We hebben affectieve steunpunten nodig. Ergens moet er iemand zijn die je liefheeft. Immers, hoe kun je vertrouwen krijgen in jezelf als je nooit van iemand vertrouwen hebt ervaren? Zelfvertrouwen is geen vrucht van een gespierd besluit: ‘Ik wil vertrouwen.’ Het steunt op herinnering aan momenten waarin je voelde dat je vertrouwen kreeg. Er bestaat ontrouw uit het verleden, die diepe wonden nalaat: een vriend of een vriendin die weggaat – dat kan je voor een deel verwoesten. Een geliefde die zomaar met je breekt nog meer. Misbruikte liefde kwetst je dieper. Er zijn mensen die doen alsof ze dat basisvertrouwen van anderen wel kunnen missen. Ze noemen dat onafhankelijkheid, op je hoede zijn, ‘cool’. Maar eigenlijk zijn ze verlamd door aarzelingen en onzekerheden. Ze hebben zelf ook geen vertrouwen in andere mensen. Vertrouwen ontvangen kan soms nog een andere naam dragen: vergeving. Vergeving is vertrouwen dat vernieuwd wordt, herbevestigd. Zelfs al ben je gestruikeld en verdien je het eigenlijk niet meer. Zulk vertrouwen, dat niet stuk te krijgen is door de tijd of de onwil, noemt men vergiffenis. Dit is wellicht de sterkste herinnering die maakt dat je anderen vertrouwen kunt schenken, als je zelf eerst vergeving hebt gekregen.
Uit het boek: Een jaar met kardinaal Godfried Danneels (uitgegeven in 2009)
