Er is een oud verhaal, dat van Narcissus. Deze mooie jonge man keek in de waterspiegel naar zijn eigen beeld. Hij werd er zowaar verliefd op, niet wetend dat hij zichzelf zag. Hier wordt treffend geïllustreerd hoe bedrieglijk geluk is dat steunt op zelfcultuur. Bij heel veel mensen liggen begin en einde van hun gelukszoektocht besloten binnen het eigen ‘ik’. De vraag ontspringt daar en het antwoord moet daar ook te vinden zijn. De mens kan alleen zichzelf gelukkig maken. Men noemt dit ‘cocooning’. Alle ramen en deuren gaan dicht en de centrale verwarming wordt hoger gezet. Het dekbed lijkt wel hét heiligdom van het huis. Cocooning is echter een bedrieglijke luchtspiegeling: het bezorgt warmte voor een ogenblik, maar die gebruikt zichzelf op. Als God gelukkig maakt, breekt hij echter het ‘ik’ open en leidt het binnen in de open ruimte van naastenliefde en dienstbaarheid. Hij stuurt in de richting van anderen. Hij plaatst iemand in het open veld en zet hem in beweging. Het geluk ligt niet in het opfokken van het ‘ik’, maar in het uittreden uit jezelf, zelfs op momenten dat je er het meest ‘recht’ op hebt om met jezelf bezig te zijn. Alleen het jawoord aan de ander kan gelukkig maken. Als je vaak ‘ja’ zegt, word je daardoor ook vaak gelukkig.
Uit het boek: Een jaar met kardinaal Godfried Danneels
