Voor sommigen onder ons is de Drie-eenheid het verwarrende pakket van ‘drie-in-één’, veel te complex om er lang bij stil te staan en zonder impact op ons leven van gebed en christelijke praktijk. Zonder dan nog te spreken van die bevreemdende constructie van de ‘driehoek met het alziende oog’ die je vroeger kon zien in veel huiskamers. Anderen vinden het een onbegrijpelijk geheim dat ons verstand ver te boven gaat. En toch! De Drie-eenheid is zoveel meer. Voor elk gebed en voor het hele leven is ze de onuitputtelijke bron om uit te drinken. Christenen zijn ‘trinitarische’ mensen. Omdat heel ons wezen en zijn bevloeid worden door die liefde die ontspringt aan het drie-ene hart van God. We leven uit, van en naar die liefde toe. Uit God zijn wij geboren, door een God van liefde worden we gedragen; naar die haard van liefde zijn wij op weg. De Drie-eenheid is liefde zonder meer. En liefde is onze hartslag en de zenuw van al ons doen en laten. Vanaf ons ontstaan tot aan het einde zijn we gevat in de omhelzing van die liefde, gekoesterd in de heilige Drievuldigheid. Jezus heeft ons niet geleerd trinitarisch te denken, hij leerde ons ermee te leven. De Drie-eenheid woont en leeft in ons hart, lang voordat we er woorden voor hebben gevonden.
Uit het boek: Een jaar met kardinaal Godfried Danneels (uitgegeven in 2009)
