Wijzen

Een opkikkertje van Hedwig Van Peteghem
Ze komen al eeuwen op bezoek bij het pasgeboren kind. Daarom worden ze ook ‘wijzen’ genoemd: mensen die oog hebben voor het nieuwe, die zich niet vastklampen aan het oude, maar toekomst willen zien. Je moet maar risico’s durven nemen. Waarschijnlijk hadden die wijzen het zo slecht nog niet. Ze hadden alleszins kostbare geschenken bij. Ze zullen ook wel in hoog aanzien gestaan hebben, want anders krijg je niet zo’n titel. Wat moet deze mensen dan toch bezield hebben? Ik vermoed dat het niets te maken had met eer of macht of prestige. Integendeel, ze gaven toe: wij hebben de wijsheid niet in pacht. Ze gaan op weg, ze gaan op zoek naar wijsheid die groter is dan henzelf. De moeite die ze willen doen kan alleen maar voortkomen uit een diep geloof: een geloof dat het anders kan. Een diep vertrouwen dat wij niet alles zelf moeten oplossen. Heel de ingesteldheid van de wijzen veronderstelt een openheid en ontvankelijkheid voor wat zo moeilijk te zien is. Wie kan nu geloven dat een pasgeboren kind moedeloosheid en angst en nog van die dingen kan verdrijven? Alleen hij of zij die moeite willen doen om tederheid en kleinheid, zorg en begrip centraal te stellen.
Al eeuwen komen ze op bezoek bij het pasgeboren kind om ons duidelijk te maken dat Herodes het bij het verkeerde eind had. Er is geen toekomst mogelijk als kinderen vermoord worden en alle diepmenselijke waarden van de kaart geveegd worden als ‘niet-efficiënt’. Wijzen zijn mensen die weten dat dit kind maar kan groeien met engelengeduld. Zij wijzen ons de richting aan.