Een boekje met deze titel, geschreven door Hedwig Van Peteghem, werd uitgegeven door Halewijn/Kerk+Leven. Op de achterflap staat volgende tekst:
Hedwig Van Peteghem, meer dan 25 jaar actief in het godsdienstonderwijs, is sinds 1992 diaken in de Sint-Jozefparochie Brasschaat. Sedert januari 2001 schrijft hij wekelijks een opkikkertje in het parochieblad van Brasschaat. Op vraag van vele lezers wordt een deel hiervan in boekvorm uitgegeven. Zo kunnen ze voor nog meer mensen hun werk doen: energie geven en laten op-leven.
De inspiratie voor deze korte reflecties heeft twee voedingsbodems. Enerzijds de concrete ontmoeting met mensen, die hun verhaal van alledag vertellen, anderzijds de bron waar de auteur zelf uit put om zijn levenskracht te herladen: de christelijke boodschap dat de dood niet het laatste woord krijgt. De teksten willen een geruststellende boodschap brengen, waar mensen deugd aan beleven. Doordeweekse gebeurtenissen krijgen een andere dimensie wanneer het licht van de zondag erop kan schijnen.
Deze tekstjes tillen je op en brengen je in beweging, en daardoor vele mensen rondom jou. Zo mogen ze “opwekkers” zijn, en alleszins meer dan leesvoer.
Hieronder een eerste OPKIKKERTJE van Hedwig Van Peteghem.
VAKANTIE
We zijn er dringend aan toe. Met al dat hectisch gedoe. We moeten altijd maar doen, doen en nog eens doen. Ons werk slorpt ons op, in het huishouden is er ook altijd wel wat te doen en tussen die twee door moeten we nog maar eens boodschappen doen. De kinderen staan natuurlijk ook altijd klaar om voor extraatjes te zorgen. En dan mag er nog niets misgaan! Hoe houden we het vol? Wie denkt dat het pensioen alles zal oplossen, heeft het bij het verkeerde eind: zo hoor ik toch vaak zeggen van mensen die het kunnen weten.
Vakantie is de grote bevrijder. We moeten niets meer doen. We maken onze betrekking bewust vacant, leeg. Als we het goed doen tenminste en het jachtige ritme niet aanhouden. Het presteren achterwege laten en genieten van het mooie dat ons aangeboden wordt: veel tijd, blije mensen, zon, een frisse drink, en noem maar op. Zoveel dingen die we zomaar krijgen en die we al rennend van hier naar daar niet meer zien.
Want zoals obers aan ons tafeltje klaar staan om ons te bedienen, zo bieden zich dagelijks mensen aan. Grootouders, die tijd maken voor kinderen, een partner die zijn drukte wat opzij zet, zodat je je verhaal nog maar eens kunt vertellen, een buurman die een handje toesteekt. Het zijn zoveel vormen waarbij mensen zich leeg maken, zodat jij ten volle kan leven. Die vacante periode waar we zo naar uitzien kan ons doen beseffen hoeveel we elke dag op een dienblad voorgeschoteld krijgen ... alsof we God in Frankrijk waren.
Tot zover Hedwig Van Peteghem.
C.L.
