In het Westen gaat bijna al onze aandacht naar de vertedering om het kindje in de kribbe. De kerststalletjes, met hun huiselijke charme van moeder en kind, beheersen heel onze religieuze kerstcultuur. Ze hebben natuurlijk te maken met de kern van ons geloof: ‘Een kind is ons geboren…’ Maar hebben we evenveel aandacht voor die andere helft van het kerstgeheim, ‘een zoon is ons geschonken’? En wel een unieke Zoon, de Eniggeborene van de Vader. Het essentiële van Kerstmis bestaat niet uit beelden in het stalletje. Het is een groots gebeuren. Het is niet zomaar de geboorte van een mensje. Het is het vleesgeworden Woord, God zelf is in zichtbare gestalte onder ons gekomen. Zelfs dat begrijpen we nog niet helemaal! We beschouwen het vooral als een machtsdaad van God: hij nam de menselijke natuur aan en werd zoals wij. Je moet een machtige God zijn om die ‘grand écart’ te kunnen maken! Maar er zit nog een dieper geheim achter. Dat de Zoon mens werd, heeft alles te maken met zijn diepe wezen in de schoot van de Drie-eenheid – de uiterste volgzaamheid binnen de Drie-eenheid is het voorwoord op de menswording. De Zoon laat zich volledig leiden door de wil van de Vader. Advent en Kerstmis zijn voor ons een kans om in te treden in de diepe luisterbereidheid en gehoorzaamheid. Diep ‘ja’ kunnen zeggen, zoals Maria, de eerste getuige van de kerstnacht, het zei: ‘Mij geschiede naar uw woord…’
Uit het boek: Een jaar met kardinaal Godfried Danneels (uitgegeven in 2009)
