaar
als bergkloven zijn:
onmogelijk te slechten
maar wel een brug te slaan.
Mensen zijn als bergmeren
die rust verschaffen
en waarin je jezelf spiegelen kan.
Mensen zijn als regenvlagen:
weldoend als ze tijdig komen,
dodend als ze blijven duren.
Mensen zijn als seizoenen:
zij bouwen op elkaar
maar moeten steeds opnieuw beginnen.
Uit het boek Kijk naar de zon! samengesteld door Peter Ausloos
