Er heerst ontmoediging op het missiefront. Daar zijn meerdere oorzaken voor. De meest bedenkelijke is het religieuze relativisme: ‘Waarom nog evangeliseren? Alle godsdiensten zijn toch gelijkwaardig en ze hebben allemaal dezelfde God als eindstation. Neem de trein die voor je deur stopt en stap in de godsdienst van je continent.’ Zo’n redenering vindt geen steun in wat Jezus heeft gewild. Vaticanum II stelt wel dat je tot heil kunt komen in andere godsdiensten als je geweten recht is en je het volgt, maar ook dan gebeurt dit nooit los van Christus. Eerder wijst dit religieuze indifferentisme op de sluipende overtuiging dat godsdienst eigenlijk nog van weinig belang is. Men heeft het gordijn van de hemel al dichtgetrokken en godsdienst herleid tot een facultatieve bezigheid of een stuk cultuur. Soms verliest men de moed omdat er nog zo weinig missionarissen opstaan en gaan – bij ons in elk geval. Dan is de bekoring groot om te denken dat het voorbij is en dat de congregatie het best de sleutel onder de mat kan leggen. Maar is dat wel zo? Het is toch hier dat het charisma van de stichter heeft geleefd! Europa heeft zoveel doorstaan. De jonge kerken kunnen die ervaring best gebruiken. Op voorwaarde natuurlijk dat wij ze hier gelovig doormaken en datgene nooit verliezen waarop alles steunt: Godsvertrouwen. ‘Kleingelovigen,’ zegt Jezus, ‘waarom heb je getwijfeld?’ (Mt 14,31)
Uit het boek: Een jaar met kardinaal Godfried Danneels (uitgegeven in 2009)
