Solidariteit veronderstelt een mentaliteit die eigenbelang overstijgt. Een nabijheid bij zieken en armen, gevoeligheid voor de grote problemen van armoede en onderdrukking, leidt tot concrete bewogenheid tegenover noodlijdende mensen. Dat bevordert een geest van gelijkwaardigheid onder mensen. Solidariteit duikt ook op bij grootschalige problemen zoals rampen, onderontwikkeling, hongersnood, uitbuiting. Ze inspireert allerlei initiatieven, bevordert vrijwilligerswerk en bouwt aan een nieuwe relatie tussen persoon en maatschappij. Dat gebeurt zowel dichtbij als veraf, op grote en op kleine schaal.
Voor een christen betekent het ook bewust deelnemen aan het breken van het brood in de eucharistie. Het breken van het brood is een uitnodiging tot delen met de mens in nood. De geëngageerde christen vindt daarin de inspiratie om zich ten dienste te stellen van de mens in nood. Het lot van alle broeders en zusters wordt daarmee beschouwd als een gedeelde verantwoordelijkheid voor elke christen. Niemand wordt geroepen tot een leven van uitsluitend gebed of verkondiging, de dienst aan de evenmens in nood is een essentieel en integraal deel van het christelijk engagement.
Na een nacht van gebed, trok Jezus eropuit om de mens in zijn reële situatie te ontmoeten, te bemoedigen en te genezen. Zelfs de contemplatieve monnik en slotzuster beleeft de dienst aan de wereld op een heel intense, weliswaar eigen, manier. Spontaan dienstbetoon wordt zelfs beschouwd als een duidelijk teken van een authentieke roeping.
Uit het boek: In de naam van de Vader, 365 fragmenten uit homilieën en toespraken van MGR. LUC VAN LOOY (uitgegeven door Halewijn in 2018)
