(Een opkikkertje van Hedwig Van Peteghem)
Er worden heel wat inspanningen gedaan om mensen bij elkaar te brengen. Wat men ook beweert: de mens heeft daar nood aan. In een kring zitten, op verhaal komen, wel en wee delen… Het is een oeroud gebruik dat enkel maar een modern plunje heeft gekregen: in onze tijd staat er meestal een tafel in het midden, geen kampvuur.
Mensen bij elkaar brengen om pannenkoeken te eten. Van het goede te veel? Integendeel, om te smullen doen we graag wat moeite. Maar het gaat om meer. Elkaar ontmoeten is niet meer alleen zijn en stilaan ontdekken dat we allemaal wel met iets zitten. En dat alleen lucht al op. Doe daar nog wat lekkers bij en het gaat als vanzelf. Niet dat we allemaal zo zwaar beladen zijn: maar tussen pot en pint - om die uitdrukking maar te gebruiken - legt de mens een stukje van zijn hart bloot, wat vreugde en wat pijn. Alleen blijf je er toch maar mee zitten. Plezante dingen voor jezelf houden maakt niet gelukkig, de minder plezante zeker niet.
De pannenkoeken lokken ons naar buiten en onrechtstreeks krijgt ons hart ook wat lucht. Het doet me spontaan denken aan het deeg. Voor pannenkoeken moet er geen gist bij, die moeten niet rijzen. Maar mensen staan terug op, komen terug in beweging. En zo zijn we goed bezig. Voor ik het vergeet: breng je portemonnee mee, want je steunt op die manier heel veel mensen.
