Wie gelooft in Jezus en hem volgt komt vaak in conflict met het establishment. Dat van de kerk, ja soms. Dat van de wereld nog veel meer. Wie Jezus volgt, is arm. De gevestigde orde zegt: ‘Verdien toch geld.’ Wie Jezus volgt, vergeeft. De gevestigde orde zegt: ‘Eis je rechten op en laat niet met je sollen.’ Wie Jezus volgt, heeft eerbied voor het leven, vanaf het prille begin tot het allerlaatste einde. De gevestigde orde en zelfs de legale orde zeggen: ‘Nood breekt wet, als het je niet uitkomt, doe maar.’ Wie wil geloven, moet soms afrekenen met conflicten met mensen van wie hij het niet verwachtte: de eigen familie. Zo is het bijvoorbeeld met de blindgeborene. Zijn familie laat hem staan, ze verstoot hem niet, maar zegt: ‘Hij is oud genoeg, we trekken het ons niet aan, hij moet het zelf maar weten.’ En ze laten hem alleen. Je familie sluit de deuren niet voor je neus, maar durft je ook niet meer te steunen. ‘We begrijpen je niet,’ heet het dan, ‘zoek het zelf maar uit. Wij zijn normale mensen.’ Geloven betekent dat je Jezus aanneemt om hemzelf: je wilt hem vertrouwen en liefhebben. Jezus is niet zomaar een goeroe of een geestelijk leider, hij is de Mensenzoon, de Zoon van God! Hij is niet alleen te bekijken en te bewonderen of te imiteren, Jezus is iemand om te aanbidden. Geloven is je in dienst van Jezus stellen. De enige manier om te weten of je echt gelooft, is niet alleen praten en discussiëren over hem, maar hem volgen en aanbidden. Tot hem zeggen: ‘Ik geloof,’ en je ‘neerwerpen voor hem’, net als de blinde…
Uit het boek: Een jaar met kardinaal Godfried Danneels
