Spiritualiteit is hunkering naar genezing en verlangen om meer mens te worden. Onze hele tijd zoekt ernaar. Maar er is een weg die zelden bewandeld wordt en een terrein dat braak blijft liggen: dat van het mooie. Zelden of nooit wordt het mooie aangewezen als vindplaats van genezing en humanisering. Schoonheid bergt, als een bron, altijd verrassing en gratuïteit in zich. Ze is daarom de zus van de hoop en haar biotoop. Daarom zal het mooie diep genezend zijn voor de manco’s van onze tijd. Ze kan het verwaarloosde antidotum zijn voor de toxines van vandaag. Het mooie draagt geheugen en dus geloof in zich. Er bestaat geen schoonheid zonder traditie, zonder het voortbouwen op alles wat aan creativiteit werd voortgebracht voordat wij werden geboren. Wie intreedt in de wereld van de kunst, vindt zichzelf terug in gevoelens en emoties, in zoveel mensen die hem voorgingen, met hun vreugde en pijn, hun dromen en hun ontmoedigingen. Hij vindt er vaste grond onder de voeten. Bovendien legt het mooie de link met de toekomst: het leidt binnen in een cultuur van verwachting, verrassing en hoop. Het brengt ons in evenwicht, het bemoedigt en introduceert ons in het rijk van de mogelijkheden. En het mooie zet in beweging. Omdat schoonheid ook symboliek hanteert, is ze een soort hefboom om los te komen uit de inertie en over te gaan tot het handelen. Ze is het voorspel van werkzame liefde. Schoonheid is de kracht, de schittering en het vuur van de waarheid. Ze ligt op het kruispunt van geloof, hoop en liefde.
Uit het boek: Een jaar met kardinaal Godfried Danneels (uitgegeven in 2009)
