De ontmoeting tussen oud en nieuw gebeurt best op het vlak van wat diep in de mens geschreven staat: het zoeken naar het mysterie, de mens als sociaal wezen, de vreugde die men ondervindt in de dienst aan de medemens.
In elke mens leeft het verlangen naar wat eeuwig is, naar wat het eigen bestaan overstijgt. In iedere mens leeft een verlangen naar liefde, naar een liefde die verder reikt dan de persoonlijke relatie tussen twee personen. Spanningen verdwijnen of worden gerelativeerd daar waar men het heilige centraal stelt. Heilig kan dan zijn wat het onzichtbare overtreft, ook als men er niet onmiddellijk een naam kan aan geven.
Wanneer paus Franciscus verwijst naar de spanning tussen het centrum en de periferie, wil hij er de nadruk op leggen dat de terugkeer naar de kern, Christus, ons de weg doet ontdekken naar de ander. Des te dichter men in een fietswiel een spaak volgt tot bij de as, des te dichter men zich bij de naburige spaak zal bevinden. Het leven van Christus wijst daar heel duidelijk op. Zijn leven van uit zijn eenheid met de Vader was totaal gegeven aan de mensen, aan de armsten eerst, dankzij zijn intens gebed op de berg ’s nachts. Discussies over wat binnen- en buitenkerkelijk is, kunnen maar overbrugd worden door te vertrekken vanuit de kern die Christus heet. In ethische discussies moet de heiligheid van elke mens het vertrekpunt zijn.
Uit het boek: In de naam van de Vader, 365 fragmenten uit homilieën en toespraken van MGR. LUC VAN LOOY (uitgegeven door Halewijn in 2018)
